Mensen houden van zekerheden. Dat is een van de primaire dingen van onze diersoort. We willen weten of we vandaag gaan eten, het liefste ook nog wat en hoeveel, of we vandaag een slaapplaats vinden, of we een dak boven ons hoofd hebben, of we onze partners en onze kinderen nog gezond aantreffen en of we de volgende maand nog een job hebben en dat soort zaken meer. Er zijn over dat soort zaken door hele groepen sociologen en antropologen en andere -logen boeken vol over geschreven en er zijn hele mooie theorieën over bedacht. Ik heb er ooit wel eens les in gehad, of er over gelezen en het leek allemaal heel interessant en zo, maar het bleek achteraf zo op het intrappen van wijd openstaande deuren, dat ik het allemaal maar vergeten ben. Nu heeft de natuur eigenlijk maar twee zekerheden ingebouwd in ons bestaan. Die zijn dat je dood gaat en dat je belasting betaalt. Dat het eerste soms een gevolg is van het tweede of dat je het eerste doet om het tweede te ontlopen is mij te cynisch.
Nu heb ik in mijn vorige leven vaak meegemaakt en geleerd dat er nog maar een andere zekerheid is in dat toenmalige bestaan en wel: dat er niets zeker is. Als voorbeeld geef ik: het schip waarop ik, en nog 180 andere mannen/vrouwen met me voer, kwam na een 'reis', zo noemden we dat, van drie maanden terug in de thuishaven, het qua saai- en lelijkheid en het meest ingedutte stadje van ons land: Den Helder. De "Heldeur", is de oude (en helemaal correcte) naam van het plaatsje, stadje waar ik alleen maar vreselijk slechte herinneringen aan bewaar. Ik ga daar niet over uitweiden, zoveel papier heb ik niet ter beschikking. Maar goed, na drie maanden op zee denk je dan eindelijk de nacht eens in de echtelijke sponde naast de echtgenote/vriendin/vriend/partner* door te brengen met alle eventuele jolijt van dien, doch: hogerhand, (wie dat zijn? niemand weet het), beslist dat er ergens een: schip in nood/neergestort vliegtuig/booreiland in de problemen/uitgevallen collega schip* bij een of andere oefening is en: of jullie schip de zaak wil oplossen/bekijken/invallen.*
Bij het Korps mariniers is het van hetzelfde laken een pak, alleen hun beweegredenen zijn korter en zakelijker en meer to the point, maar dat zijn de vermaledijde torren zelf ook. De opdrachten van het Korps eindigen dan ook altijd met het commando: Uitvoeren, Mars, dus ja, dan houdt elke discussie, die bij de vloot, door hun kennis van het Nederlands en het feit dat ze dat kunnen spreken, dus door hogere intelligentie van de vloot, nog wel eens gevoerd gaat worden, op voor wat het Korps betreft.
Omdat ik natuurlijk ook van zekerheden houd, maar ook tweeëndertig jaar lang heb leren leven om om te te gaan met onzekerheden, hoewel daar geen cursus voor bestond ooit, raak ik niet zo snel meer in paniek of uit mijn evenwicht of zo, als er iets gebeurd buiten die zekerheid om. Maar: verwondering alom bij mij, toen ik, heel toevallig een blik wierp op het rooster voor de aankomende weken. Ik ben zo vertrouwd met mijn werkdagen van 0600-1200, iets dat ik al enige jaren doe, dat ik bijna nooit meer op het rooster let. Ik las, nam waar en sloeg niet op. Tot ik een paar stappen verder was en "mijn frankske viel", zoals de Vlaming dat zo fraai zegt. "Ontlasting", "geslachtsdaad", dacht ik, nette man die ik ben, zag ik dat nu goed? Even terug lopen.
En ja, ik zag toen dat wat ik al eerder zag maar niet registreerde, namelijk dat ik vanaf deze week (en ook de volgende week) anderhalf uur per dag korter werk. Dat is zes uur/week en dus, heel goed opletten lezertjes, 24 uur in de vier weken per maand. Dat is dus een week poen minder. (ik ga je eerlijk vertellen dat zulks rond de 150 euro is en dus al niet te veel. Dus reken maar uit.)
De aanvankelijke reactie is dan: waarom moet ik het nu van het rooster af lezen? Ik ben een oudere, de oudste overigens, medewerker. Je kunt het als chef die dat zo rücksichtslos, (in goed Nederlands, dan) opstelt toch even met me persoonlijk opnemen of me vertellen dat ik minder gaat werken? Nee, ik vond het niet charmant. Daarbij kwam nog dat ik een maand of drie had moeten lopen zeuren en soebatten om een week te weinig betaald loon, voor heel hard werken, alsnog uitbetaald te krijgen. Nu is vrije tijd onbetaalbaar, heb ik altijd lopen vertellen, maar ja, voor 150 euro vrije tijd is wel veel geld, eigenlijk. Helemaal omdat vanmiddag bleek dat onze ouwe en trouwe Koreaan het na 13 jaar en 180.000 kilometers een zachte dood was gestorven. Er waren ongeveer 2500 euro reparatie kosten aan en ja, dat was het trouwe en oudere beestje niet meer waard. Dus gaan we vanaf morgen op zoek naar een ander voertuig. Internet is een heerlijk ding en we konden, redelijk op het gemak, wat occasions bekijken. Maar ja, het is weer een hoop poen, hoor.
De auto is ondertussen uitgezocht en bijna betaald, dus ja, nog even wachten.
* Doorhalen wat niet van toepassing is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten