De Keten, voor al Uw voordeelboodschappen, heeft een nieuwe strategie. Althans, dat liet de directie ons weten. Nu ja, het woord "strategie", moet eigenlijk vervagen worden door "nieuwe formule." Waarop het eigenlijk neerkomt is dat alle nieuwe en, zoals in het geval van ons filiaal, al verbouwde, winkels, ze een hele nieuwe en strakkere en mooiere en frissere uitstraling hebben. Dat klopt. Dat hebben wij, medewerkers, meteen na de verbouwing, al tegen elkaar gezegd en ook onze klanten zeiden het, toen, en soms nog steeds. Er zit meer logica in die winkels. Je vindt de gekoelde schappen voor groente, vlees, kaas, kip en dat soort zaken langs de wanden, allemaal in de looprichting, de zuivel is ook daar ook aan gekoppeld en natuurlijk is mijn DV afdeling tegen de kassa's aangebouwd, zodat je producten nog lekker diepgevroren zijn bij het afrekenen. Wij, van ons filiaal, weten dat nu al weer, god, wat is het, een half jaar of zo? En wij werken ook met die, voor ons alweer wat verouderde, nee, bekende moet ik zeggen dat is het woord, formule. Niet alle filialen van De Keten zijn natuurlijk al helemaal zo ver, er moet nog veel verbouwd worden en dus geïnvesteerd worden. Maar dan heb je ook fraaie winkels, hoor. Wij merken het wekelijks aan de omzet. Die ligt, bij ons filiaal, dik boven de drie ton/week. Dat is 1,2 miljoen (+) euro per maand, mensen, denk je dat eens in. Dat is het maand salaris van een voetballer of tennisster. (En dan nog niet eens de betere hoor, waar mee je mijn idee over dat soort salarissen wel kunt begrijpen. Wij, medewerkers van De Keten, maar ook alle medewerkers van b.v. alle supers doen dat voor een 'modaal', als je dat al haalt, salaris. Daar werken we wel acht uur, nu ja ik dan niet, 5/7 voor. En dat werk is lichamelijk veel zwaarder dan de anderhalf uur van de voetballer of de twee keer tien minuten van de tennisser. Ik overdrijf, dat halen die laatsten niet.)
De directie, in haar onmetelijke wijsheid, vond het nodig voor weer een peptalk, om 'de neuzen in de juiste ...', nu ja, je begrijpt het, te brengen en dat deden ze door de zogenaamde "Road show." Die werd gegeven bij het hoofdkwartier van onze keten dat gehuisvest is in een provincieplaatsje dat ooit een vestingstadje was en nu nog steeds een fraai stadsbeeld heeft.
Er werd een bus ingezet, in de vrolijke kleuren van onze firma en die haalde ons, en aangewezen personeel van nog drie andere filialen, op en bracht ons thuis, nu ja, naar onze winkel natuurlijk. De zaak was, logistiek, goed geregeld. Er waren broodjes en koffie en thee en frisdrank bij de ontvangst en halverwege, koeken, koffie, thee en fris, niets op aan te merken, echt niet. Een gedeelte van het distributie centrum was ingericht als een miniatuur Tv studio, met langs de wanden van die boodschappen rekken waar producten die wij verkopen in stonden. De middag werd geopend door een van de leden van de directie die een leuke presentatie gaf en een goed en duidelijk verhaal afstak over ons bedrijf, over het langere en kortere termijn denken en de toekomstige ontwikkelingen die zich voor zouden doen in 'boodschappenland', hoe de concurrentie op de loer lag en daar konden we wat mee en dat had het moeten zijn, in mijn ogen.
Vervolgens nam een andere man het over, gekleed in het tenue van een filiaalmanager. Het was een soort 'stand up comedian', geloof ik. Hij stelde zich voor en gebruikte daarvoor een microfoon. Die mijnheer was een Brabander, hoorden we en vertelde hij ook meermaals.
Nu word ik even persoonlijk. Al kwam de man uit Bokkie Wokkie of uit Verweggistan, het had me niet uitgemaakt, als hij tenminste verstaanbaar was geweest. Maar dat was hij dus niet. In ieder geval gebruikte hij de microfoon op een manier die hem een vaag Italiaans accent, zoiets als Berlusconi, opleverde en dat voor mijn, helaas slechter wordend gehoor, nauwelijks verstaanbaar was.
Zijn verhaal was doorspekt met (door?) een hoge grapdichtheid. Ik heb zelf heel vaak les gegeven en zelf vaak mijn troepen, je weet wel, in dat vorige leven, toegesproken en ik weet dat een verhaal of een presentatie of een opdracht, af en toe een luchtige toon moet bevatten. Da's "spychologisch". Mensen kunnen een te lang, te serieus verhaal, niet altijd aan. Dat is slaapverwekkend en de gedachten aborteren, drijven af. Maar een serieus verhaal, want dat moest de man dan gaan overbrengen, dat uit bijna alleen maar grappen en grollen bestaat is net zo slaapwekkend. Je bent niet meer bezig met de essentie van het verhaal of de presentatie. Ik heb het eerder meegemaakt, ik heb dat al eens beschreven in het Blog "Een powerspeech...", en ook toen zakte de spreker door de mand door een te hoog aantal witzen en "bon mots" en zo. Als ik cabaret wil horen, luister of kijk ik wel naar een cabaretier. Dan weet ik dat ik op de grappen moet letten en niet op een serieus verhaal. Maar, hier ging het dus weer helemaal mis. Dus sukkelde ik wat weg, dacht aan mijn werk dat ik had moeten laten staan, aan een verhaal dat ik nog moest afschrijven en kwam met mijn gedachten weer terug toen we een zogenaamde 'straatquiz' moesten doen, want dat betekende dat het bijna pauze was en we even konden roken, nu ja, pauzeren.
(Ja, ik rook, ja, ik ben een paria, maar gelukkig had ik nog een stuk of dertig van die paria's om me heen.)
Na die pauze ging onze man in een misschien nog hoger tempo verder. We werden verdeeld in twee blokken, moesten doen alsof we publiek bij een Tv quiz waren en hij stelde dan een aantal vragen, dat, vond ik na afloop, veel te veel was. Ik leerde wel dingen, hoor. Dat de diepvries op min 22 stond, dat we meer dan zestig soorten brood verkochten, dat wist zelfs onze chef bakkerij ook niet, grappig genoeg en dat er wel veertig vrachtwagens per dag voor De Keten op weg waren. Nou ja, je bent nooit te oud om te leren, toch? En ook niet interessante info is info. Een panel van vijf deelnemers uit elk blok moesten vragen beantwoorden waarvan je geen idee had waar het over ging en wat je dus ook geen ene f... interesseerde, toch? De snel sprekende Italiaanse Brabander wisselde de kennis vragen af met muziek vragen. 'Wie horen we nu?' kreet hij. Ik had geen f... idee, allemaal bandjes waar ik nooit van had gehoord en waar ik ook nooit meer iets van wil horen of zien. Gelukkig bestond het team waar ik dus voor (moest) supporterde uit allemaal jongere collegae en die wisten dat wel en zo wonnen 'we' de quiz, die, als gezegd, veel te lang duurde. Na een half uur verflauwde de aandacht van 'het publiek', mensen gingen hun telefoons en hun horloges checken, ongemakkelijk kijken, hun nagels verzorgen en geeuwen en, kortom, zich vervelen. Rond een uur of half vier was het afgelopen.
Terug in de bus vroeg ik een beetje rond of er nog mensen waren die er wat wijzer van waren geworden. 'Nauwelijks', was het antwoord. 'In ieder geval niet van die pipo met zijn radde babbel.' Wel waren de woorden van de man van de directie ingezonken. Over uitbreiding, scherpere concurrentie positie en, heel belangrijk voor ons van de vloer, een vernieuwde en verbeterde werkkleding.
Met bodywarmers, is me beloofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten