Na een heel prikkelig en zuur stukje over mijn, hopelijk bijna, vorige werkgever, even wat rust in de berichtgeving. Ik kreeg overigens van collegae van ooit een open doekje, maar dit terzijde.
De zomer is langzaam overgegaan in de herfst. Op een fraaie en waardige manier, overigens. We genieten nu, eind oktober 2015, nog van een paar hele fraaie nazomerse herfst dagen en ja, ik heb ook nog wat lekkere fietstochten gemaakt. De wintertijd is overigens al ingegaan, een nacht of wat geleden, van zaterdag naar zondag. Ik houd overigens niet van die winter. Kou, nattigheid en die vieze witte troep, die je dan meemaakt, nee, niet mijn ding. Maar, als de wintertijd ingaat, gaat in de straat en de wijk waar de 'a.k.a. lief' en ik wonen, ook de 'boomverlichting' aan.
Hierboven zie je, hopelijk, een 'fraaie' foto van "onze" boom, de boom voor ons huis die, sinds deze avond, oké, twee of drie avonden her, weer eens in volle "feestverlichting" is. We hebben wat met die, met onze, boom. Buiten e verlichting dan. Bijna jaarlijks is er in de boom, onze boom, een vast paartje duiven, maar vaak ook andere koppels, denken we, aan het nesten bouwen en aan het paren en broeden en aan het voeden en aan het opvoeden van het kroost dat ze ter wereld brengen en vaak zien we jong duivengrut tegen het einde van de zomer het nest verlaten, merkwaardig genoeg, vinden we dan, op eigen vleugels. Ze oefenen veel en vaak onhandig voor dat vak dan. We zien ze dan, hoppend van tak naar twijg en nest en oefenen zo de fraaie en voor hen belangrijke vliegkunst. Altijd leuk om te zien. Ook het zien van het ontknotten, heet zuks dat, van boomknoppen naar jong groen en het in volle groene bloei komen van de boom, is fraai om te zien! Natuur voor je deur/raam, toch?
Maar, hoor ik jullie vragen, hoe kom je nu in dat Amstelveen terecht? Da's toch een poep chique en ja, wat 'kakkerig dorp?' Allebei vooroordelen en ook allebei een beetje waar en allebei zijn die vooroordelen ook niets minder waar.
Vraag een, hoe kwamen we er terecht? Ik schreef er eerder eens over. De lief en ik en ons gezin woonden met heel veel plezier en redelijk betaalbaar op, of in, een fraaie en grote flatwoning in Holendrecht, een wijk nu bekend als "het afvoerputje van Nederland." Toen namelijk de "Bijlmer", dat ooit zo fraai uitgedachte en uitgevoerde woningplan van onze hoofdstad, failliet werd verklaard en gesloopt ging worden, moesten de bewoners van die wijk naar elders verhuizen. (De flats werden namelijk gesloopt, ook onder invloed van de Bijlmerramp. Daarover kan ik nog een boek volschrijven, overigens.) Die bewoners van de Bijlmer, kwamen dus terecht in de wijk waar wij woonden. Ik ga het kalm aan doen nu. In een vorig Blog ben ik nogal uit gevaren tegen mijn werkgever(s) en dat soort mensen en ja, ik heb nu mijn "blijf kalm" pilletje wel geslikt.
De nieuwe bewoners van onze wijk/straat vonden dat hun bemoeienis tot het leefbaar houden van die straat er uit bestond dat ze van, zeg drie of vier hoog, hun overvolle vuilniszakken uit het raam konden werpen en dat de culturele bijdrage tot die leefbaarheid er uit bestond om tot diep, ik bedoel echt diep, in de nacht, knetterharde muziek te laten horen uit, vaak, gestolen auto's. (Men vierde overigens het zogenaamde Kwakoe festival nog even door, door tot een uur of vier in de nacht ballen te schoppen tegen de muren of ramen van de bewoners die wel moesten werken de volgende morgen.) Maar ze gingen verder, ze wilden hun eigen cultuur ook aangeven in de portieken van de mensen die er woonden. Hun urine en hun ontlasting deponeerden ze onder de brievenbussen van de niet "Afro-Caraibische-Surinaamse" bewoners, zoals zij waren, zeg maar. Dat in de vage hoop dat die mensen niet in opstand kwamen tegen hen, maar dat ze zouden worden geïntimideerd. Ook wilden ze, door het wegtreiteren van de originele bewoners, graag hun economie in stand houden door het verkopen van allerlei niet al te heilzame en vaak ook rookbare of "injecteerbare" middelen, waar de narcotica brigade dus een schuin oog op had en heeft. Nee, ik ben geen held, nee, geen Jack Reacher of zo, maar ja, ik kwam wel in opstand en vocht voor het behoud van de leefbaarheid in en van mijn wijk. Figuurlijk ook, maar letterlijk vooral.
Nu ja, we zijn dan uiteindelijk, na weer eens zoveelste straatgevecht, waarin ik weer eens betrokken was en waarin het nu tegen zeven of acht mannen met krullend haar en dikke lippen tegelijk was, een soort Zwarte Pieten, (ik heb het doorgehaald, maar dat mocht ik toen nog zeggen), waarin ik echt het onderspit dolf, en met wonden en littekens overladen was, uit de wijk vertrokken, met opgeheven hoofd, overigens. (Mijn jongste zoon, die toen nog thuis woonde, had me gesteund en was er dus ook niet zonder kleerscheuren uitgekomen.)
De keuze voor een nieuwe woonplaats was overigens eenvoudig en vrij beperkt. In West, tussen de niet autochtone NL'ers, in Oost, tussen de niet autochtone NL'ers, of dit adres in Amstelveen of een ander adres, maar idem in deze plaats en we beslisten: Amstelveen en: we hebben geen seconde spijt gehad van onze keuze.
Vraag twee: Kakkerig? Nu ja, Amstelveen heeft de naam rechts en VVD te zijn! Ja, een beetje wel. Maar: vergis je niet, een van de eerste asielzoekerscentra van het land stond hier, in dit VVD plaatsje. (Nee, nee, nee, het ging niet over verarmde Wassenaar bewoners, hoor, nee dat was nog in de tijd van de Joego crisis.)
Nog een (1) opmerking over mijn stad: Ik/we komen op de straten en pleinen en perrons mensen tegen, jeugd, die ons voor laten op de roltrap of deuren voor ons open houden. In trams en metro's wordt nog opgestaan voor de oudere of "slecht-ter-been-zijnde" mens. Wij horen tot geen van beide groepen toe, overigens. Maar: het bestaat nog, die menselijke maat. Vooral, vinden wij, in ons dorp.
Goed, je zegt niets over IJdel. Geen tijd, druk, druk druk! Ik ga nu naar die fraaie boom kijken! (Met een Bockje.)
=Morgen meer, dus nu een Grolsch Bock, lekker!=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten