Weer over fatsoen

Ik ben een tijdje geleden, door een oud-collega van me, bijna uitgemaakt voor fascist, omdat ik vond dat mensen bepaalde normen en waarden in ere moesten houden. Nee, nee, niet alleen de "Nieuwe Nederlanders", of de "Nieuwkomers' of de "Medemens uit een andere cultuur die het hier allemaal kleurrijker zal maken", zoals de linker sectie van het Nederlandse politieke peloton dat zo fraai omschrijft als ze het verboden woord allochtoon wil vermijden, hoor. Nee, ik had het gewoon over normale dingen die je doet als mens zijnde. Ik geef een voorbeeld, eentje maar, want jullie vinden dat ik toch al te veel l.., eh schrijf.
Mijn warme bakker zit in een van de twee grote winkelcentra die ons stadje rijk is. Fraaie winkels met exclusieve mode- en schoenenzaken en dure parfumeries worden afgewisseld door Blokker, Hema, Xenos en de Schoenenreus, je kent het allemaal wel. In dat andere winkelcentrum, er recht tegenover, zitten zaken als de Bijenkorf, maar ook de Vodafone shop en een H&M, een Timberland en een Appie en zo. Dus een doorsnee van allemaal winkels die jullie ook allemaal in de buurt hebben, niets bijzonders.
Ik sta dus op een vroege, vrije  zaterdag ochtend op tijd bij de bakker om lekker vers brood te scoren voor het weekend, terwijl er een oudere dame, ik schatte haar zeker tegen de negentig, misschien al ouder, net de bakkerij verliet en met een zak vol geurend en lekker brood en met haar stok, ze liep heel slecht, door de draaideuren naar buiten wil passeren. Nu zijn draaideuren, net als roltrappen, voor valide mensen soms al een probleem, zeker als je bepakt en bezakt met allerlei zooi bent. Maar voor een oudere mevrouw die tempo Stoffel (voor jeugdige lezertjes, de schildpad uit Fabeltjeskrant vraag je pa en ma maar) loopt, is dat zeker een probleem.
Ik had bij de bakker nummer negenentwintig getrokken uit het bekende automaatje. Er waren vijf dames, ja, alleen maar vrouwen, in de bediening en nummer 24 werd net afgeroepen. Vanuit mijn ooghoek, het was net na negenen en ik was nog wat in gedachten over allerlei zaken, zag ik de mensen die voor en na me stonden te wachten, wat besmuikt lachend, (besmuikt, ja, I love dat soort woorden) naar de draaideur kijken. Ik wende mijn blik derwaarts en zag dat de senior dame behoorlijk veel moeite had om met een stok en een tas de, in haar ogen redelijk snel draaiende deur, in te stappen en dan ook nog eens de snelheid van de beweging van die deur te gaan moeten volgen. Mevrouw haalde met haar loopsnelheid, zeg maar drie kilometer/uur en de draaideur haalde wel vijf of zo.
Maar, daar stond ze dus, niet voor of achteruit stappend, maar aarzelend om de stap naar en in de deur te nemen. De mensen om me heen keken en keken en ja, zoals gezegd, ze lachten wat. Ja, wat moet je dan doen als je zulks ziet? Stel, je stapt uit de rij, je helpt het 'vrouwtje' en je plaats bij de bakker gaat voorbij! Dan moet je een nieuw nummertje trekken en weer een tijd wachten. Tijd die je niet hebt, want: de auto moet naar de wasstraat en je hebt afgesproken om te gaan golven met een maatje om zo ook je nieuwe contract te kunnen bespreken voor het volgende jaar, shit, man die ouwe lijken, (f... it, mijn grootouders hebben dit land ook opnieuw opgebouwd, maar ja, die oude zakken) die regelen het maar zelf hoor. Ik ben druk en belangrijk en kan een goed nieuw contact af sluiten voor het volgende jaar, scheelt een tonnetje, man. Dus zo zou je misschien wel eens een kwartier te laat kunnen komen op je golf- of tuiniersafspraak en ja, ook zo'n moestuin houdt niet van wachten, hoor. Die prinsessenbonen moeten echt op tijd geoogst en het onkruid had al een afspraak met je schoffel, toch? Nee, nee, geen afleidingen meer, recht op het doel af. Gisteravond wilde je vrouw al weer eens vrijen. De tweede keer in een half jaar, man, dat mens is gek. Ik heb de zaak, weet ze dat dan niet?

Het is een zaterdag, mensen, je hebt vrij, je hoeft niet 'naar de zaak' of zo, toch? Niet echt toch?
Ik keek het zooitje mensen nog eens aan, zag dat er niemand wilde helpen, liet m'n boodschappentas vallen en ging naar de draaideur. Ik hield het ding tegen door er gewoon even tegen aan te leunen, pakte mevrouw onder de arm en, geruststellende geluidjes makend, zoals we dat doen bij onze kleindochter van een paar maanden, hielp ik haar naar buiten. Ze dankte me, vroeg wat ik van haar kreeg en ik zei, haast verontwaardigd, maar heel luid: 'Niks, mevrouw, fatsoenlijke mensen doen dat voor elkaar', in de hoop dat het bij de rij voor de bakker werd gehoord. 'Ik kan U wel zoenen', zei ze, maar ik antwoordde dat mijn vrouw nogal jaloers was en dat zoiets geen goed idee was en, allebei lachend, ging zij haar moeilijke weg verder terug naar haar woning en liep ik terug naar binnen. Ik zag de gezichten in de rij mensen. Voldane, goed gevoede en even zo goed geklede  mensen, in Prada en McGregor gehuld, die de wereld aan konden. Goede posities in de maatschappij, lekkere lease wagen voor de deur, de meiden op hockey en paardrijden en een aandelen pakket dat nu net even niet lekker zat, maar, ach Rutte zou wel zorgen dat de welstand behouden bleef. Het H woord was  nog niet gevallen immers. 
Heb je wel eens schaapachtig kijkende mensen gezien? Nou, ik zag ze die ochtend ook. De dames in mooie en dure kleding de heren met stoer en nog duurder schoeisel durfden even niet naar die oudere man met een gewone jeans en een goedkoop, maar lekker zittend T-shirt aan, te kijken. Ik trok dan maar een nieuw nummer, 46, dit keer, en nummer 31 was aan de beurt. Ik zuchtte, nee, ik had geen afspraak om te golfen of voor een job, ik had een hele vrije zaterdag voor me, ik had mijn, simpele en vijf jaar oude mobiele telefoon, waarmee ik alleen kan bellen en sms'en, niet eens bij me, dus ik kon ook niet even op mijn sociale netwerken kijken, die ongeveer een bericht per week aan me melden, want echt actief op die media ben ik ook weer niet, en dus ja, ik wachtte.
Er was een van de dames in de bediening, die had gezien wat ik had gedaan. Ze passeerde alle andere wachtenden en zei; 'Mijnheer, ik had hetzelfde willen doen, maar ja, ik sta hier. Zegt U het maar, U bent nu meteen aan de beurt.' Ik zei nog: 'Ach mevrouw, elk normaal mens had hetzelfde gedaan, hoor. Maar mag ik een half tijger en...'
Ze grijnsde breed en de gezichten om me heen verstrakten, iets, niet meer dan iets. Want die golfafspraak kwam nu wel bijna in het ongerede door een of andere man die niet tot onze soort mensen behoort. Waarom komt dat gewone volk dan ook hier wonen? Dacht ik te lezen op de hoofden.