Valt het jullie ook op, dat je op een leeftijd komt dat er steeds meer mensen in je omgeving verdwijnen of ziek worden en dan vaak met een slechte prognose over die ziekte? Ik bedoel dus echt vreselijke ziektes als, nu ja, ik hoef niet uit te wijden, toch? Momenteel zit ik zelf niet al te best in het vel, dat lazen jullie wel, maar dat is nog niets vergeleken bij wat ik allemaal om me heen hoor. Het maakt me hulpeloos en en ja, sprakeloos, zeg maar, hoewel dat voor mijn doen iets uitzonderlijks is.
Ik ga het een beetje aanstippen, een beetje verduidelijken.
Een dochter van een (ex) collega, maar wel nog steeds vriendin van me, krijgt vreselijke berichten te horen. Een jonge vrouw, met een jong gezin en ja, een gezin als dat, met jonge kinderen, nu ja, daar is de ma de spil van, wees eerlijk. Die ma, die geliefde, gaat een hele moeilijke tijd tegemoet. Hopelijk komt het goed?!
Het begint, bij mij dan, bij mijn schoonmoeder. Ik heb eerder geloof ik wel eens over haar geschreven. Ze was altijd een "flinke" vrouw, zoals dat in de volksmond heet, maar zij is nu, al een jaar of vijf of zo, in de ban van die vreselijke mijnheer die de Alzheimer ziekte heeft ontdekt. Een ban waar je nooit meer uitkomt en die, dagelijks, stap voor stap, erger wordt. Nee, ik ken natuurlijk alle schoonmoeder geintjes ook, maar deze vrouw heb ik altijd als een "tweede", misschien zelfs als een "eerste" moeder gezien en ik heb haar meer dan dertig jaar gekend en zij kende mij, maar tegenwoordig weet ze gewoonweg niet meer wie ik ben. Ook haar dochter, mijn E., dus, we waren op bezoek bij haar, vanmiddag, was niet helemaal duidelijk meer in beeld bij haar. 'Goh', zei schoonmama tegen mijn lief, 'hoe is het nu met je been? Je loopt toch bij een specialist?' E. heeft nooit iets aan haar benen gehad, nu ja, kousen/nylons/schoenen/sokken misschien, dat soort zaken wel, maar niets dat voor een specialistisch onderzoek door moest, nu ja, mijn specialistisch onderzoek want ze heeft van die .., nee, dit gaat wat te privé worden.
"Ma", zoals ik der altijd noem, is een moeder van acht kinderen, waaronder een tweeling, R. en T. Nu heeft T. een nare ziekte en echt, de, Nare ziekte en ik bedoel, ook echt ongeneeslijk. (Hij is begin zestig, btw) Tweelingbroer R. bracht haar dat nare bericht, maar meldde later op de dag via een berichtje al, dat Ma dat helemaal niet meer door had. Ze was even stil geweest, zei R., maar had, na een minuut of zo, het nare bericht al weer verwisseld met het bericht over de ziekte van een ander iemand, nu ja, zoiets.
E. vroeg vandaag, zogenaamd, terloops, zogenaamd langs haar neus weg, of Ma, "heeft U", zo correct in de familie manier, kortgeleden nog iets gehoord had over een kind van haar, dat ziek was, of dat er een van de andere zonen langs was geweest om even bij te praten over deze of gene, maar de wereld van mijn zeer geliefde schoonma, nee, da's eerlijk zo, ik hou echt van haar, is langzaam grijs aan het worden. Haar geest hult zich nu in donkere tinten en langzaam neemt ze afscheid van de wereld die zo veel jaren de hare was, waarin ze een man had, waarin ze kinderen grootbracht, oma werd en nog altijd en steeds de kranten las, waarin ze de vrouw was die de politiek bij hield, die wist wat er gaande was op de wereld. Momenteel is ze vergeten dat we, net een minuut of drie geleden, koffie hebben gedronken in het restaurant, beneden. Dat doet ons natuurlijk heel veel pijn.
Tja, de affaire over de zwager is ook heel moeilijk. Een proces waarbij hij, bij niet behandelen, zeker weet dat hij sterft en bij wel behandelen, minder dan vijftig proces kans heeft dat hij het wel gaat redden. Maar dan heeft hij, na behandeling wel zo veel restricties en zoveel moeilijkheden en zoveel zorg nodig dat dat ook nauwelijks een optie is. F...!
Dus ja, dat allemaal, gecombineerd met mijn, nu nauwelijks in beeld zijnde problemen, althans in verhouding van de vorige en nog te beschreven situatie, was ik al deemoedig, hoor. En ja, het verhaal gaat door en door en het gaat nooit meer over. Gisteren hoorde ik van een van mijn beste en oudere vrienden dat hij ook gediagnosticeerd was met die k u t ziekte. R., zoals hij heet, heeft dat ook, hoorde hij. Gvd en k u t waar moet je het allemaal plaatsen? R. is een jonge vent nog, hij is net 52 geworden en hij staat nu voor en een enorm proces aan operaties en chemo en weet ik het niet allemaal. Waar moeten de man en zijn gezin de moed vandaan halen om te beginnen aan dat slopende proces dat "behandeling" heet? Gvd, man, waarom juist worden dat soort mensen getroffen? Mensen die hun hele leven het "juiste" het "goede" hebben geprobeerd te doen? R. was zijn hele leven een "ziekenpa", in de beste zin van het woord en in de beste zin van het kunnen.
Magoggels die hele volksstammen tot moord en verkrachting en tot IS praktijken opzwepen, worden met gemak 100 en zo. Waarom worden dan altijd de goeien getroffen? Waarom verdrinkt een meisje van 20 bij Zandvoort? Waarom sterft een meisje van 19 in Griekenland bij een "freak" ongeval met een Quad? Waarom kunnen de "Warlords" van de wereld, zoals IS en BOKO Haram, maar gewoon hun gang gaan?
Nee, ik ben niet religieus, nee.En ik zal het nooit worden ook. Nooit zolang mensen het geloof verdedigen door aan te voeren dat: "God wil het", "Dieu le veut" of: "Het is de wil van Allah".
Als die goden en zo dan bestaan dan laat je goed volk toch leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten