Dit verhaal is helemaal over mijn privé. Lees het niet als je denkt dat ik het over de maatschappij of over de politiek ga hebben. Geen weg, no way. Ik zal het hebben over een nieuwe, hele korte, betrekking en een hoop stress en dat ik daar weer uitgeraakt ben door een goed woord van een hele oude bekende.
Zoals jullie weten, ik heb het geloof ik nooit echt geheim gehouden, heb ik aan/bij mijn vorige werkgever een 'burn-out' overgehouden. Ik ga der verder nu niet op in nu, ik wijs ook niet met vingers en ik noem al helemaal geen namen en ik zal ook geen omstandigheden noemen of zo, maar in elk geval ik raad het niemand aan om in een dergelijke situatie te verzeilen. Het is namelijk een stik vervelende tijd in je leven. Ik voelde me, ondanks de support van mijn echtgenote, helemaal alleen, ik voelde me verraden, ik dacht dat ik nutteloos was en was ook redelijk depri in die tijd. Dat duurde een aantal vreselijke en nare maanden!
Gelukkig was ik er na die tijd helemaal boven op, dog ik! Maar, niets was minder waar, bleek later. Omdat ik bij het UWV ben, na mijn echte pensionering zal ik over dat instituut iets meer over schrijven, moet ik solliciteren. Dat moet vier maal per vierweekse periode. Ik deed, en doe, dat trouw en kreeg alleen maar allerlei nullen op mijn rekesten voor banen en baantjes. Ja, ik deed ook wat vaag hoor in die sollicitaties. Ik wist ook niet helemaal wat ik nu eigenlijk wilde. Geen werk meer in of aan de winkel, laat ik het zo zeggen. Koerier, dat leek me wel wat. Fietskoerier al helemaal, maar alles was "geen behoefte", noem het maar zo.
Na een maand of zes zou ik wel hebben kunnen beginnen als broodbezorger bij een 'industriële' bakkerij, die onder andere aan brood winkels en aan allerlei kantoren leverde. Oke, ik had een gesprek met de baas van het brood bedrijf gehad, maar had daar verder nooit meer iets op gehoord. Tot de laatste dag van mijn vakantie die niet doorgegaan was, omdat een inwonend familielid zijn been brak op de dag voor wij zouden afreizen.
Toen wist men mij opeens te vinden: 'Je kunt woensdag beginnen. Ja bij die bakker. Ja, het is wel heel vroeg en zo, maar wil je?' Ja, ik wilde, want ik wil geen profiteur zijn van onze maatschappij en ja, ik wil meewerken aan die maatschappij! "Ho, ho, maar je hebt al minstens vijfenveertig jaar gewerkt, man, moet je nu nog zo nodig, je bent verdikke vierenzestig, ook nog weer eens gaan werken?" riep de lief en ze had, dat heeft ze always, gelijk. Nee, nee, maar ja, zo zit ik nu eenmaal in elkaar, ik wil mijn rit afmaken, zeg maar, en ik wil geen zijweggetje inslaan (of het moet echt gaan regenen. Ja, een beetje ouwe fietsers leut). Maar het regende niet en ja, ik wilde ook weer eens productief zijn en onder de mensen komen.
Goed dit is een hele lange inleiding voor wat er gebeurde. Geef ik nu de lange en softe, of de korte en de, voor mij dan vrij pijnlijke, versie? The short pain dus. Goed, dan. Ik vertel een verhaal waar ik al helemaal niet trots op ben. Een verhaal over zoals ik dus al helemaal niet ben en nooit meer zal zijn of willen zijn.
Ik zou aanvankelijk ingewerkt worden op een woensdag, maar de eigenaar van het bedrijf wilde dat ik al die maandag (die ik eigenlijk nog op vakantie was) zou beginnen. Om half negen, dat vind een heerlijke tijd. Ik kwam bij het bedrijf aan, ik was er bekend, ik had al eens een gesprek met de 'baas' gehad) en zag een mijnheer de vloer vegen. Ik kwam binnen, we stelden ons aan elkaar voor en hij, de vegende mijnheer, begon in rap tempo, in redelijk gebrekkig Nederlands, uit te leggen wat er moest gebeuren, maar ik volgde het allemaal niet zo. Die mijnheer, die overigens een hele aardige gozer was, bleek uit het land van Sultan Erdogan te komen en ja. niet te veel op te hebben met onze (moeilijke) taal. We sneden, ik was al twee tellen in dienst, broden, in hele en halve, met soorten waar ik nog nooit van gehoord had. Allison Walnoot, Vikorn, Dubbeldonker? Goed, we sneden en verpakten die broden, dat is niet echt moeilijk hoor, brood snijden, laadden die in het voertuig en ik moest meteen en route!
De mijnheer, zijn naam is me nog niet helemaal duidelijk, gaf me de autosleutels van een Merc bus en zei dat de benzine tank, Diesel, misschien wel lekte en dat ik daar dan maar even mee naar de dealer moest! Welke dealer en waar? Eh ja, daar 'eregens', wees hij vaag en oh ja, de buitenspiegel aan de rechterkant was naar de 'koelote' gereden, ik moest meteen maar even een nieuwe bestellen?! Ja en dan moest ik maar gaan rijden en alle brood bezorgen en ja, morgen gingen we om vijf uur wel samen op pad. 'Maar', vroeg ik, 'waar moet ik vandaag allemaal nar toe? Dit is mijn eerste dag, ik heb geen idee, man'
'Nu ja' zei hij, 'dit is een adressenlijst en die moet je afrijden en er is een TomTom in de auto, maar die werkt niet, dus moet je even zoeken en zo, maar ja, je komt er wel uit toch?'
Bij de Marine zijn dat Famous Last Words, maar dat is een heel ander verhaal. Ik schoot overigens behoorlijk in de stress, ik voelde dat de tweede burn-out al zijn klompen bij de achterdeur uit stond te doen en de hand uitstrekte om aan te kloppen en nee, ik wilde dat allegaar allemaal niet!
Goed, verder een lang verhaal, maar ik probeer het heel kort te houden en geef me dus maar een compliment daarvoor! Ik kwam als een uitgebluste zombie op al die adressen aan. Vraag niet hoe. Ik heb gelukkig kennis van mijn stad, ik vroeg aan diverse wouten die heel welwillend waren en redelijk ver weg keken als ik weer eens driedubbel geparkeerd stond en de Overtoom afsloot en dat soort dingen. Maar ja, ik kwam natuurlijk op alle adressen heel laat aan en kreeg, ik hou het voorzichtig: "boze blikken". Daar kon ik niet veel mee en ik besloot om de 'baas' aan de tand te voelen,over de situatie waar ik in gedwongen was, maar ja, die baas waster niet meer. Niemand waster meer, dus ik lazerde de autosleutels in de brievenbus en moest heel strak nadenken of dit wel een job voor mij was. Bij de KM, (nu ja, bij meerdere bedrijven) werd je ingewerkt en wel op zo een manier dat je er geen pap meer kon zeggen van het inwerken dan. Maar in deze baan?
De dag erop was het nog veel erger. Ik moest om half zes, in de ochtend, mijn weg zoeken door de Van der Hooplaan, onder andere ook in de Beethovenstraat, ik moest bijvoorbeeld bij de achteringang van het VU zijn, daar moest ik in een vaag zijstraatje zijn, ik moest in de Jan Pieter Heije, dat is zoals jullie weten een zijstraatje van de Overtoom, mijn bak parkeren en, het Olympiaplein stond op de lijst en, om het af te leren, ook nog eens een levering te doen in de Runstraat, een van de zogenaamde 'zeven straatjes', in de bekende yuppenhoek van Mokum. (Ik ga het nu niet eens hebben over het met allerlei codes en sleutels toegang vinden tor die panden. Het was een vreselijk dramatisch iets.) Ik besloot de naar diesel stinkende wagen neer te zetten bij het bedrijf en de sleutels in te leveren en nooit meer terug te komen. De baas, dat was overigens best een aardig figuur, zag me aankomen, sprak me aan en hoopte dat ik de volgende dag al om drie uur, 0300, zou kunnen komen, dan zou ik ook leren brood bakken? ik knikte, ja, ik doe mijn best!
Die nacht hyperventileerde ik voor het eerst in mijn leven, van pure frustratie en woede. Ik kreeg last van 'boezemfibrileren', ja echt, gewoon uit pure ellende, en ik besloot dat het nu genoeg was! Ik was, begreep ik, nog lang niet over mijn inzinking, over mijn burn-out heen. Tegen twaalven die nacht, 00.00 dus, belde ik de 'baas', kreeg zijn voicemail en vertelde dat ik nooit meer terug zou komen. Laf, ja, heel laf, maar beter laf met een leven dan niet laf met een infarct in het hospitaal. Ik voelde me een enorme loser, helemaal al door de manier van werk af zeggen.
Totaal nog frusta van het korte dienstverband, hoe kun je zo met personeel omgaan, zat ik twee avonden later even te computeren. Ik had ergens ooit een Link met LinkedIn gelegd, maar waarom? Ik heb geen idee, eigenlijk, ik snap eerlijk gezegd niets van dat medium, nu ja, iemand vroeg me om lid te worden, nu ja, zuks. Ik doe er niets mee, overigens, met dat LinkedIn. Die site is voor mensen met een heel hoog opleidingsniveau, zoiets. Tot mijn meer dan grote verbazing kreeg ik een melding, laat ik het zo maar zeggen, van een vroegere EO, dat is voor gewone mensen een Eerste Officier, voor de niet marine kenners, een Eerste Officier is de vervanger van de commandant van een schip/inrichting, maar hij/zij is ook de officier die onder andere belast is met het wel en wee van het personeel. Als ziekenpa/ma heb je veel met die functionaris te maken. Met deze mijnheer, ik noem hem even S. voor het gemak, maar ik zeg het wel fout, met deze Kerel, het was namelijk een geweldige vent, hij relativeerde, hij had humor en was een empathisch mens kon ik het heel goed vinden, we zaten vaak, ja bijna altijd, helemaal op dezelfde lijn als het op mijn gebied aankwam. We hadden,zoals dat heette: een klik.
Geheel op zijn eigen en bescheiden manier had hij mij gevolgd op Google, hij had een vriendschap verzoek gevonden en kwam, net nu ik het zo nodig had, met een bevestiging dat ik helemaal niet zo een loser was zoals ik me voelde? We hadden een leuke uitwisseling van verhalen. Mijn stress niveau werd een stuk lager en verdween bijna. Ik kreeg een gevoel van ondersteuning of 'understanding' van een vorige PO. We hadden elkaar vanaf 1988 niet of nauwelijks meer gezien of gesproken. Dat deed me meer dan deugd! De klik was gebleven, over de jaren heen. Alsof hij het aanvoelde? Grappig toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten