"Super" humor

De vraag is natuurlijk: wat is humor? Er zijn diverse definities over dat begrip, maar een die mij wel aanstond was: Vrolijkheid met weemoed. Denk er even over na en je zal begrijpen dat elke mop/grap/witz/bon mot/anekdote ook iets weemoedigs in zich draagt. Zeker de Joodse humor heeft altijd wat van dat wereldleed in zich, wat de Joodse medemens natuurlijk eeuwenlang heeft moeten ondergaan. Toevallig las ik vanmorgen in De Volkskrant een column over mevrouw Sylvia Witteman, een heel opmerkelijke en leuke schrijfster, die, natuurlijk helemaal politiek incorrect, met een vriendin flauwe grappen ging zitten verzinnen als ze even melig waren. Grappen over Anne Frank of over de concentratiekampen. Flauw, ja, niet correct, ja, dat schreef ze ook. Maar Leon de Winter, een schrijver die ik niet hoog heb, niet vanwege zijn Jood zijn, maar vanwege zijn schrijverschap, maar die de Joodse zaak, in mijn ogen terecht, enorm is toegedaan vond dat dus helemaal niet kunnen. Witteman had niet eens een mop vertelt, daar zelfs geen voorbeeld van gegeven, laat staan een hatende opmerking gemaakt, ze vertelde alleen dat ze wel eens dat soort 'moppen' maakte.
Nou heb ik een ple.... hekel aan politieke correctheid, hoor. Ik al zelf niet gauw mensen om geloof of ras of uiterlijk voor hun hoofd stoten, hoewel een fikse politiek incorrecte mop me wel weer kan laten schateren. Maar goed: de humor politie bekeurt je al omdat je zelfs alleen maar aan dat soort moppen denkt! Schiet mij maar lek.
Een ander vraag is: heeft ieder mens hetzelfde gevoel voor humor? Nee, natuurlijk. Waar ik kan schuddebuiken en huilend van het lachen over de grond kan liggen rollen bij: Life according to Jim, of bij The Royle Family, ken ik weer mensen die daar geen moer aan vinden maar wel met tranen in hun ogen naar de grollen van Geer en Goor kunnen kijken. Die tranen heb ik dan ook, terwijl ik in een keukenkastje graai naar het bekende teiltje. Maar goed: zoveel mensen, zoveel lol.
Maar: is er een bepaalde humor onder bepaalde beroepsgroepen? Nou, dat lijkt me wel. Een marineman kan onbedaarlijk lachen als er bijvoorbeeld een meerdere letterlijk of figuurlijk op zijn smoel gaat of dat er een ander schip een fout maakt. Een bouwvakker op de steiger zal plezier hebben als een maatje de plank misslaat, verplegend personeel komt niet meer bij als blijkt dat de man die ze hadden opgenomen met geelzucht een Chinees blijkt te zijn,  in de horeca lachen ze zich rot als je vijf euro voor een glas wijn betaald, terwijl die hele fles, waar vijf glazen uitgaan, voor 3,99 bij de buurtsuper is gekocht.
En ja, Super humor bestaat ook. Een collega, die net een knallende heibel met de FM heeft gehad omdat hij een bepaald soort appels niet heeft ingeslagen, vragen wanneer die appels in de aanbieding zijn, aan de dame van de vleeswaren vragen of zij ook varkenspootjes en heeft en als die dan zegt: jazeker, zeggen dat je al vond dat ze zo rottig liep, nu ja, je begrijpt: de Super is een doorlopende cabaret voorstelling. Vroeger: 'Slager is dat Uw eigen worst?' 'Nee mevrouw die van mij is veel lekkerder.' 'Bakker, heeft U een plastic zak?' 'Nee mevrouw, wel een kunstgebit.'
Ik hou ook van practical jokes. Ik heb er ooit, samen met maat Paul wel eens een uitgehaald die de krant heeft gehaald, maar dat vertel ik nog wel eens. Zo haalde gabber en collega R. enige dagen een practical joke uit met L. een andere, heel aardige collega. Moderne supers hebben tegenwoordig allemaal extra services voor hun klanten. Flessen en zo inleveren, natuurlijk, maar ook kun je er pakjes afhalen of versturen, plastic zooi inleveren, batterijen in een bak werpen en ook kleine huishoudelijke gebruiksgoederen inleveren waar vaak een snoer aan zit.
Die befaamde dag was ik helaas niet aan het werk. Proefrijden met de Scenic en oppassen, weet je nog? L. had een muis ontdekt. Schrik niet. Muizen zijn de grootste plaag in een supermarkt. De beestjes zijn over het algemeen zo schuw dat ze zich overdag verstoppen in allerlei spouwmuren en verborgen hoeken en gaten en alleen 's  nachts zijn ze actief. Nee, dames, geen leuk praatje, maar ook in de woonhuizen komen de beestjes voor hoor, je doet er geen moer tegen. Ze zijn overigens hondsbrutaal. Ik zag er eens op een morgen een door mijn diepvriescel sjouwen. Gekleed in een pooljekker en met muts op en handschoenen aan!
L. ontdekte het beestje overigens in de kleedruimte boven de winkel en maakte, gewapend met bezem en stoffer en blik jacht op het jonge knaagdier. R. had dat wat staan volgen en had gezien dat het muisje al helemaal niet meer daar was waar L. hem/haar had verwacht, maar met nieuwsgierige kraaloogjes de verwoede pogingen van zijn/haar belager zat te bekijken vanuit een niet te bereiken nis tussen de kleding lockers. L. gaf de pijp aan Maarten, muis verdween en de rust was even weergekeerd. Maatje R. had een karweitje te doen in de ruimte waar al de bovengenoemd zooi kan worden ingeleverd en zag: een muis! Een nog wel een hele grote, oude en witte muis. Met een hele lange staart. Weliswaar niet van he type dat je kaas opvreet of je brood aan knaagt, maar dat ooit aan een PC had gezeten. (Zo oud dat hij nog bijna kolen gestookt was) Kijk en dat is nu humor waar ik van houd. Hij nam het apparaat ter hand, spoedde zich ijlings naar de winkel en riep even later, via zijn oortje, zie aldaar, om L. 'Joh, der zit een muis in de kaaskoeling. Kom je snel, dan kun je hem nog pakken!' L. repte zich, haalde een doos om het beest in te kunnen vervoeren, bewapende zich met een bezemsteel om, bij vijandelijkheden der muis terug te kunnen ageren en rende naar het kaas vak.
De muis lag, keurig door R. gedeponeerd, tussen de Goudse- en Leidse- en Kanterleidse kazen in.

Helaas, ik was er niet bij. Maar uit het verhaal van R. was L. niet blij geweest. Om het maar humoristisch te zeggen.