Al jaren Blog ik, gewoon, voor de fun, gewoon omdat ik dingen van me af kan schrijven en zo. Gewoon omdat ik het wil. Gewoon omdat jullie, de lezertjes, met velen zijn jullie overigens niet, hoor, maar jullie zijn dus wel een exclusieve club, net als mijn lidmaatschap van de exclusieve RenP, dat is. Maar er zijn veel mensen die misschien helemaal niets willen horen van me, of van mijn kijk op de wereld en zo. Het zij zo en ik maak me daar helegaar helemaal niet en not druk over. Maar, aan jullie, trouwe groep lezers, dank ik wel mijn motivatie om gewoon door te gaan, met mijn, soms hele plas-achtige, soms hele kritische, vaak saaie, soms niet te beffen, soms hele leuke Blogs. (Nu ja, zo zie ik het, mochten jullie me willen danken en prijzen: dat mag.)
Nee, allemaal gedoe en praatjes voor de vaak. Waar het eigenlijk op neer komt is een vraag. Mensen die ik ken, zetten hun Blogs en soms ook allerlei filmpjes op het net en verbinden zich dan aan een reclame bureau. Zodoende krijgen ze, voor zoveel hits die hun filmpjes maken, een bepaald bedrag. 'Dat kun jij ook doen, hoor' schreef een collega Blogger me. 'Je kunt er best wel poen mee verdienen!'
Ja, dat zou kunnen, bedacht ik, maar dat is nooit mijn (modern speak) 'insteek' geweest van mijn Blogs. Ik wilde gewoon, zie boven, zeggen, oké, nu ja, schrijven wat ik wil. Zonder gedoe. Ik heb namelijk een beetje de angst dat ik, nu ja, weet je, stel dat ik voor dat 'advertising' ga, niet meer onafhankelijk ben. Stel dat ik, nee anders, weet je, ik drink geen melk, ik haat die 'witte motor', er is al in geen vijftig jaar geen druppel van die meuk over mijn lippen gekomen, ik word al misselijk van de geur. Stel nu dus dat ik een "add" van een of andere "cereal", zo heet dat, aan mijn Blog toegevoegd zou krijgen en ik wil dat dus abso not! Dan verraad ik me eigens, toch, dan verraad ik mijn moraal, mijn ideeën? Of stel dat een andere promotor, van laten we zeggen dat spelletje voor gestoorden, dat ten..., nee ik kan het woord niet eens uitspreken, een advertentie van een toernooi op het Melkhuisje aan mijn Blog zou koppelen? Ik zou daar een kogel voor moeten krijgen, toch? Of dat en politiekieminimus me gaat sponsoren? Ik wor nie goe!
Nee, ik geloof niet dat ik het doe, dat gesponsord worden, ook niet voor de proef. Ik wil onafhankelijk blijven, vooral in mijn gedachten en mijn geschrijf. Wat dat betreft ben ik een beetje een lid van de filosofen van het einde van de 17e eeuw, Descartes en Spinoza, je kent ze wel. Ik probeer een beetje een vrije geest te houden, ondanks al het geweld dat op allerlei informatie kanalen of op de sociale media op je afkomt!
Soit, goed, tot zo ver mijn filosofietjes. Jullie hoeven op mijn Blogjes dus nooit een "ja" of "nee" aan te klikken als het aan mij ligt!
We waren vandaag weer eens ter controle bij dat al vaker en voorgenoemde academische ziekenhuis, ergens in de Randstad. De vorige maal ging het bezoek perfect, maar ja, daar kwamen alleen maar (semi- en para-) medici aan te pas. Dus ja, dat ging helemaal goed. Nu ja, het afspraak maken voor een volgend bezoek werd, door de administratieve medewerkster, wel veel moeilijker. "Dat kan op donderdag, de negenentwintigste om kwart over negen", vertelde ze blij. "Nou nee", zei ik, "dat gaat hem niet worden. Ik werk namelijk tot tien uur. Hij (p) kan natuurlijk niet zelf komen, ik heb onze auto bij me, dus kan het een uurtje later? Bovendien, als ik al vrij zou kunnen nemen, dan zitten we in de hele spits, naar Amsterdam toe!" Mevrouw keek flink en scherp op het scherm, klikte allerlei toetsen in en vertelde dat het best wel om half elf of zo kon en dat ze ons daarover een brief zou sturen met de DTG, dat is KM speak voor Datum en Tijd Groep. "Dat is perfect", zeiden we, "dat is een perfecte tijd, komt helemaal voor elkaar. Maar, u kunt het ook wel mailen hoor, dat is minder moeite." Nu ja, dat kon natuurlijk allemaal niet, er moest vooral geld verspild worden, dus een brief zou worden verstuurd.
Dagen later kregen we een brief van het ziekenhuis. Donderdag morgen om kwart over negen, een tijd waarop ik dus, abso, niet zou hebben gekund. Maar goed, ik maakte het dan wel kunnen, door weg te lopen, lees een vorig verhaal. Vanmorgen, die befaamde donderdag om kwart over negen, waren wij dus inderdaad ter plekke. Maar, zoals altijd, de spits was dramatisch geweest, de A9 en de A10 stonden helemaal vol en dus ook de provinciale weg naar Amsterdam/Mokum. Ik leverde de passagiers af en ik parkeerde het voertuig, maar dat had al heel wat veel voeten in de aarde, hoor, maar goed, lief en p gingen ondertussen naar poli en naar de gipskamer, zoals afgesproken. Ze meldden zich aan de bepaalde balie, zoals het hoort.
'Hebben jullie de brief dan niet gekregen?', vroeg de balie - (nee, ik mag het niet zeggen, maar ik ga het wel doen) -HUPPELTRUT, die haar nagels aan het vijlen was. 'Welke brief?', vroeg de geliefde en moeder van p. "Nu ja, dat u pas om 1 uur twintig, vanmiddag gepland bent?" De moeder van mijn kinderen is een nette en welopgevoede vrouw. Ze zal niet vaak "dakken" of "splashen", ze is te lang in de pleeg geweest daarvoor, maar nu "dakte" en "splashte" ze even wel. P. mocht daarna overigens gewoon op zijn tijd naar de gipskamer. Dankzij een "splash" van de de lief.
Nu ja, de rest is niet zo moeilijk. Hij moet zijn gips behouden, dat duurt en duurt en zo en ja, da's natuurlijk allemaal heel lullig, maar het heeft wel allemaal een nut. We maakten weer eens een afspraak bij mevrouw H... aan de balie. "Kan het na de spits?", vroegen we, "rond tienen of zo?" Ja, dat kon. De volgende afspraak is na de spits, gelukkig. Er was post vanmorgen. Nee, niet die beloofde brief van dat ziekenhuis, natuurlijk niet, administratief is het daar een bende, maar wel een van de bedrijfsarts, die p ook wil hem zien en spreken. Maar dan wel weer om negen uur in de ochtend. Da's ingewikkeld. Het bureau van de bedrijfsarts ligt aan de ring A10. De tijd van de afspraak is in de spits!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten