Sentiment

Ja, wat een fraai woord, dat woord: Sentiment!
Ik heb wat na lopen pluizen:
"Het gevoel, de gewaarwording, het bewustzijn van den indruk eens voorwerps; gevoelen, denkwijs, meening, gedachte. Sentimentaliseren, overdreven of belagchelijk gevoelig zijn." 
Een definitie uit 1885 of daaromtrent.
 1) Aandoening 2) Denkwijze 3) Emotie 4) Gevoelsaandoening 5) Gevoelen 6) Gevoeglijk 7) Gevoelvol 8) Gewaarwording 9) Gevoel 10) Gemoedsaandoening 11) Mening 12) Opinie 13) Reactie van gemoed 14) Uiting van gemoed 15) Verbeelding.

Deze laatste definitie komt uit de "Dikke Van Dale", niet uit de "Dikke van Dam", natuurlijk,  

Dus ja, wat is sentiment? Moeilijk gevoel of moeilijke uitdrukking, niet? Ik denk dat het woord sentiment inderdaad datgene is dat het geheel omgeeft. En dus ook alle schuingedrukte antwoorden omsluit. Sentiment is, voor mij, voornamelijk de herfst die, onverbiddelijk, maar toch nog altijd onverwacht, in ons leven binnenkomt. Het begint zo eenvoudig, dat sentiment. Je staat op, doet de gordijnen open en goh, de bomen verkleuren al een beetje, het groen wordt al donker en donkerder en ja zelfs wat geel, de herfst staat voor de deur? Ik zie de eerste blaadjes al vallen en goh, zijn dat eikels en kastanjes op het tuinpad? 
Gisteren zag ik, al fietsend, grote vogels, in een strakke V-formatie, naar het zuiden koersen. Ganzen? Brandganzen? Canadese ganzen? Nu doe ik semi-intelligent hoor, ik heb totaal geen idee van al die grote vleugel voerende beesten. In en op de "overloop" gebieden, de plekken waar allemaal watervogels horen te zijn, was het wel stil, overigens. De "Wetlands". der zijn er een paar aangelegd rond mijn stadje, lagen er stil en verlaten bij. De fraaie graas en gras velden rond de dorpen van mijn gemeente waren opeens donker groen, kaal en dus afgevreten. Ik zag dat de boeren geoogst hadden. Nare en nu heel duistere velden met stekels van wat ooit een fraai groen knollenland, nu ja, graan land misschien, was, waren omgeploegd, de donkere winter verwachtend.
Dit is niet mijn jaargetijde. Een voorouder van mij is ooit, door een verre en zuidelijke voorvader van mij, verwekt bij een boerendeern uit het Drentse of Groningse land. Tijdens, voor of na de slag bij Heiligerlee, heb ik me altijd zo gedacht. (Hubert Lampo schreef er een fraai boek over: "Don Juan en de laatste nimf"). Ik denk dat het gedaan is met zo een Spaanse Don, of een gewone musketier, zeg het maar, die met een meisje uit die regio plezier had, misschien in een hooiberg of zo of gewoon in een graan- of knollenveld. 

Mijn hart verlangt nu alweer naar de eerste voorjaars-zonnen stralen. En die effing herfst en die vermaledijde winter moeten nog beginnen! Nee, ik ben niet blij met al dat gedoe. Hoewel? Nu breekt de tijd weer aan van de verlichte bomen in onze (winkel) straat waar we wonen. Er staan, beuken/linden/nu ja, bomen in de straat, die omhuld zijn met "lampies" die rond de "zomer wordt wintertijd" aangaan en een aangenaam en vooral warm licht verspreiden. Tja, de donkere dagen, met Sint en, in Amstelveen nog wel gewoon Zwarte Piet, (wij doen niet zo aan discriminatie in onze stad, we hebben een normale club van wethouders, wel een beetje rechts, niet echt erg), maar ook de kerst dreigt weer aan te breken! De a.k.a. lief E., zegt het ook vaak: 'Ik vind het leuk als de lampjes weer aangaan. Goh, gezellig, de feestdagen! Maar', zegt het licht van mijn bestaan: 'als ze weer uitgaan, dan wordt het dus weer voorjaar en da's nog veel prettiger.' 
En: hoeveel gelijk kan een mens hebben?

Dus ja, ik heb diverse sentimenten bij deze periode van het jaar. Ik zie kale bomen voor me en ik voel nare kou. Nare sneeuw en hagel en dat soort sh..! Ik voel vooral dat ik moet gaan denken aan lekkere winterkost! Eigengemaakte stamppotten, lekkere bruine bonen soep of Snert, stamppotten zuurkool met lekkere rookworsten en zo. Tja, da's toch ook sentiment?

(Maar goed, ik ga heel binnenkort mijn laatste echte lange fietstocht rijden. Dat doe ik traditioneel in de laatste week van oktober, of de eerste week van november, als het nog droog is. Langs de Vecht, naar Loenen en dan zo weer terug. Dat is mijn "ronde van de vallende bladeren", zeg maar! En dat is ook weer sentiment!)