Erg natuurlijk, altijd, alles wat goed en leuk is gaat voorbij. Want ook een leuke vakantie gaat over en is voorbij. We hebben echt een hele fijne tijd gehad in het bungalowtje dat we hadden gehuurd. "Klein Vink", Arcen, denk er eens bij na als je nog eens de deur uit wilt. Helaas, of soms ook weer gelukkig, komt aan alles een eind. Ik bedoel helaas, je bent ongelukkig, als je het ergens of bij mensen naar je zin hebt gehad, als je een leuke tijd hebt gehad op je werk of zo, als je met goeie maten een leuke avond hebt gehad en zo en dat dat eindigt.
Ik bedoel: gelukkig ben je, als je na honderdvijftig kilometer fietsen in de heuvels en bergen, niet echt mijn terrein, de meet ziet, of als je een harde werkdag achter de rug hebt gehad, dan wel als je na een saaie en taaie vergadering de deur uit mag om je een strootje op te steken, gelukkig, ben je misschien zelf, maar je familie misschien niet, als je na een lange en slepende ziekte mag aangeven dat de finale bereikt is en dat je wilt inslapen. Nu ja, da's wat meer somber van toon, dan.
In elk geval, we hadden de bagage ingepakt, ik had de fiets uit elkaar geschroefd en op de achterbank gezet, die bank had ik keurig afgedekt met een deken en zo. Ik houd niet van fietsdragers. Ik heb er wel een, ik heb die vaker gebruikt, maar ik word daar nerveus van, zo'n dure fiets, slingerend in je spiegel, op een externe verlenging van je voertuig. Nee, ik ben der niet gek op. Ik zag ooit een zo een fietsdrager van een auto vallen. Direct er achter kwam een dikke vrachtwagen die de dure fietsen tot moes reed! Niet prettig en helemaal al niet de gezichten van de getroffen bezitters.
Goed, we reden om kwart over tien van het fraaie park af en gingen een lange rit tegemoet. Twee uur in de auto naar Amstelveen. Da's (relatief) niks natuurlijk. Onze NL autowegen zijn goed, betrouwbaar en helemaal goed "bebord", als je hem volgt.
Ondertussen, zaten a.k.a.: Lief, E. en vrouw en zo, te babbelen en te kletsen en herinneringen op te halen. Ik wees haar onder andere op de Veluwe zoom, vlak bij Arnhem die we passeerden, een heuvelrug van niets eigenlijk, tot je de "Posbank" of de "Emma piramide" op moet op fietsen. De heuvelrug is, nu ja, levert vanaf een afstand, vanuit de auto dan , een prachtig beeld op, natuurlijk, met haar beboste hellingen. Het was druk op de weg, veel vracht verkeer en zo, maar ja, je mag er hele stukken 130 rijden, dus dat is 145 op de teller, met correctie er bij, of er af, dus het schoot allemaal lekker op. We gingen de Utrechtse heuvelrug door. Daar ligt de Amerongense berg, een heuvel van niks, tot je der op moet fietsen! Klokke twaalven waren we weer thuis. We gingen de auto uitladen en wat dies meer zij. Even later sloot ik mijn laptop aan op het net, en ja, gvd en ple... en zo en k.. en dat soort zaken en verkeerde stekkers in verkeerde gaten en allerlei kreten en dat soort shit, maar ja, het ging dan, uiteindelijk wel, vraag niet hoeveel verfoeilijke woorden er werden gebruikt!
De telefoon ging. Een nummer dat niet in het TELBOEK stond. De lief nam op. Ene Robbert. De man stelde zich voor. A.k.a. vroeg: 'Bent u iemand van zijn werk of zo?' 'Nee', zei de man, 'ik ben een neef van Lukas, ik ben een een oomzegger van hem, zeg maar!' Hoewel ik het schuim om mijn mond had, en niet van het scheren, maar omdat die effing internet verbinding niet ging lukken, nam ik toch de telefoon over. Het was "RJ". Een neef, een oomzegger inderdaad, die ik al jaren, vijfendertig stuks of zo, inderdaad niet gezien/gesproken had. Ja, omstandigheden, privé redenen die er nu niets meer toe doen. Ja, hoe gaat zo een gesprek? "Houterig", moeilijk, of zo? Nee, hoor, niets van dat alles. De man sprak veel en lang en met veel humor, ik luisterde en ik lachte, herinnerde en dacht na en hij ook, af en toe. Die man, mijn neef, zoon van mijn oudste zuster, sprak meer en vertelde en sprak en vertelde nog meer! Over zijn/onze jeugd, hij is maar tien jaar jonger dan ik ben, het zou een jongere broer kunnen zijn, over zijn leven, waar de nodige of onnodige "sh.." was gepasseerd, over hoe hij zijn leven weer had opgepakt en nu zelfs allerlei papieren had gehaald en zelfs schipper op de binnenvaart was geworden.
Ik luisterde ademloos, ondertussen pielend en frunnikend aan en met allerlei pc programma's die niets meer wilden dan dat ik het net wilde bezoeken, een droom van me, maar het ging niet! Ik vertelde mijn neef dat ik het helemaal geweldig vond dat ik hem weer eens hoorde en hem terug zou bellen.
Toch wel wat emotioneel legde ik de telefoon neer, ging, met een lijstje dat de lief had gemaakt naar de winkel en kwam terug. Hopelijk nu wel verbinding met de wereld buiten ons echte bestaan? No way. Dus, ik belde uiteindelijk met de provider, een service nummer a 0,00 "eurie" per minuut, het gesprek duurde een kwartier, inclusief wachttijd, kreeg van een leuke Limburgse stem te horen dat ik Kabel A in gaatje B moest steken en dat het dan wel weer goed zou komen! Ik stak de kabel in het goeie gaatje en: f... it. Net verbinding! De verslaving van onze samenleving! Ik las onze laatste mails over de (schoon)ma, het gaat helemaal niet goed, en gaf een accept aan het vriendschap verzoek van RJ. Iets later zat ik "op zijn pagina" en voor ik "Dixie" kon zeggen had ik een verzoek van de iets oudere broer van RJ, ene JM. Aangeklikt en beantwoord, natuurlijk Dus, twee neven "erbij", naast de neef en en nicht uit Argentinië!
De Gravers groeien!
Ja, ik bezwaar daar wel mijn enige broer mee. Geen redenen geven nu. Da's een verhaal, nu ja, een roman, ondertussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten