God man, ik zet net mijn vorige twee Blogs te lezen en, mens, wat ben ik een OH, dat is heel, heel erg gewoon. E. zegt wel eens, als ze een beetje boos op me is, geloof me dat gebeurt eens in de tien jaar of zo, (ja ja) dat ik een echte Groninger ben, die nooit wil praten. Maar E. is een vrouw, dat wisten jullie natuurlijk wel en vrouwen willen altijd praten over het huwelijk, over gevoelens en over het gezin en de kinderen en zo. Nou, dat wil ik ook wel, hoor, echt.
Dus ja: ik ben getrouwd met jou en ben daar blij om, ik voel graag aan je en we hebben lieve kinderen en kleinkinderen. Duidelijk, toch? Nee, echt praten, zegt ze dan. Ok, echt praten. 'Wist je dat Cancelara een 58 voor had gestoken in de tijdrit van het WK? En dat die maffe Cavendish met een 7 achter op de piste wil gaan rijden? En, wat helemaal goed nieuws is, Hilaire heeft een nieuwe sponsor. En wat Ajax nu weer wil, met die nieuwe spits, dat weet ik ook niet hoor!' Gespreksstof genoeg, dus, zeg niet dat ik niet wil praten, alsjeblieft!
Ik durf dit te schrijven omdat E. niet veel computert en omdat dit Blog via een route langs een station op de Kaaimaneilanden, een server in Besarabie en een zendmast in Bokkie Wokkie wordt aangeleverd en dus helemaal via anonieme kanalen tot jullie komt. Ja, hallo, ik ben niet levensmoe hoor. (Dus lezer, houd je stil mocht je E. tegenkomen of spreken!)
Maar goed, ik schrijf meer dan dat ik praat schijnt. Het zij zo, ik ben een Groninger. Nee, niet echt. Mijn pa was een Groninger. Hij kwam uit de "Pekels", zoals dat heet. Uit Nieuwe Pekela om precies te zijn. Als kind vond ik dat nooit echt geweldig. Ik had altijd het idee dat Oude Pekela iets mooier was geweest, of in elk geval iets meer uitstraling had gehad, of zo.Niets is minder waar, natuurlijk. Beide Pekela's zijn "Veenkoloniale" dorpen, allebei gelegen aan de Pekelder Hoofdvaart en allebei en recht en, volgens mij, vrij saai. Als kind kwam ik er nog wel eens. Mijn pa had er nog een halfzus en halfbroer of stiefzus of zo, wonen en dan gingen we daar wel eens op bezoek, maar vanaf mijn, wat, tiende of zo, was dat contact ook verbroken. Er wonen nog wel Gravers in die regio, heb ik wel eens opgezocht via dat mooie medium van het Mertens instituut, dat later zo fraai werd weergegeven in de boeken van Voskuil, Het Bureau. Google dat maar eens en kijk eens naar het aantal mensen met jouw familienaam en waar die naam het meeste voorkomt en... Abortus, weer, hoor, weer. (Ik drijf weer af) Godsamme, schrijf nou eens door man!
Nu ja. We staan dus in de vroege ochtend te lossen. De chauffeur, er zijn er verscheidene, we kennen hen ondertussen wel, het zijn vaak dezelfde mannen, is vlot bezig. Wij, een man of twee, hooguit drie, hebben alle andere karren buitengezet, ik schreef er al over.
De mensen van de bakkerij staan te popelen om hun nieuwe vracht in ontvangst te nemen. Om acht uur gaat de winkel open en dan moet het brood afgebakken zijn en de schappen gevuld. Ze grijpen de karren die van de vrachtwagen komen en beginnen als zotten de vakken te vullen met de kant en klare broden. De bakker, m/v die die dag als eerste binnen was en net als ik was dat om zes uur, heeft al een uur lang voorgebakken brood en broodjes en croissantjes gebakken en die ook al in het schap gelegd. Nu komt het verse brood binnen en dat moet natuurlijk ook weggewerkt worden. Daar hebben wij, van de losploeg, alle begrip voor.
De man van de groente grijpt zijn hoeveelheid karren en begint ze, in alle haast, naar zijn afdeling te sturen en ze te legen en zijn vakken te vullen.
Alle begrip voor, want om acht uur gaat de winkel open en moet de verse groentes en fruit in het rek liggen.
De man van de zuivel grijpt z'n melkkarren, vol gestapeld met pakken vla, yoghurt, volle en magere melken alle zuivelzaken en hij wil zo snel mogelijk aan het werk.
Alle begrip voor, hoor, om acht uur gaat de winkel open en dan moet de verse zuivel in de schappen staan.
Dus is iedereen druk en alleen maar met zijn eigen werk bezig en dus staat de man van de diepvries afdeling er een beetje alleen en stil en eenzaam bij. Om acht uur gaat de winkel open en dan moeten de diepvries acties ook gevuld zijn in de kasten en vakken die bij min twintig staan te zoemen en uitnodigend leeg staan te zijn. Nu heeft de man van de diepvries wel al vanaf zes uur de tijd om zijn voorraden van uit de diepvriescel, diep verborgen in de onderbuik van de winkel, aan te vullen. De man van de diepvries weet, na al die jaren dat hij dit werk doet, al dat dit lossen en laden een wederkerend gebruik is en dat zijn collegae, die hij graag mag en waar hij over het algemeen goed mee door de deur kan, het wel druk hebben. Maar, hij heeft het ook druk zat. Hij heeft meerdere taken op zijn schouders. Maar daar zijn de collegae van de andere afdelingen niet zo mee bezig, denkt hij. Als de wagen gelost is en de verse vracht naar binnen is, verdwijnen over het algemeen ook de collegae, schielijk. De man van de diepvries gaat nu allen verder met het 'fust in de wagen te zetten. Daarna veegt hij de troep die voor de winkel is gedeponeerd door de oh zo nette Nederlander, maar weer eens op, maakt de entree verder presentabel en wacht tot hij naar binnen mag. Dat is niet evident hoor, want vanaf half acht ongeveer, gaat de winkel hermetisch op slot, dan worden de kassa's geleegd en het geld, we hebben nog steeds klanten die cash betalen, wordt in de doorgeefkluis van de winkel gelegd waar de bekende vrachtwagen van de bekende geldtransport firma dat komt ophalen.
------
Nee, nu zeur ik wel een beetje. Ik begrijp dat iedereen aan zijn werk wil en dat de deadline van het openen van de winkel echt om acht uur is en dat je je afdeling dan vol wilt hebben. Ik vind het aan de andere kant ook wel heel prettig om in dat uurtje tussen zeven en acht even alleen bezig te zijn, mijn gedachten de loop te laten, even niemand te zien of te horen en de entree van de winkel netjes te maken. Dus, ja, ik zanik en ik zeur. Maar, het vervelende is wel, dat er bij de tweede vracht die we krijgen en waarmee ook allemaal verse spullen worden gebracht, dat is rond tien uur ongeveer, hetzelfde gebeurd. We staan vaak met maar twee man te lossen en dat is dan weer heel vervelend omdat dan in die vrachtwagen de vracht voor de diepvries afdeling binnenkomt. Die afdeling moet natuurlijk ook gevuld worden maar dan sta ik, ik ben dus de man van de diepvries, dan wel eerst een half uur vracht van andere afdelingen te lossen en 'fust', ook van andere afdelingen, op de wagen te plaatsen voor ik dus, pas rond half elf aan het werk ben en zodoende maar
anderhalf uur de tijd heb voor mijn werk.Die mensen van de andere afdelingen zie je nauwelijks, terwijl ze soms met drie m/v op de afdeling werken! Vaak krijg ik mijn werk net binnen de gevraagde tijd af, soms werk ik wat langer door, een enkele keer ben ik ruim binnen de tijd klaar, maar moet dan nog wel mijn bestellingen doen.
Dit klinkt allemaal heel gefrustreerd en zuur en een beetje waar is dat ook wel. Maar, zoals men zegt over de soep en de hoge temperaturen van "dieszelfde": het valt achteraf wel mee.
Maar, ik, en een paar collegae met mij, de mannen die wel altijd staan te lossen, vinden het gewoon stik vervelend dat men alleen maar bezig is met zijn eigen stukje van de winkel en niet kijkt naar het grotere geheel. Het grotere geheel is ook: even een bezem pakken als er troep ligt op de vloer, of je even bukken om losliggende papiertjes, plastic sukjes, kartonnetjes of zo op te rapen of om even de schrobmachine te pakken als een klant een fles of pot heeft laten vallen. Ook een, door een klant, verkeerd neergezet voorwerp even terug zetten, waar het hoort, vind ik normaal. Of om een klant niet door te verwijzen naar een collega maar zelf even met die klant mee te lopen op zoek naar wasverzachter of aardappelpuree of zo. Wees nu eerlijk, we moeten een team vormen. Ons land heeft een heleboel Wadden eilanden, vijf bewoonde en een onbewoond, maar die eilanden zijn deel van ons land. Zelfs de Friezen beschouwen zich nog als deel van ons land, sterker, ook de Zeeuws Vlamingen voelen zich Nederlander. Waarom kan je dan als groenteman, bakker, melk- of kaasboer niet deel uitmaken van een winkel die van De Keten is en gewoon ook bedenken dat we het met zijn allen moeten doen? Nu ja, vergeet dit verhaal maar, het is wat zuur. Lees het maar niet, eigenlijk. Maar, als je het stiekem wel gelezen hebt, doe er dan je voordeel mee.
Godsamme zou E. zeggen, die nog erg jeugdig is en vroeger een beetje een opstandig meisje was, je bent wel een ouwe 'zeikerd' aan het worden.
Ik geloof ook nog dat ze gelijk heeft. Maar, zoals ze altijd liefjes zegt: 'Dat heb ik ook schat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten