Slordig? Onverschillig?

Tja, zo krijg je af een toe wel eens een berichtje! Van mijn werkgever in dit geval (maar lees toch maar verder)
Ik logde onderlaatst in op het bekende systeem en zag dat er op de "mail", za'k maar zeggen, twee berichten stonden van De Keten. Ok, dan, docht ik, eindelijk en gelukkig eens een reactie op mijn berichtjes en mijn mailtjes van de afgelopen twee maanden.  
(Hele korte uitleg en inhoud van het voorafgaande: ik heb een burn-out, ik loop, door het door hun, De Keten bazen veroorzaakte gel.. wel ondertussen bij de psych, heb ik nooit gewild, maar ik wil nu wel gesprekken aangaan met afdeling personeel, tegenwoordig chique want ook tegenwoordig HRM, "Human Resource Management", genoemd, maar krijg geen contact. Ik wil natuurlijk ook graag contact met de bedrijfsarts, maar die dienst is net weer naar een ander bureau overgegaan en geworden en zo en die hebben mijn dossier niet, of kunnen die nog niet hebben en ik kan hen natuurlijk dus ook niet bereiken.)

Mijn chef, of zijn vervanger, nemen ook al helemaal geen contact meer met me op, dus ja, ik zwem een beetje tussen allerlei niet al te duidelijke onzekerheden en zo en veel cryptischer kan het denk ik niet? Nu ja, dat hele bedrijf, nu ja dat HRM en mijn "gedoe", is een cryptisch enigma, verpakt in een raadsel en ingewikkeld in een mysterie, oké, dat komt een een beetje in de buurt van mijn situatie!  
Gelukkig kreeg ik vandaag eindelijk eens een berichtje van het bureau HRM van 'De Keten" , twee zelfs en ja, ik dacht: man, eindelijk eens een gesprek of een uitnodiging tot een gesprek over mijn "ziek zijn, op non activiteit stellen en zoiets."
Edoch, niets was minder waar! Ik kreeg een berichtje waarop ik kon klikken en dan de nieuwste berichten kon zien van en over De Keten. Het ging uiteindelijk dus alleen maar over een leerproject!
Nee, nee, nee, ik ben daar helemaal blij mee. Ik heb, ooit, toen er nog een echte directie was, die ook nog eens luisterde naar het personeel, gepleit voor een dergelijk leerproject, in een wat andere vorm weliswaar, maar ik vond, gaf ik ooit aan die directie aan, dat mensen die bijvoorbeeld op de zuivelafdeling werkten, het verschil moesten uit kunnen leggen over het gebruik van "zure room" of "crème fraîche" in recepten of zo. Dat waren vragen die namelijk dagelijks door klanten werden gesteld. Ook hadden klanten soms vragen over diverse vleeswaren of het braden van vlees/kip en zo, (ik kreeg ooit eens een vraag over het koeken van aardappelen, echt!) die de vaak jeugdige medewerkers van die afdeling(en) niet konden beantwoorden. Een "hand-out" over dat soort zaken, zeg maar, zou dat probleem, nu ja, probleem, maar in ieder geval, door zo een boekje of les of zo, zouden de klanten beter kunnen worden geïnformeerd. 
"Een en ander viel aan dovemansoren", een hele oude opmerking, jullie weten, ik hou daar dan weer van, van die ouwe kreten dan.
H., een ouwe kameraad, makker en ex-slager, pakte dat probleem wel op, deed dat daar ook nog eens bij het OO, overleg orgaan, kond van en het werd, denk ik, ooit op een agenda gezet. Grote organisaties hebben grote beslissingsrondes, weet ik uit mijn KM tijd, maar H. schijnt het wel gefikst te hebben. Want, ik kreeg dus een dag of wat geleden allemaal mails vanuit de directie om "s.v.p. aan te klikken op hun": "E-learning" adres, voor verdere informatie over: "garantietoepassingen" en: "het naleven van spelregels."

Tja, ik heb niks meer met De Keten, maar ach, een beetje nieuwsgierig ben je toch wel. Dus ik klikte, of tikte het hoe "noemjehet" aan. Ik kon die "site", zo noem ik het maar even, alleen bezoeken met mij mailadres en met een gegeven password en dat was, mailden ze me, (ik moest nu op een blauw gedrukt en blauw onderlijnd woordje: 'hier' klikken) en ik zat goed. Dus dat deed ik! Klikken tot ik blauw zag, flauw, ja, ga dat niet meer doen. Maar goed. Ik moest inloggen met mijn e-mail adres, nou ja, dat was niet te moeilijk natuurlijk en dan was het wachtwoord KETEN1. (Do not try this at home, zeg maar, KETEN1 is verzonnen, nu ja, bijna!)
Ja en dan zegt of meldt, een of andere weet-ik-veel, een automatisch antwoord, dat zuks allemaal niet klopt en zo. Ok, ik doe het, secuurder, nu, opnieuw en weer opnieuw en zo en het gaat dus not! Het gaat niet lukken. Er is dus geen wachtwoord! Wat een bull...! Men doet dus maar wat en geeft dus, wat ik natuurlijk al wist, geen ene f... om het personeel! Ik moet maar ergens zorgen om in een of ander vage site binnen te komen! No way! De Keten doet haar naam weer eens eer aan. Onbetrouwbaar en een gruttersmentaliteit! Of is het alleen maar slordig tegenover het personeel? Of weer eens onbetrouwbaar ook weer eens tegenover het personeel?

Dus ja, dat was dus "niet eerlijk en niet leuk", zoals Mia, onze driejarige kleindochter zou zeggen.