Fatsoen, moet je doen

We hadden weer eens diepvries pizza's in de aanbieding. Dat hebben we vaker, ik schreef daar al eerder over, maar deze aanbieding was wel heel erg spectaculair. Vier van die ronde schijven voor vijf euro. En dan niet van die lullige mini- of 'picollo' dingetjes, nee vier van die knotsen van Wagner Original Big Pizza, in zeven verschillende smaken. Vier pizza's voor vijf euro, da's 1,25 per stuk. Een hele maaltijd van ongeveer 1000 calorieën voor maar 1 euro 25, dat is  ongeveer een rijksdaalder en en kwartje, toen geld nog geld was. En toen ons geld nog van ons was(en niet van Europa) en helemaal nog niet van de Grieken of de Spanjaarden en toen het nog niet van dat rare Donald Duck geld of die Goofy biljetjes, van dat Monopoly geld was. Jullie hebben dus al door dat ik die eurobiljetten helemaal niets aan vind. Ik vind het lelijke biljetten en slappe troep, waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat we terug moeten naar de eigen munt of zo, hoewel, maar de wat fraaiere biljetten zoals we die vroeger hadden met mooie vogels of met vuurtorens, waren me liever geweest. Soit, je kunt er niets meer aan veranderen, helaas, vind ik dan, maar ja, ik ben ondertussen een oude mopperkont geworden.
De hele Europa discussie is nog volop aan de gang, natuurlijk. De politieke partijen staan haaks op elkaar in hun pro en contra Europa meningen. Er is een grapje, van Duitse origine, geloof ik: "Een Spanjaard, een Griek en een Portugees gaan naar een bordeel. Wie betaalt hun wip? De Duitsers". Ja, het is zuur, maar wel waar, natuurlijk. De 'sterke' landen storten zoveel geld in de Europese kas om die landen van het faillissement af te houden dat ik, dit is heel scherp door de bocht, een dag per week minder moet gaan werken, dus een dag salaris per week mis. Is Europa dan wel zo'n goed idee? Ik heb geen echt idee. Ja, dat klinkt naïef en misschien is dat ook wel zo. Ik, en vele oud KM collegae met mij, kennen de wereld wel een beetje. We hebben dienst gedaan (of zijn in landen geweest ) die van de Noordkaap tot Kaapstad en van de datumgrens tot aan de Sovjet unie (nu ja, eenmaal was die er) ging of bedroeg, ik kom niet op het werkwoordelijke gezegde, als dat al zo heet, maar ik neem aan dat jullie me begrijpen. Voor ons, marinemensen, was het in ieder geval weer een enorm gedoe om aan buitenlands geld te geraken in die tijd. We hadden altijd wel een 'kasofficier', zoals men dat toen noemde, aan boord die dan, eenmaal in een buitenlandse haven aangekomen, onder begeleiding van een aantal grote mariniers, 'vreemd' geld wisselde, wij noemden dat 'Kloeten' en dat dan weer aan ons uitbetaalde op overdracht van zo'n bekende blauwe girokaart, die later werd vervangen door de kascheque en nog weer later door een inhouding op het salaris. Dat laatste had voor veel collegae dan weer vervelende nawerkingen bij het thuisfront, als de definitieve afrekeningen kwamen, maar dat is een roman op zich. De 'kasofficier' die later vaak vervangen werd door een kashoudend onderofficier, dat was vaak een oudere en begripvolle sergeant majoor schrijver, verzon daar dan wel weer allerlei trucs op.
(Ik heb in een laatje ergens nog vijftig of zestig bankbiljetten liggen uit diverse landen, met fraaie plaatjes en nog fraaiere getallen. Ik heb een Albaniaans biljet van 10.000 Lei, omgerekend een ouwe gulden en een Indonesisch biljet van 100.000 roepia dat ik in ons land niet kan inleveren, omdat we geen centen meer hebben.) 
Toen de euro kwam, konden wij op het gemak een luttel bedrag pinnen in Griekenland of Finland, in Spanje of in Noorwegen en dat bedrag was heel makkelijk om te rekenen. Nu deed je in Noorwegen niet zo veel met je poen hoor, als je daar een biertje wilde gaan drinken. Omgerekend betaalde je vaak een tientje, euro's, voor een halve liter bier. Wel lekker bier, nou ja, voor die prijs mocht dat dan ook wel.
Ik heb een paar 'winters', zoals dat heet, in Noorwegen doorgebracht. Noren zijn aardige, wat stugge en afstandelijke mensen, maar als je ze een maal kent, of omgekeerd, dan is het een gastvrij volk, dat je graag uitnodigt op de zaterdagavond bij hen thuis. Er is een Noorse 'grap', maar niet echt, dat zegt dat de Noor na zijn huwelijk twee dingen als eerste aanschaft: een groot en goed bed en een 'moonshine' installatie. Moonshine is illegale drank, zelf gestookt, een tussenvorm van wodka en rum en zo sterk, tegen de tachtig procent dat je er van gaat hoesten en kokken als je het drinkt. Hetgeen ik nooit gedaan heb, dat begrijpt de lieve lezer(es) natuurlijk wel.

 Ik weet niet wat er loos is met me, maar van elke Blog schijn ik een roman te willen maken, ik word niet goed van mezelf, ik blijf maar doorgaan met dat geneuzel over allerlei bijzaken, maar ja, jullie slaan het dan maar over, hoor, zo belangrijk is het allemaal niet. (Ik vind het zelf niet onprettig, overigens, even wat terug in mijn tijd.)
Over die aanbieding pizza, dan in ieder geval. Gezien de prijs en zo had ik dus voor de 'eerste inleg', zeg maar de eerste bestelling, van elke soort 10 dozen a 6 stuks besteld. Dat zijn dan 7 x 6 x 10 = 420 stuks, pakken pizza. Te leveren op zondag, toen ging de actie in en als de mannen van de zondag dat dan afgevuld hebben, heb je op de maandagmorgen een fraaie bak vol, denk je, naïef nog, dan.
Niets was minder waar. Oh ja, die pizza's waren geleverd en de ploeg van de zondag had ze in de bakken en de schappen gelegd. Maar die volle bak, no way!  Want die dozen en de verpakkingen waren er net zo snel uit verdwenen als de collegae ze hadden kunnen vullen. Ik zag ik nog een enkele verpakking in de actiebak zielig zijn te liggen en ik had een beetje het idee dat er niet veel was gewerkt de dag ervoor. Ik keek, een etage lager, in de diepvriescel en zag daar nog slechts een zielig aantal van vier verpakkingen of zo liggen. F... it, ze zijn dus wel geleverd, maar diezelfde dag al zijn er bijna vierhonderd pakkenvan verkocht.


Er was geloof ik ooit een slogan: 'fatsoen, moet je doen', vandaar de titel van dit stukje. Maar dat gaat even wachten tot morgen of zo, want het is tijd voor een Bavaria of zulks.