Hutspot 2

Ja, bedankt, het was een lekker maaltje. Ik  doe er altijd veel peper erin, want hutspot is natuurlijk een Spaans gerecht van oorsprong. Beleg van Leiden, weet je wel? We hebben lekker gegeten, echt. Ik heb nog een zooi over dus je kan morgen een bordje komen halen, oké? Nee, man, dat bak ik lekker even op in de koekenpan en dan op een boterhammetje, een hele maaltijd.
Maar ter zake en zo kennen jullie me niet. Maar ik zou het hebben over die zoen van de klant. Een oudere dame van rond de zeventig, ja, ik weet ze wel te kiezen, natuurlijk, schoot me aan voor Tofu (ook wel tahu genoemd) of zulks, je kent het wel, een vega vleesvervanger gemaakt van soja. Ik wist dat we het hadden en liep met de dame mee. Het spul lag gelukkig buiten bereik van kinderen maar ook buiten bereik van mensen onder de 1 meter 85 in het groente schap, dus ik trok, staande op mijn tenen, een verpakking voor haar te voorschijn. 'Goh mijnheer, bij mijn normale winkel lopen ze nooit mee, wat lief van U! Ik kan U wel zoenen!' zegt de dame. 'Beloofd is beloofd', riep ik, een beetje blij dat ik die sojablokken in een keer had gevonden zonder mijn collegae te hulp te moeten roepen en zij voegde de daad bij het woord en, op haar tenen staande, gaf ze me een zoen op mijn wangen. Op mijn wangen ja! Duidelijk, ja! Geen konkelefoesies, begrijpen jullie! We lachten allebei en ik zeg: 'Nou mevrouw, dat wil ik wel van elke klant hebben, hoor.' Een van mijn vaste klantjes, ik ken hem goed, een oudere mijnheer, stond daar net groente af te wegen. 'Beloofd is beloofd!' sprak hij met typische Mokumse humor en idem accent en kwam met getuite lippen op me af. "Nee, nee, help, help!' speelde ik mee en we lachten gedrieën.
Ja, het is een momentje van niks, maar het tekent wel een beetje de sfeer in onze winkel en de interactie die wij hebben met onze doelgroep, onze klanten. Dat geldt niet alleen voor mij, hoor, ik ben helegaar de braafste van de klas niet, maar, op een enkele medewerker na, is er gewoon wel die interactie. Ik weet, na al die jaren, dat het vullen van vakken heel belangrijk is, maar dat de 'hardcore' van je werk er gewoon in ligt om je klanten een prettig en goed gevoel te geven. Ik ben er ook van overtuigd dat onze klanten het misschien helemaal niet interessant vinden dat juist de Bolletje negenenzeventig granen beschuit niet bijgevuld is, maar dat er wel een medewerker aanwezig is, die verteld dat je naast die variant ook nog een variant hebt waar maar zesendertig granen inzitten en dat product ook nog even wil aanwijzen door even mee te lopen. Hetgeen ik dus niet kan beamen van de AH waar ik bijna dagelijks kom. Het personeel van de grote speler zijn over het algemeen vrij kortaf en, ik durf het wel te zeggen, vrij arrogant. Ok, ik ken een paar medewerkers waar ik een praatje mee maak en we groeten elkaar, maar da's een minderheid, echt. Nogmaals, ik ben geen heilige boon, maar ik heb klanten zat, nee, we hebben klanten zat, moet ik zeggen, die voor een flut boodschapje naar de winkel komen, in de hoop hun verhaal even kwijt te raken. Een operatie die ze moeten ondergaan, een sterfgeval in de familie, een zwangere kat, een weggelopen dochter, of haal ik het nu door elkaar? Maar ze willen even wat aandacht en hun verhaal kwijt.
Nee, tijd heb je niet. Nee, tijd maak je. Je werk blijft natuurlijk wel eens liggen, doordat je met de mensen meeloopt naar de goederen die ze willen hebben of doordat je even langer dan de gebruikelijke: 'hallo, hallo, dag, dag' gebruikt maakt van de tijd. En nee, ik wil mijn werk ook af hebben en ja, mijn beide FM's willen ook dat ik dat heb, maar nee, ik geef daar invulling aan op mijn manier. Liever een klant die met een boodschapje minder morgen terug komt dan een klant die zegt dat wij van De Keten een zooitje horken zijn die geen aandacht schenken aan de mensen.
Ik had (weer) een goed gesprek met mijn FM1. Het is een fijne kerel. Een man van: 'geen gelul, poetsen', of 'gaan met die banaan' en hij geeft daar dagelijks het voorbeeld van door veel op de vloer te zijn. Een prettig mens, die ik als boven mij gesteld officier in mijn vorig leven had kunnen vertrouwen en waarderen. Dat durf ik zonder gene op te schrijven. Collegae van mij die dit Blog wel lezen zullen me binnenkort wel afmaken of - zeiken, maar dat interesseert me niet. Trouwens, de man leest mijn Blogs toch niet, voor zover ik weet, en ook al was het wel zo, dan heb ik alleen maar de waarheid gesproken en nee, een salaris verhoging zit er toch niet in, dus ik zeg zoals het is. Ik ben er van overtuigd dat hij en ik, door ons beider manier van werken, de sfeer en de collegialiteit in de winkel hebben verhoogd. Ik ook, ja ik ook, heb daar aan meegewerkt. Eigen roem ruikt niet fris, I know. Maar ik ben geen onderofficier van jaren en jaren werken met mensen geweest om te zien hoe het niet zou moeten en hoe het wel zou kunnen. Ik doe mijn ding, ben collegiaal en luister en leef mee met de collegae. Luisteren, meewerken en invoelen. Communicatie. Ik heb (ja dat andere leven weer, altijd het credo gehandhaafd dat communicatie een toverwoord is  en dat is ook zo. FM1 en ik communiceren en doen dat goed.
Nogmaals, ik slijm niet, lees overigens mijn vorige Blogs. I give credit where it's due.
Maar, dat doet hij ook.