Over ooit, hoe wij genaaid werden en nog worden!

Tsja en dus schrijf ik net, een dag of wat geleden, dat er niet al te veel 'gedoe' is in onze Vaderlandse politiek, komen er vandaag, met heel veel poeha, allemaal berichten in de kranten over de PVV, waar medewerkers als slaven schijnen te worden behandeld, staat er, in Het Parool, een fikse column over Tofik Dibi afgedrukt (geschreven door Theodoor Holman, wat kan die man heerlijk schrijven) en wordt er gehakt gemaakt van het beoogde "premierschap" van Jesse Klaver voor zijn Groen Linkse partij. (Dat stond in de Volkskrant, las ik.)
Ter verduidelijking: Wilders schijnt/is een slavendrijver, volgens sommige van zijn (niet, of onderbetaalde) medewerkers en ja, dat geloof ik wel. De PVV is een aparte groep figuren, geen partij, maar een soort groepering, zoiets dan.
En nee, ik heb helemaal niets van dat soort berichten in De Telegraaf gelezen. Ik lees dat blad niet. "Period", zouden de Yanks zeggen. Ik vind die krant een naar blad. Dat is mijn mening dan hoor. De Telegraaf was een foute oorlogkrant, heb ik altijd begrepen en is nu nog steeds slechts op zoek naar sensatie. Ze is ook de VVD krant van het heden en ja, de VVD is niet mijn partij. Ik heb namelijk geen eigen huis, ik heb ook geen auto van de zaak en ik heb ook al helemaal geen managers disease. 
Ik heb, nu ja, de E. ook, gewoon, we hebben het hele leven voor onszelf en onze gezin moeten zorgen en geld, de lief werkte ook, toen de kids wat groter waren, voor ons gezin moeten verdienen en ja, eerlijk, geen enkele politieke partij heeft ooit voor "ons" gezorgd, ik bedoel daarmee, er is nooit een politiek partij ECHT opgekomen voor de mensen met een, toen nog, semi-modaal inkomen en een gezin dat het maar moest zien te rooien in tijden van crisis. Er kwamen stijgende huurprijzen, stijgende brandstof prijzen, dalende lonen en subsidies bestonden toen nog niet.
Lubbers, Van Acht, Den Uyl, Kok, Van Mierlo, goh ja, ze hadden in die tijd de bek vol beloftes, verdienden kapitalen als politici en zakenmensen, maar wij, de ouders van de opgroeiende kinderen in de late jaren '80, die in die jaren tachtig onze gezinnen toch moesten zien te voeden en op te voeden, wij hebben helemaal geen ene ruk aan die magoggel politici gehad. 
Wij zouden overigens wel een medaille moeten krijgen, alle gezinnen uit die tijd. Man, man, man. Wij, die generatie waarin onze kinderen moesten worden opgevoed en gevoed, kregen korting op korting op salaris en de prijzen bleven maar stijgen. Partijen, latere afsplitsingen van de toenmalige politiek, die nu weer de mond vol hebben over "dat het beter moet gaan met de mens" hebben hun "morele kompas" helemaal verloren, in mijn idee. Die yuppen, die nu de dienst uit maken in die partijen, de mensen als Klaver, Asscher, Roemer, Rutte, noem ze maar op, zijn overigens wel de generatie kinderen die onze kinderen waren. Hoe kunnen die gekken deze generatie dan weer verneu...? Want, dat doen ze, en masse.
De sociale zekerheden worden in het groot weer naar de kloten geholpen. Kijk rond in je gemeenschap? Kijk naar de ouderenzorg, kijk naar de gezondheidszorg, kijk naar de pensioenafbraak, kijk naar het feit dat we steeds langer door moeten blijven werken? Omdat grootgraaiers van banken zich verrijkten met subsidies en bonussen? Dus moeten WIJ langer doorwerken? Met je kapotte rug nog drie jaar langer stratenmaker blijven? Nog steeds, als 67ste jarige verpleegkundige patiënten in bed sjouwen? Nog als zevenenzestig jarig mens containers die 100 kilo wegen van een vrachtwagen sjouwen?
 
Even terug in de tijd. Wij, de lief en ik, hebben onze kinderen willen geven wat er mogelijk was. Ja, liefde! Logisch, je houd van je kinderen. Ja, liefde, daar kwamen ze niet aan te kort. Maar, materieel? Natuurlijk, ze zijn altijd gekleed en netjes gekleed naar school gegaan. En ja, we gingen ook elk jaar twee weken op vakantie. In de zomer. In het hoogseizoen. Duur dus. Maar we hadden het voor de kids over. Dat hoorde ook bij een gezin. 
(Memorie: Met mijn jongste dochter, toen net vijf, zag ik, voor de bungalow gezeten, de binnenkomst van Oranje in Mokum bij de Europese beker in 1988! Met haar zag ik ook de laatste Elfstedentocht, overigens, toen ze nog een peuter was.)
Een maand later ging ik een zeven maanden lange reis maken, op kosten van de Koninklijke Marine, naar de "Oost" en zag en beleefde ik: Egypte, Indonesië, Australië, Nieuw Zeeland en onder andere Saudi Arabië, een vreselijk land waar ik nog steeds een enorme maar gezonde afkeer tegen koester!

Dus ja, wij hebben, in die jaren, vol van zogenaamd links vogelgezang, dat het helemaal goed zou gaan, behoorlijk afgezien. Wij, als gezin, hebben letterlijk, elke cent omgedraaid. We hebben het heel moeilijk gehad in die jaren. Maar, we hebben het gered. We hebben onze kids alles kunnen geven. Nee, nooit merkkleding, nee, natuurlijk. Onze kinderen hadden geen NIKE of Lacoste of dat soort gedoe. Maar ze werden gekleed en netjes en en er werd vooral van hun gehouden en ja, natuurlijk nog en nog steeds. Ja, ze wilden wel allemaal van die merk toestanden, maar we legden uit dat dat gewoon niet ging.
Omdat ze verstandig werden opgevoed, omdat we met ze praatten, geloofden ze ons. Ze namen het aan dat we het raar vonden om voor een shirt met een krokodil erop 25 gulden uit te geven, als een degelijk en goed shirt ook vijf euro kon kosten. Wij hebben gewoon hele slimme kids, natuurlijk, maar dat komt door de moeder!