"Poppy Day"

Ja, ik begrijp het, hoor. De titel van dit Blog roept de nodige vragen op. Wat een vreemde titel, man, waar ben je nu mee bezig? Nee, niks, eigenlijk, maar vandaag was het dus "Poppy of Remembrance day", de dag van herinnering, de dag van de 'Klaproos', nu ja, gewoon, de dag van herinnering. Op deze dag, nu ja, op deze datum, wordt elk jaar in het Gemenebest, de wapenstilstand van  Wereld oorlog 1 gevierd, nu ja, herdacht. 
(Ik heb geen idee of dat bij mijn lezers leeft, en of ik sowieso nog wel lezers heb, na mijn rol als "klokkenluider" of zo. Ik heb, lees eerder, een paar venijnige Blogs geschreven over het, in mijn ogen, disfunctioneren van een "boven mij gestelde" zoals, dat bij de KM heet. Maar, reacties van leiding(en) blijven uit!  Grappig is dat alle "functionarissen" er helemaal in alle talen over zwijgen. Waarschijnlijk hebben ze me "gedeletet", maar nu ja, dat is dan ook oké, toch? Dan blijven alleen de echte en kritische lezers over! Mensen die de waarheid aan kunnen?) 
Enfin, afijn, dus. Vandaag was het de elfde van elfde. In het zuiden van ons land is dat omdat hun "Prins Carnaval" wordt gekozen. Ik heb niks met Carnaval, ben niet pro of contra, dus, ja je doet maar. Dat het een afstamming is van een heidens oogstfeest, net als Halloween, dat weet ik, een soort: Harvest Home van Thomas Tryon. Dat boek is ooit verfilmd, er is een prachtige Tv serie van gemaakt, kijk maar eens of je het kan vinden op het WWW. 
Maar, Poppy Day is heel wat anders. De (meeste) mensen die bij de Commonwealth horen, en dat zijn er miljoenen en miljoenen, dragen vanaf 1 november tot eind november een (papieren/plastic) klaproos op of in hun kleding. Een klaproos is een Poppy!
Waarom? Nu ja, naar aanleiding van de meer dan 800.000 doden die in die afschuwelijke loopgraaf oorlog vielen. Maar, waarom dan een klaproos? Nou, ja, ik ben nu een beetje belerend, een soort schoolmeester dus ook nog eens irri, maar ik wil het wel uitleggen.
Er is een heel fraai gedicht, misschien wel het mooiste gedicht dat ooit geschreven is over een oorlog, nu ja, over de slachtoffers van die oorlog. Het is van John McCrea, die diende als Luitenant-kolonel arts in die dagen. Hij was een Canadees. Hij leefde van 30111872-28011918. (Hij overleed aan Cholera, of zo.)

In Flanders fields the Popprs blow,
between the crosses, row on row,
that mark our place, and in the sky
the larks, still bravely singing, fly.

Scarce heard amidst the guns below
We are The Dead. Short days have 
we lived, felt dawn, saw sunset glow,
loved and were loved,and no we lie
In Flanders Fields!

Het fraaie gedicht gaat veel verder, maar dit zijn wel de mooiste regels.
Voor mijn vrienden, die dit lezen en ook veteraan zijn, is het misschien een bekend verhaal, maar ik vind het, iedere keer dat ik het lees, weer ontroerend.


Maar bon, vandaag was het dus ook 11/11, Sinter Maarten en een collega begon spontaan "Sinter huppeldepup" liedjes te zingen, maar ja, hij doet ook imitaties van koeien als hij een pak melk wil aanprijzen voor een kleuter, zeg maar. Nu ja, dat is een ander verhaal, in het geheel. 
Het was rond elf uur en de vrachtwagen, die onze .. , oké, je heb 'em, was gewoon anderhalf uur te laat, door een enorme file. Wij, het KDT en de liedjes zingende collega, stonden buiten en losten het voertuig en toen kwam er een mijnheer voorbij die Engels sprak en een vraag in het Engels stelde. Engels is mijn  tweede voertaal, na jaren dienst bij de "grijze schoorsteen lijn" kan dat niet anders. Ik sprak met hem en hij was "happy to be send on his way to thither", zeg maar.
Vroeg de liedjesman: "Waarom heeft hij zo een rare bloem in zijn knoopsgat?" Ik vertelde over WO1, over Poppy Day, over de datum van vandaag en citeerde zelfs de eerste paar regels van het fraaie gedicht, dat ik hierboven al aanhaalde, ondertussen een zware kar, de laatste van mijn dag, van de klep sjouwend.
'Maar, hoezo dat?' vroeg de man van de blije songs, 'wat hebben wij dan met die oorlog te maken?' Ondertussen was ik op dat moment al 'vrij' zeg maar, het was "time to go", maar ik heb toch wel even geprobeerd hem uit te leggen wat oorlog was, wat veteranen waren en dat, nu ja, dat is moeilijk. Dat begrijp ik ook wel in een knul van nauwelijks vijfentwintig.
Ik heb hem nogmaals (vergeefs ben ik bang voor) getracht uit te leggen wat veteranen waren, mannen/vrouwen, die veel beter waren dan ik, M/V die meer hadden gedaan en gezien als ik, zeg ik dan maar. Maar, dat ik trots was om ook bij die lui te behoren, ook al waren ze misschien beter dan ik was. Het diepte niet op bij de knul, als ik eerlijk ben.

Vandaag zag ik de, zeg maar, finale, van het Engelse rouwen over/om WO1. De laatste van meer dan achthonderd duizend en misschien meer kunst "poppies" werdt geplaatst bij Windsor Castle. Elke bloem symboliseerde een (1) gestorvene uit die oorlog. Een jongen van de Scouts  of zo, plaatste die roos. Een oude man, in een fraai en traditioneel uniform, sprak de regels die ik hier boven noem.
Ik moest slikken. Vooral voor mijn maten,die het ook allemaal hebben meegemaakt. Vooral voor EEN maat, die nu zijn geluk heeft gevonden in het verre Brazilië en nu, hopelijk, zijn (veteranen) leven heeft afgesloten!