Even geen Keten en even geen Kerst

=dat we ander vervoer moesten hebben=
Nou, hoest maar even een bedrag van rond de weet ik hoeveel euro op. Ik ga het niet zeggen, hoor. Wij Nederlanders lullen wel allen maar over geld en prijzen, maar over hoeveel je kan/wil/moet lenen of moet betalen, doen we altijd moeilijk. Nooit over onze huizen en over onze kinderen, maar alleen over Poen en Politiek. (Ook over ons seksleven, dat is zo, Wilma, daar heb je gelijk in.)
Maar goed, de verkoper, Hans Tor, eerder genoemd en ik werden het eens. We kregen wat terug voor de Hyundai, we pingelden wat, maar we kwamen op een net bedrag uit. Hij rommelde wat over een financiering voor het resterende bedrag en oké, handdruk en voorlopig contract en hij zou bellen.
Een beetje overdonderd stond ik na een half uurtje buiten. Draaide wat nerveus een Javaanse en dacht: Joh, je hebt die wagen niet eens gezien in het echt. Je hebt geen idee van de kleur of van de wagen of van het verbruik of wat dan ook. Nu ja, ik had dan alleen maar een voorlopig koopcontract, maar toch! Ik belde, ook wat nerveus, E., vertelde wat lacherig wat er allemaal was gebeurd en afgesproken en ook zij was een beetje overdonderd en wat lacherig. 'Joh we hebben de auto niet eens gezien, we hebben geen proefrit gemaakt en ja, wat nu?'
Thuis bestudeerden we de site nog eens. Goh, wat een mooie auto. We lazen allerlei technologische info en zo en werden wel wat enthousiast. Een uur later belde de 'man van de bank'. Of ik even alle papieren wilde scannen en mailen naar hen. Een mail volgde met instructies en op de donderdag erna, nauwelijks 48 uur later kregen we de toestemming. Hans T. belde vrijdagmorgen naar E. Ik moest werken, natuurlijk, maar E. belde mij dan weer mobiel: 'Julie hebben een auto! Die wordt dinsdag geleverd. Een beurt, een apk en dan is hij voor jullie.' We namen er een glas op.
De volgende dinsdagmiddag stonden we bij Berkelaar op de stoep. Hans T. was even bezig met andere zaken, we konden onze oude en getrouwe Elantra ontdoen van onze restspullen en rond vier uur die middag hadden we "zevenendrieenegentig" formulieren en papieren getekend en allerlei informatie mappen en folders meegekregen en reden we weg, richting huis.
E: 'Schat, is dit nu de proefrit?'
Ik: 'Ik geloof dat we nu de baas zijn van deze auto. Volgens mij hebben we hem echt gekocht, nu.' Het werd even stil, aan beide kanten, we hadden toch een auto gekocht nu?
'Goh, ik zit wel lekker.'
'Maar je gaat je nog veel lekkerder voelen als je er straks zelf in rijdt'.
'Ik heb wel een mooi uitzicht.'
'Ja, hij heet dan ook Scenic.'
Dat is Frans voor uitzicht, niet?
Ja, maar ook wel Engels, geloof ik.'
'Een ruime auto, hè?'
'Goh ja, heel ruim!'
'Nou ja, zullen we hem kopen?'
'Ik geloof dat we dat net gedaan hebben.'
'Oh, oké, nou ja, wel vreemd, eigenlijk, zonder hem ooit gezien te hebben en zonder proefrit, toch?'
'Ja, je hebt wel gelijk, bendenk ik nu.'

Nu ja, zo kabbelde dat een beetje voort. Maar: ik, (en niet alleen de auto) was/waren helemaal verkocht. Laten we eerlijk zijn. Auto' zijn het ultieme jongens speelgoed. Ik ben opgegroeid met de fabuleuze Dinky Toys en Corgi Toys. Prachtige modellen. Je had, latere, modellen waarvan de deurtjes opengingen, die geveerd waren en meer van dat soort luxe. Luxe uit de jaren zestig dan. Maar dit voertuig had alle luxe uit de huidige jaren. Gadgets, dingetjes op het digitale dashboard, zaken die je kon aflezen, zoals verbruik, gemiddeld verbruik, snelheid en gemiddelde snelheid, totale afstand en actieradius, wanneer je weer een beurt moest hebben (zei ik grappend tegen E., maar die hoorde het niet, op zijn Oost-Indisch) hoeveel bandenspanning je had en de kleur ogen van de chauffeur, nou ja, je begrijpt, mijn ogen waren bijna continue op het dashboard gericht. En oh ja, hij vertelde je wat je moest doen. Dat je de kaart, autosleutels zijn zo voorbij, in een gleuf moest stoppen, nee, die 'grap' dacht ik maar zei haar niet, en dat dan, als het niet licht genoeg was, de lichten aangingen, automatiekisch, dat, bij regen spetters de wissers van der eigen begonnen te werken en dat het enige wat je moest doen is: sturen. Nou ja, gas geven en, soms, remmen.
Een mannen speeltje, dus. Boys en Toys, jullie kennen de opmerkingen, toch?
Verkocht, verliefd en in love. We namen, ik ben een romantische eikel, met wat tranen in de ogen afscheid van onze goede en trouwe Elantra. 'Man je hebt ons overal gebracht en (bijna) nooit in de steek gelaten. Tien minuten later waren we de trotse bezitters van een puntgave Renault Scenic.
Maf eigenlijk?