Kerst, Dictee en armoede

Je mag nooit een brief of Blog met IK beginnen is mij altijd geleerd. Waarom eigenlijk niet? Ik heb dat al wel eens eerder gevraagd in zo'n stukje, maar weet nu nog steeds het antwoord niet. Jullie wel?
Enfin, ik heb dit jaar eens niet meegedaan aan het Groot Nederlands Dictee. Ik was vaak een groot en mee schrijvende liefhebber van dat gedoe. Ik speel graag met taal, ik gebruik ook graag taal, maar dit jaar was het even over voor me. Ik was behoorlijk moe. We hadden die dag op de kleinkinderen gepast en, hoewel het een groot plezier is, daar niet van, het is toch ook wel behoorlijk vermoeiend, hoor. Ik had, in de Volkskrant, je kent het blad wel, een wat zurige en bijtende krant, maar wel met hele goede berichtgeving, er al een voorstukje over gelezen. Toen ik dan ook nog eens op Tv hoorde dat Kees van Kooten het Dictee had geschreven, wist ik al dat het niet veel met taal te maken zou hebben maar meer met mijnheer Van Kooten zelf. Weet je, ik heb me jaren lang werkelijk vreselijk geamuseerd met Koot en De Bie, een fantastisch duo, maar nu is "Koot" een door zichzelf opgericht taalinstituut. Ik geef eerlijk toe dat hij fraai Nederlands spreekt, met een Haagse tongval, maar dat doet E. ook nog steeds en dat geeft helemaal niets, ik heb namelijk ook nog steeds een Noordelijke tongval. Maar, Koot is, net als Freek de Jonge en meer van zijn generatie genoten een beetje een achterhaald instituut geworden. Hoewel De Jonge zich nog steeds voordoet als de enige echte (en beste) cabaretier van ons land, is hij natuurlijk al lang ingehaald door tientallen anderen, waar onder andere de Vlaming Wim van Helzen toe behoort.
Zo is Van Kooten natuurlijk ook al gepasseerd. Sneu, maar ja, op mensen van in de zeventig zit deze wereld niet meer te wachten. (Zei hij, die al even in de zestig is.)
Want, lieve lezers, wat is het nut van dat dictee? Schrijven jullie nog wel eens een brief? Ik bedoel met de hand? Of doen jullie alles per mail/Twitter/Feestboek? Ik denk het wel. Zelf ben ik veel met schrijven en met taal  bezig. Onder andere in deze Blogs, maar ik heb ook een paar boeken geschreven en ben nog steeds aan het schrijven met meer boeken. (Ik ga daar ook nog over schrijven!)
Want en maar, het mooie van het schrijven op een persoonlijke rekenmachine, daar staat Personal Computer voor, is dat er een 'spellingscontrole' op zit. Die geeft ter plekke aan dat een woord niet goed is, dat je een verkeerde zinsbouw gebruikt, dat je al dan niet een komma te veel of te weinig hebt gebruikt, dat je krom Nederlands schrijft, kortom, een heel handig hulpmiddel. Ik geef toe: in veel spelling woorden, ik noem even de regels voor 't Kofschip, stam + t, -d of -dt, is dat controlemiddel ook niet helemaal kosher. De grap is dan wel weer dat je woorden kunt toevoegen aan de woordenlijst en die worden later door Windows, in mijn geval, ook opgeslagen in het geheugen.Maar dat Dictee dan? Nou ja dat begon al met een zin die natuurlijk niet een bestaat en ik ga het hier niet spellen, maar het ging over Prlwezitskypaardenmiddel, of zoiets. Maak me gek. Die woorden bestaan alleen in de geest van de schrijver en zeker niet in onze huidige spreek- of schrijftaal. Dus nee, ik heb niet meegedaan. Ik heb ooit eens een topscore gehaald, of is het behaald, van negen fouten en dat was heel weinig.

Schluss, genoeg. In een vorig Blog heb ik, heel terloops, onze eigen vieze man, (een prachtige creatie van Van Kooten overigens, zie u tube) even naar voren gebracht. Ik legde al even uit dat die (onze) man af en toe flink in de (financiële) shit zit, zich nauwelijks zelfstandig kan redden en dus eigenlijk een begeleiding-figuur uit de (linkse) sociale sector, een zogenaamde coach, nodig heeft. Nu heeft elk gezin, vaak met meer dan acht kinderen en waarvan de pa en de ma geen of slecht Nederlands spreken, allemaal wel zo'n coach. Die zoekt voor hen uit hoeveel huursubsidie ze kunnen krijgen, die regelt de kinderbijslag, ook voor de (niet) bestaande tien kinderen in de thuislanden, die regelt de bijstandsuitkering(en) en zo rijdt het niet Nederlands sprekende en niet in ons land geïnteresseerde of aangepaste gezin in een chique auto, heeft een flink gesubsidieerde grote woning en leeft er redelijk gemakkelijk van, zonder enige tegenprestatie voor het verkrijgen van al die subsidies. Nee, ik noem geen namen en geen nationaliteiten, maar een goed lezer weet dat ik natuurlijk de Noren en de Zweden bedoel, die ons land momenteel overstromen, toch?
Maar goed, onze eigen vieze man kwam afgelopen dinsdag weer in de winkel en had weer eens geen cent te makken. Hij deed heel zuinig zijn boodschappen, bestaande uit zes blikken goedkoop bier en een half wit en een pakje ontbijtspek, tezamen ongeveer vier euro. Ik was bezig mijn DV acties te vullen, dat waren onder andere Van Dobben snacks in soorten en maten en ik was me niet helemaal van zijn aanwezigheid bewust. Hij sprak me aarzelend aan, had nog steeds het vieze shirt van de vorige weken aan en vroeg me hoe lang die snacks nog in de aanbieding waren en ik vertelde dat die actie nog wel even duurde. Hij zuchtte triest. Ik keek hem aan en het volgende gesprek begon ongeveer zo:
'Wat sta je dan te kijken, man?'
'Nou ja, die kroketten, dat zijn 24 stuks voor nog geen drie euro, daar ken ik wel een week of  zo op leven, weet je wel, toch?'
'Nou ja, jongen, dik inslaan, dus. Maar, je eet toch ook wel gezonder dan alleen maar snacks?'
'Nee man, voor gezond eten, daar heb ik geen poen voor. Groente en die gezonde troep en zo kost je hopen poen.' 
'Hoezo, niet centen meer hebben, je hebt toch niet teveel schuld bij je kroeg ondertussen?'
'Nee, dat heb je keurig opgelost, maar ja, de uitkering komt pas laat en ja, ik moest ook nog een boete
betalen voor omdat ik een wout heb uitgescholden en die hadden me toen knijp willen zetten en ik ben ook nog eens mijn knip verloren en zo, dus wat nu? Ik heb geen poen meer, nu.'
'Ja, dat begrijp ik ondertussen. En wat nu verder dan?'
'Ja, weet ik veel, maar naar het Leger, denk ik.'
Godsamme, dacht ik, wat is dat nu? Een man naar het Leger sturen om daar te eten? Begrijp me, het Leger doet heel veel goeds hoor en het is een geweldige organisatie, maar ja, je moet dan meteen de kerstliederen meezingen en meebidden en zo.
De kerstgedachte kwam over me. Scrooge weet je wel, A Christmas Carol, van Dickens. Doe goed en zie niet om dezer dagen man, dacht ik. Ik trok hem aan zijn, vieze, vestje.
'Als ik je een geeltje leen, en begrijp me goed, lenen bedoel ik, kun je dan je kerst doorkomen? Maar, dan ga je het niet in de kroeg uitgeven of er alleen maar pils voor kopen, maar er ook van vreten, hé?' beëindigde ik een beetje schijnheilig en beschaamd om mijn vooringenomenheid, het gesprek.
'Ken je dat dan missen?' hoop vraagde hij.
'Ja, dat gaat, maar ik wil het wel terug, dat begrijp je?'
Dat begreep hij. Ik haalde mijn pinpas, pinde en gaf hem 25 euro. Hij bedankte me uit de grond van zijn hart, bezwoer in alle toonaarden dat ik het, meteen nadat hij zijn uitkering had ontvangen terug zou betalen, roste mijn schouder bijna blauw uit dankbaarheid en liep fluitend en met een opgewekte stap naar de kassa.
en ik ging verder met mijn werk, met mijn baan.
Ik en jullie waarschijnlijk ook, hebben gelukkig een baan, een vast inkomen, E. en ik hebben allebei nog een pensioentje ook. We, E. en ik, hebben net een andere auto kunnen aanschaffen. Wij kunnen gelukkig onze boodschappen doen en, hoewel we wel goed op de inkomsten en uitgaven moeten letten, hoeven we niet naar de bedeling. Onze kinderen schuiven we af en toe nog wat toe, ook nog.
Maar, het doet me zeer dat dit soort gevallen voorkomen. Nederland anno 2013/-14. Armoe, mensen die zich voeden met rotzooi en een geld hebben voor een fatsoenlijk maal, voedselbanken die niet eens meer genoeg voorraden hebben voor hun hulpbehoevenden. Nederland, een van de rijkste landen van de wereld en een land waar sommige mensen kop en kont wordt volgestopt met subsidies en uitkeringen maar waar voor de oorspronkelijke bewoners geen geld genoeg is om te eten! Een land dat miljoenen uitgeeft aan hulp aan de derde wereld. Een land dat enorme grondstoffen heeft, als aardolie en -gas in haar bodem. Een land met een van de grootste overslaghavens ter wereld. We geven miljoenen uit aan allerlei dans groepjes, met vaag gehuppelku., omdat de voormalige koningin daar zo gek op is. Somalië, Mali, CAF, geld zat voor die mensen.

Ik voelde me triest eigenlijk. Triest om dat verhaal en omdat de man (een van de velen) geen cent te makken had. En niet om de reden die de twee meest achterlijke mannen van ons land, G en G) gebruiken.
Of ik dat geeltje terug krijg? Ik weet het niet. Ik vind het niet zo interessant, eigenlijk. Maar ik hoop dat de man wel een beetje gezond heeft gegeten de afgelopen dagen.