Prikkels

Ja, ja, het was in het begin, de vorige Blogs, wel allemaal narigheid troef hé? Nu ja, ik ben ondertussen bij de huisarts geweest en ga binnenkort in therapie, volgens haar is dat wel belangrijk! Nou ja, kom me maar een dezer dagen eens opzoeken, in het gesticht. Ik zal wel geen "Hannibal the Cannibal" masker hoeven te dragen, denk ik, dus jullie zijn vrij veilig.
(Eh, dit was een zwakke poging tot humor, hoor.) 
Prikkels, staat er boven het stukje en ja, prikkels krijg ik genoeg om over te schrijven. Soms nare: Er is een jonge vrouw, een verpleegster, in koelen bloede vermoord door, naar het lijkt, haar ex-vriend. Dat gebeurde op een parkeerterrein van het ziekenhuis in een provinciestadje, waar zij werkte. Meteen ga je dan in de flipstand! Zou het een mijnheer zijn die zijn "mannelijke" eer verdedigd, zou het een "man" zijn die bang was dat zij teveel over zijn (criminele) verleden wist? Zou het een vogel zijn die nu uitgewezen zou worden uit ons land, na het verbreken van de relatie? Maar Goh, hoe erg is dat! Zo een jonge en veelbelovende en zich voor de mensen inzettende jonge vrouw! Afschuwelijk!
Nog wat nare: een jonge, buitenlandse, vrouw, totaal niet bekend met de Nederlandse wateren, die verdrinkt in de Noordzee. Een ander jong ding, zeventien, geloof ik, die omkomt bij het Bungee jumpen. Een jonge vrouw die bij een ongeluk met een Quad omkomt. GVD, wat naar allemaal.
Maar: der staan ook weer veel positieve zaken tegenover!
Voetbalwedstrijden die, ondanks of juist door, het ontbreken van politie inspanning, gewoon doorgingen en waarbij er geen tot nauwelijks rellen waren ontstaan. Dus: het politiebudget kan worden bijgesteld en nu kan men jagen op groter wild, fraudeurs, bankiers dus, dan de schreeuwende idioten in de stadions. 
Ik kreeg, ook een positieve prikkel, een leuk berichtje van mijn oudste (oomzegger) neef. Oh, de man is al een stukje in de vijftig, maar dat zie je nauwelijks. Nee, eerlijk, hij en zijn echtgenote zien er perfect uit. Hij deed mee aan een spotje voor een lokale Tv zender en hoewel we weinig contact met elkaar hebben, "life" zeg maar, herkende ik hem meteen en vooral de stem was helemaal niets veranderd. 
Nog een goeie prikkel: doordat ik nog wat meer vrij ben dan ik al was, kan ik mijn aantal dagen op de fiets uitbreiden. Vandaag begreep ik eindelijk waarom ik, als ik vanuit Amstelveen een tocht "om de west" wil rijden, allemaal van die "bulten" in het parkoers moet beklimmen. Er zijn een hoop hopen zand met wegomlegging en gelukkig met fietspaden aangelegd. Men is namelijk bezig om de A9 om te leiden en de weg niet meer door Badhoevedorp te laten gaan en zo het dorp in tweeën te snijden. (Lekker belangrijk, puh, zeg je, mijn enige lezer, nu! Je weet niet eens waar "Bad-ho-eve" dorp ligt! Dit is flauw. Het verwijst naar het plaatsje Mariahoeve, een deel van Den Haag dat door een Haags maatje van me steevast "Maria-ho-eve" genoemd werd.
Prikkel: de ENECO tour is aan de gang. Een meerdaagse rittenkoers door Nederland en België, waarbij gisteren een geweldige etappe door Friesland werd gereden. Prachtige beelden en vooral het groen en het water van die provincie kwamen goed in beeld. (Mijn land. Vandaag was er een geweldig fraaie etappe in het mooie Brabant. Ja, da's ook mijn land.)
Prikkel: ik heb twee gabbers die een racefiets willen aanschaffen en ik mag hen binnenkort adviseren, onder het genot van "een" biertje. Ergens op een terras, hebben we afgesproken. Mijn oudste zoon wil ook een snelle fiets en ik mag hem "trainen" en we gaan, ooit, samen in de heuvels fietsen.
Oh ja, ook even leuk. Achter ons huis hebben we een complex van schuurtjes en garages. Die hebben platte daken. Aan de woningkant, van onze woning afgekeerd, hangen daar eiken- kastanje- en berkenbomen over. (De takken dan, hé?) Daar zonnen zich vaak twee katten op hun dooie gemak, zoals alleen katten dat kunnen. Onverstoorbaar en hautain. Wij noemen hen: de "rooie" en de "zwarte" want ze zijn verkrijgbaar in de kleuren.., oh, nou ja, ik dacht dat ik dat nog moest vertellen.
Vandaag lag de donkere, zwart mag ik niet meer zeggen, geloof ik, te mijmeren in de avondzon. Op een vast stekkie, zoals katten dat hebben. Twee meter achter haar/hem, stond een drukdoende ekster. Die vogel (hij/haar) stond zogenaamd dik te doen met datgene wat op die dakjes ligt. Afgebroken takjes/bladeren/eikels of kastanjes en zo, met de daarin misschien nog aanwezige insecten. Eksters zijn "krengen" en brutale beesten ook nog eens. Deze vogel was daar geen uitzondering op. Ze provoceerde, we zien het wel vaker, de donkere poes heel duidelijk. Maar, die hield der gemak. Onder het mom: Ik zie jou niet dus je bent er niet, draaide ze haar kopje demonstratief naar de andere kant en reageerde geen seconde op het gekwetter en het drukke gedoe van de fraaie vogel. Die werd het na een minuut of tien zat, hipte nog wat rond in  "der katten-s", of is het "des kattens", blikveld maar die poes bleef, schijnbaar, stoïcijns. Dus "vogel af" en daarna keek de poes opgelucht en tevreden rond: "mijn dakje is veilig, toch?"
Tja, kleine dingen, maar hoe blij kunnen ze je maken?
 
En ja, morgen hebben we weer de prikkels van de kleinkinderen waar we bij op gaan passen en die geven prikkels zat, hoor! Kleine dingen, maar: hoe blij kunnen ze je maken?