SITRAP: Kwetsbaar?

 (Schiet niet in de stress, ga niet tandenknarsen of headbangen als je allemaal moderne speak hoort. Ik ben nog steeds dezelfde die ik was, maar ik moet dingen wel even uitleggen in moderne spraak. Als ik " " gebruik, dan weet je hoever het is!)

Jullie, trouwe lezers en vooral mijn oude kennissen, kennen me, die ouwe marine gozer, daarna werkslaaf bij De Keten, die, na 32 jaar, alleen nog maar marine taal schrijft, toch? Nee, ik leg het kort uit: SITRAP is een NATO, NAVO, zoals je wil, afkorting van Situatie Rapport, ofwel, hoe staan de zaken er voor, nu, in het heden en ook momenteel en dat allemaal tegelijk ook nog.
Ok, in het kort: ik voel me wel iets beter "in mijn vel" dan een week of vier of vijf geleden. Ik heb wat meer afstand kunnen nemen van het geheel, van mijn situatie zoals die toen was. Ik ga heel eerlijk (misschien kwetsbaar) zijn in dit Blog, misschien wel te eerlijk en dat zal vermoedelijk ook wel op me terug slaan, maar "so be it." Vier weken geleden, nu ja, iets langer dan, in ieder geval voor mijn formele ziekmelding, voelde ik me eigenlijk al een mentaal wrak. Ik liep al tijden tegen dingen aan die ik zelfs weken, maanden en misschien al wel zelfs jaren, had verdrongen of, in moderne taal, zoals dat tegenwoordig heet: "een plaatsje had gegeven", of waar ik mee kon leven. Nou ja, ik dacht in elk geval dat ik dat deed of had gedaan. 
Maar: wat schetst mijn verbazing, dat had ik dus allemaal en helemaal en dan ook totaal niet. Ik had gewoon al die tijd heel gewoon "mijn ding gedaan", mijn werk uitgevoerd en mijn frustraties en boosheid verborgen en verdrongen en was gewoon doorgegaan op "slagroeier", zoals een oud (KM) spreekwoord luidt. Ik ga niet allemaal de dingen ophalen waar ik tegen aan liep, hoor, maar ik laat het erbij dat ik teveel verlangde of dacht te kunnen verlangen van bepaalde andere mensen die daar ook werkten, daar waar ik ook werkte en op hen kom bouwen en hen vertrouwen en ja, dat is al met al een lekker verhelderende zin, toch? Maar mijn bobijntje was uit, mijn elastiekje was geknapt, de veer was gesprongen!
(Ik merk overigens nu, dat ik wat vrolijker ben. Ik lees in mijn woorden, die ik net neerpen, dat ik iets meer humor, nu ja, mijn vorm daarvan dan, in mijn schrijven heb. Ik merk ook, dat ik het weer leuk vind om te schrijven, dat zegt mij ook wel wat over mijn geestelijke gezondheid, merk ik nu pas eigenlijk.)
Ik geef eerlijk toe, ik zei het al, dat ik kwetsbaar ben, nu ja, dat ik me heel kwetsbaar opstel en ja, daar is een reden voor. Die reden hebben jullie wel al gelezen, geloof ik. Mijn verdediging tegen die kwetsbaarheid was een "ongebreideld", wat een apart woord nietwaar, maar in ieder geval een vervelend soort sarcasme en cynisme. Nee, stop! Ik ben mijn hele leven al wat cynisch en sarcastisch geweest. Gewoon, omdat ik zo ben. Maar daar kwetste ik niemand mee, nu ja, ik wilde dat niet. Maar de laatste weken kwetste ik wel mensen in mijn schrifturen, doordat ik te cynisch en sarcastisch was. Gelukkig ben ik, op een vrienden manier, terecht gewezen door veel goede maten en ja, daar leer je dus van.
Maar ik merk zelf ook, dat het hele diepe sarcastische en cynische, mijn vermoedelijke verdediging tegen de gang van zaken, een beetje uit mijn systeem is verdreven. Ook misschien wel omdat ik nu een beslissing genomen heb. Die beslissing luidt: "nooit meer terug op de vloer", da's weer zo een modern ding, maar ik kan echt niet meer terug naar de werkvloer, dus naar De Keten. Hoe dat dan moet? Nu ja, de hulpverlener gaf me handvaten of is het handvatten, om mijn contract met De Keten op een goede manier te verbreken!
En ja, daar ben ik nu mee bezig. Daar ben ik, heel zakelijk, over aan het mailen en schrijven en bellen en zo. Zoals marinelui betaamt, nu ja, ook mariniers dan maar incluis nemen, ben ik "proactief". Ik kan mijn "ziekte" nog jaren aan laten slepen, maar zo zit ik niet echt in elkaar. Ik ben nu dus al bezig met die dingen voor ik er toe gedwongen wordt. Zie het als een soort verkennen van het oorlogsterrein, voordat de vijand ter plekke is.

De grap erbij is, en dat is heel cynisch, dat je, als jij en je echtgenote het hele leven hard gewerkt hebben, ook nog geld hebben verdiend en veel belasting (voor de Grieken of Europa) hebben betaald. Dus kom je niet in aanmerking voor rechtsbijstand van het "Juridisch loket". Dat is een "Staats organisatie" van jeugdige (studenten)  leerling juristen, die dus door die staat, dus door ons allemaal, worden betaald, maar neer kijken op Jan Modaal. Dus nee, daar kon ik niet bij terecht met mijn vraag, want ja, ik en de lief hadden veel gewerkt, carrière gemaakt, de staat van geld voorzien en kwamen niet in aanmerking voor gratis een eerste juridisch consult. De "Stuudjes" hadden het natuurlijk veel te druk met het regelen van uitkeringen van de mensen die illegaal ons land binnenkomen en zo.
Maf, eigenlijk.

Maar: ik heb eigenlijk helemaal geen probleem. Een hele goede vriend van me heeft CA en moet een lange tredmolen in van operaties en narigheid! Morgen gaat een zwager euthanasie laten plegen. Wat zeur ik eigenlijk?