Onthand en onhandig

Dit Blog zou ook" GV de GV en de driedubbele GVD" kunnen heten. Niet omdat ik nu zo vreselijk slecht in mijn vel zit of omdat ik geneigd ben om veel te vloeken, maar gewoon om de onhandigheid van mensen. (GVD de GVD! Nu deed ik het zelf ook weer! Onhandig zijn en een heel Blog pleite!)
Ik ben het verhaal echt helemaal kwijt, ik kan het verhaal niet terug vinden, dus ja, nu maar een nieuwe poging?!

Maar bien. Wij zijn, enige tijd geleden ondertussen alweer, overgegaan naar het zogenaamde internetbankieren. Dat is: Veilig, snel en gemakkelijk, vertelden de kinderen ons. 'Kom nou, loop nu niet achter, pa en ma, doe het nu, het is echt heel snel en veilig.' Goed, dus hebben we dat aangevraagd en de, vooral voordelen, bekeken. Ja, da's wel wat. Ter plekke en per seconde over kunnen maken, ter plekke je saldo kunnen bekijken, je spaarsaldo in de gaten houden, mooi. Niet dat ik, oud ambtenaar, de lief is verpleegkundige geweest, veel spaarsaldo hebben, hoor, daar zorgt onze regering wel voor, maar goed, het is een snelle manier van je rekeningen te verwerken. Geen gedoe meer met acceptgiro's, niet meer wachten op die giroafrekening op papier die eens in de twee weken, als je mazzel hebt, in de bus valt, maar en dagelijks overzicht over het geld dat je (vaak niet) ter beschikking hebt.
In het vorige Blog, nu helemaal verdwenen, had ik een leuk verhaal over onze kat, die af en toe de benen nam, en weer teruggevonden werd, maar dat gaat nu niet meer op. Nu ja, ze kijkt me wel weer aan, met die geel-amberkleurige ogen en lijkt me te vragen: 'Wat bedoel je? Ik ben de Kat van het huis, oké? Ik ben de baas, hier, dus ja, geen gedoe over mij!' en ze strijkt met der zachte en donkere kattenstaart langs mijn kuit, ondertussen met een van die wat aparte ogen kijkend naar haar voerbakje dat nog steeds niet helemaal leeg is, maar waarvan poes denkt dat ze het moet bewaken met haar leven.
Dus ja, wij gingen doen aan internet bankieren. Bij de ING, da's niet gevaarlijk om te vermelden, toch? De ING zag ons graag komen en gaven ons een account en nummer en allemaal dingen en ja, een dag later lazen we allemaal hoeveel overboekingen en bij boekingen er bij en af kwamen! Super! Je kent het systeem? Niets mis mee. 
Mijn lief wilde, een dag of wat geleden een rekening over maken en heg saldo checken en zo, normaal toch. Dus klikte ze op "Mijn ING'. Je kent het? Je hebt een gebruikersnummer en een password. Kennen jullie je gebruikersnummer uit jullie hoofd? Ok, da's knap, slim. Wij niet. Het staat helemaal ingevuld aan het begin van het "inloggen". Het begon ergens mee, maar vraag me niet waarmee. Maar wat voor ons veel belangrijker was, was het password, dat we allebei uit het hoofd kenden. De Liefde logde in, maar kwam dus niet voorbij het gebruikersnummer. Nu ja, redder in nood, ik zou het wel even doen. Maar het lukte mij ook niet en na een paar keer was het afgelopen, finito en passe! "Toegang opgheven", heette het.
Verwondering alom bij ons beiden. Dus wilden we een mail sturen, om een nieuwe inlogcode te vragen. "Gebruik uw gebruikersnaam!", lazen we, maar die werd ook geweigerd! GVD! dus. Nu ja, we konden bellen tot 2100 en het was net aan tien voor dat uur. Een heel leuke dame vertelde dat onze gebruikersnaam heel anders begon dan dat wij hadden! 'U mag het me vertellen, hoor', vroeg ik, maar nee, dat mocht ze, en kon ze niet, eerlijk. Ik deed een verzoek voor een nieuw account en zo en las, in de antwoordende mail, dat zoiets vijf dagen duurde! 

Tja, wachten dus. De liefde ging een licht op. "Weet je dat D.,  (dat initiaal staat voor de jongste zoon) hier afgelopen weekend was? En dat hij even wat rekeningen wilde betalen? Dat hij dus ingelogd heeft op zijn account en met zijn rekeningen en helemaal vergeten is om uit te loggen en zijn rekening nummer heeft "aan laten staan" ? Zo moet het gegaan zijn, denk ik!" En ja, zo moet het gegaan zijn. GV de GV de driedubbele GVD!