De laatste loodjes

Als ik zeg dat het hectische dagen zijn voor het personeel, voor al het personeel trouwens hoor, van de hele winkelbranche dan trap ik een deur in die zo open is als de goal van PSV, tegenwoordig. Als ik zeg dat er veel stress is onder dat personeel dan trap ik diezelfde deur en Eindhovense goal nog eens in, maar nu met nog grotere scoringskans. Als ik zeg dat het personeel door die werkdruk af en toe doodmoe en uitgevloerd thuiskomt is hetzelfde als zeggen dat PSV (en Feyenoord) dit jaar geen kampioen gaat worden. Als ik zeg dat het personeel af en toe ook doodziek is van het publiek, dan mag ik dat weer niet zeggen, want dat is klant onvriendelijk. Maar het is wel een beetje zo.
Stel: je bent druk met je afdeling te vullen. Aan je werk lijkt geen einde te komen. Dan komt er een mevrouw van wat onbestemde leeftijd aan je vragen of je haar even wilt helpen. 'Natuurlijk mevrouw, wat kan ik voor U doen?' Dan blijkt dat mevrouw dat zelf eigenlijk niet helemaal weet. Ze moet iets van de zuivelafdeling hebben. 'Van die pakjes, weet U wel?' Nou nee, dat weet ik niet, maar, goed gemutst trek ik er met haar op uit. Mevrouw heeft ten slotte een boodschappen briefje in haar hand, dus er zal wel een aanwijzing op staan van wat ze bedoelt. (Op de achtergrond is een andere mevrouw, met een onderzoekende blik, ons aan het volgen, merk ik, terloops.) Op de zuivelafdeling vraag ik wat ze nodig heeft, maar dat weet ze, zoals gezegd, niet. Ik spiek brief mee, maar nee, daar word ik helemaal niet wijs uit. Het is een in een keurig lopend handschrift geschreven briefje, waar op ik, zelfs zonder optisch hulpmiddel, lees dat mevrouw een toetje moet halen "van een melkproduct". Ja, daar schiet ik dus mee op. Helaas zijn de collegae van de zuivel er even niet, dus moet ik het oplossen. Het duurt irritant ondertussen lang voor ik haar begrijp. Mevrouw praat ook nog eens moeilijk en komt zo ook niet goed uit haar woorden. Uiteindelijk komen we eruit. Het blijkt dat ze Activia bedoeld, een door de maker als 'bijna' geneesmiddel uitgeroepen yoghurt achtige soort, maar waarvan de goede eigenschappen nooit bewezen zijn. Het geheel duurt al met al even en ondertussen staat mijn werk te wachten in de vorm van een aantal karren vol met diep gevroren spullen.
De mevrouw bedankt me hartelijk en de andere mevrouw, die op de achtergrond bleef, schiet me aan en bedankt me ook. Ik kijk wat dom omdat zij dat doet maar dan zegt ze: 'Ziet U, het is een experiment waar we aan mee doen. Mevrouw is een beginnende Alzheimer patiënt en op deze manier stimuleren we haar om toch zo lang mogelijk en zo zelfstandig mogelijk haar boodschappen te doen en haar zaakjes te regelen.'
Ok, ik vind dat een dijk van een goed idee. (Mijn schoonmoeder, die jaren ouder is dan deze patiënte, kampt ook met die vreselijke ziekte en dat doet me, iedere keer dat ik haar ontmoet, weer pijn.)
Maar ik vind de planning in de tijdlijn geen goed idee en dat vertel ik haar ook. Doe zulke dingen, hoe goed bedoeld ook, niet in de meest drukke dagen die je kunt verzinnen. Het houdt mensen nodeloos op, mensen die het al drukker hebben dan anders. Helemaal omdat De Keten deze dagen zo 'personeelsneutraal' mogelijk wil laten verlopen. Dat betekent dat er geen man/vrouw extra ingezet kan worden, sterker nog, dat mensen minder moeten gaan werken en dat het dan werkende personeel het gewoon heel serieus druk heeft. Zoals een goed welzijnswerker, wat mevrouw is blijkt dus, het betaamt, zegt ze 'dat ze het mee zal nemen in de evaluatie en haar visie erop zal projecteren.' Ik wil haar nog zeggen dat we allemaal graag aan dat soort zaken mee willen doen, maar dan bijvoorbeeld NA de feestdagen en zo, maar ik krijg wel het idee dat de socio een beetje beledigd is.     
Ik ga verder, er is een hoop te doen, de maandag voor kerst. De vracht, die om half elf komt heeft voor mij maar een kar vracht. Dat is zo gepiept, ik ruim mijn afdeling op, maak het aan kant en sta nog even na te denken of ik nog een verdere bestelling moet plaatsen en dan zie ik mijn 'Vieze man.' Met een breed gebaar en een nog bredere geur van knoflook, alcohol en shoarma trekt hij zijn verfomfaaide knip. 'Ja, ik heb mijn knip terug. Ik had hem helemaal niet verloren, man, ik had hem bij Tante Neel op de toog laten leggen. Stom hé, ik dacht dat ik um kwijt was geraakt, maar gelukkig niet, toch? Hier hejje je geeltje terug. Maar eh, niet verzuipen hè?' grijnst hij breed. 'Ik heb goed vreten gekocht hoor. Ik heb naar je geluisterd. Ik heb nu een groenteloempia en een bakkie fruit voor de eerste kerstdag en natuurlijk die kroketten. Dus ik leef gezond man, deze dagen. Groente en fruit.' In zijn winkelwagen staat een doos Euroshopper pils, 24 halve liter blikken en een twee liter kruik van een soort sherry. Twee zakken chips flankeren die aankopen en een paar droge Stegeman worsten complementeren het geheel. Zijn shirt heeft er een paar vlekken bij. Shoarmasaus? Sambasaus? Het is moeilijk te zien. 'Goeie dagen', wensen we elkaar.

Nee, hij is niet zielig. Nee, hij scharrelt zo zijn weg door zijn leven, heb ik al door. Dat heeft 'ie waarschijnlijk de afgelopen vijftig of zestig jaar al moeten doen, ik geloof niet dat hij uit een echt warm gezin komt of zo. Dat weet ik niet, maar dat idee heb ik. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien of boos. Moedeloos, ja, als hij weer eens geen poen had voor de kroeg of voor zijn boodschappen. Maar altijd met een lach, een witz, een flauwe, dat wel, maar nooit in de put of zo.
(Ik heb het gevoel, nee,  weet haast zeker, dat de man tegenwoordig meteen zou worden gediagnosticeerd als hebbende ADHD, Asperger of Borderline of zoiets. Ik weet dat natuurlijk niet zeker hoor, ik ben geen -loog of zo, maar ik weet dat ik een en ander een heel klein beetje doe om hem op het padje te houden. Nou als dat dan mijn Kerstwens is, vind ik hem niet slecht.
Vandaag, dinsdag, was het een 'slappe' dag. Ik had niet veel vracht, kon het werk op mijn gemak af en hielp veel mensen zoeken naar Mascarpone, truffelmayonaise, Worcestersaus en zo.
Nu is het kerstavond. Morgen slapen we uit. We voeren de katten, gaan kranten en balden lezen en eten een kop soep en een Vol au Vente. Niemand om ons heen, heerlijk, met zijn tweeën.
Prettige dagen, alle lezers!