Ik wil helemaal niet op tenen gaan staan, begrijp me goed. Maar af en toe ben ik wat kritisch en mensen vatten dat soms verkeerd op. Maar: ik spreek zuiver en alleen mijn eigen mening, kijk wat anders naar het geheel, alleen voor mezelf, ik wil niemand voor het hoofd stoten of beledigen, begrijp me goed. Ik schrijf gewoon iets waar ik een idee over heb en dat dan ook maar even spui!
Zoals je uit de leestekens achter de titel van dit Blog kunt zien, heb ik dubbele gevoelens over en met Sail, het festijn dat vandaag weer begonnen is. "Tussen Kunst en Kitsch", zo had ik ook een subtitel in kunnen voegen, want ja, ik heb wel wat dubbele gevoelens over het evenement.
Laat ik bij het begin beginnen. Dat begin was woensdagmorgen j.l. om negen uur, toen we, twee uur eerder dan anders, naar het 'Zaantje' togen om op te gaan passen op die twee schatten van kleinkinderen van ons. Dat moest zo vroeg om dat de moeder van bovengenoemde schatten, onze schoondochter N., een rol had bij de organisatie van Sail Amsterdam. In het kort: ze heeft een hele en goede horeca achtergrond en deed iets met een horeca verkooppunt en moest voor tienen al ter plekke zijn om alles in goede banen te lijden, voor wat haar "department" betreft dan.
Lief E. en ik vreesden, heen rijdend naar Zaanstad, een enorme drukte op de wegen rond Mokum Alef, want ja, het Noordzeekanaal gaat iets zuidelijk van Zaandam langs en heeft prachtige plekken om te gaan zitten kijken. Het viel helemaal mee en we waren heel mooi, keurig voor de afgesproken tijd, aanwezig. N. vroeg of ik haar en haar spullen naar het festival terrein wilde brengen. Dat terrein was gevestigd op het de voormalige "Artillerie Afdeling Hembrug", zeg maar de oude "munitie en kanonnen" fabriek die daar jaren heeft gestaan en gewerkt. Ik kende het terrein nog goed uit mijn vroegere jaren, mijn militaire jaren, dus. Ik was er meermaals geweest. Ik vreesde nu wel echt het ergste! Man, naar een van de drukste punten van de Sail passage te moeten rijden in de al steeds drukker wordende Sail-spits? Maar, ons voertuig werd volgehangen met officiële "SAIL" plakkaten en stickers, ik kreeg zo'n geel koord ding om met "SAIL ORGANISATIE" en zo. Geloof je het zelf? Nee, ik ook niet.
Maar we konden gelukkig helemaal doorrijden tot het punt waar zij moest zijn en ik zette haar af en wenste haar succes. Het was overigens al een drukte van belang langs de oevers van het brede kanaal. Honderden mensen hadden al stoelen en tafeltjes, plus de onvermijdelijke BBQ's, neergezet en de sfeer zat er al aardig in. Koelboxen vol bier en rosé werden opengemaakt, het was duidelijk "tijd voor de eerste", zoals het gezegde gaat en het publiek zat handenwrijvend te wachten: "laat het festijn beginnen, gooi de kelken vol, slacht een beest en rooster het!"
Tja, ik weet het allemaal niet zo. Nee, nee, nee, niets tegen de mensen die in grote getale aanwezig waren, hoor. Ik gun een ieder zijn plezier. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zo'n intocht van een aantal van die grote prauwen best heel imposant is. Ik weet zeker dat de mensen die zelf met hun boten en bootjes meevaren en de sfeer opluisteren, heel veel plezier hebben. Het is hun gegund. Van harte gegund, natuurlijk. Feest is feest, belevenis is belevenis en dat moet zo blijven. Of het nu Koningsdag is in Mokum, of Sail in Mokum, het is goed en leuk, niet agressief en brengt natuurlijk veel geld in het laatje en een enorme televisie dekking, wat betekent: Tv coverage, all over the world. Zie het als de Tour: een VVV spot waar je niet om heen kunt! (Is er in 010, een stad die overigens ooit eens een grote havenstad is geweest, naar ik me kan herinneren uit de geschiedenis lessen, wel eens zo een happening?)
Nu ja, ik gun alle mensen hun fun en plezier en zo. Waar ik wel een beetje scheef naar kijk zijn de meeste van die schepen. Nu ja, schepen zijn schepen en zolang ze drijven blijven het schepen. Maar ja, hoe veel van die originele "Tall ships" zijn er eigenlijk nog? Ik zag bijvoorbeeld, op de buis, een replica van de "Halve Maan", jullie weten wel, dat scheepje waarmee Henry Hudson, (in naam van de WIC), in, wat nu New York, heet, aankwam? Ik zag het bootje met veel geklots van onder haar "kont", duidelijk op de schroef dus, de sluizen binnenvaren. Ik zag bijna elk schip trouwens op de motor naar binnen komen.
Is zulks erg? Nee, natuurlijk niet! Sinds de man van Jumbo, Michiel de Ruyter, gesneuveld is, en mijn maten en ik de dienst uit zijn, zijn er niet al te veel echte zeelui meer, en ja, dat bedoelde ik grappig. Nee, je gaat niet onder zeil een kanaal in of een sluis door, nee, ik ben genoeg zeeman (geweest) om dat te snappen.
Maar toch knaagt het daar een beetje. Nu ja, ik zet dat opzij, ik begrijp dat allemaal wel. Gelukkig zag ik ook diverse "grijze plezierjachten" afgemeerd in Mokum. "Grijze plezierjachten" is de denigrerende naam van de Onderzeebootmensen van de KM, voor hen die wel de zeeën, het grote, wijde en diepe, water, durven te bevaren en zich niet weg hoeven te stoppen in "rioolpijpen", dat is dan weer de denigrerende naam van de mannen van de "apenkano's", voor de lui op de Onderzeeboten, die natuurlijk, onder water varend, geen last van zeeziekte hebben. Die dus, logisch gezien, geen echte zeelui zijn, anders zouden ze niet onder water varen, waar ze geen golfslag voelen, toch?
(Nu ja, dit is wat goedig sneren onderling. Ik heb Onderzeeboot mensen onder mijn beste vrienden, hoor. Maar, het is zoals wij, marinemensen, de mensen op die luxueuze Sail boten toch wel een beetje als "operette zeelui" zien. Mensen die in een varend circus de wereld rond toeren, schepen die in alle grote havens ter wereld aanleggen, maar ja, wat doen ze eigenlijk? Nu ja, nieuwe zeelui opleiden, hoor ik dan. Maar hoe en waarom? Nieuwe zeelui varen op nieuwe schepen. Op nieuwe schepen heb je haast geen masten meer. De nieuwe zeelui hoeven die masten niet meer in, die hoeven geen zeilen meer aan te slaan of te bergen in vreselijke stormen. En op die Tall Ships zijn daar elektromotoren voor ontwikkeld om zeilen te hijsen en ra's te brassen. Die moderne zeelui hoeven niet meer men een sextant op de brugvleugel te staan om een "zonnetje te schieten", om zo hun plekje op de wereld te bepalen. Allerlei GPS en Decca systemen en nieuwere systemen, natuurlijk, doen dat.)
De koopvaardij, keek vroeger, ik heb dat nog meegemaakt, vreselijk neer op de diverse marines van de wereld. Verwende zeelui en zo, vonden ze ons. Dat is helemaal veranderd. Ik denk nu, nog steeds, dat die diverse marines (het personeel dus) van de wereld, het een behoorlijk stuk zwaarder hebben dan de koopvaardij van tegenwoordig. Al die marines, nu ja de bemanningen van de schepen dan, zitten nog steeds op relatief kleine schepen die volgestouwd zijn met apparatuur en machines, ze leven en verblijven dus in relatief kleine hutten met minimaal vier personen, lopen relatief zwaar hun wachten en hebben dagelijks, naast al die wachten, ook nog elke dag hun oefeningen, die hun werkdagen ver boven de twaalf uur per dag doen uitkomen.
=Later verder, onder andere over mijn tijd op de klipper: "Stad Amsterdam"=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten