Oh, heerlijke nostalgie!

Dit is het 500ste Blog dat ik schrijf, in ieder geval op deze Blog pagina. (daarnaast schrijf ik ook nog: Lucas fietst en schrijft, maar da's meer over eh, nou ja, fietsen en zo, zeg maar!) Moet ik nu voor dit jubileum blog eerst de actuele zaken oppakken, zoals daar zijn: de door de Duitse inlichtingsdiensten  bekend gemaakte liaison tussen Erdogan de moslim fanatici als daar zijn de "moslim broederschap" en de "IS" en allemaal andere rand groeperingen meer? Nu ja, eigenlijk weet de oplettende lezer dat allemaal wel. (Maar Merkel en Erdogan lijken me geen goede huwelijkspartners te worden.)
Moet ik dan maar een Blog doen over de schokkende en opvallende missers van de Nederlandse topfavorieten in Rio? (Epke Zonderland, Yuri van Gelder, Ranomi Kromowidjojo, Daphne Schippers, op de 100 meter, dan) Of moet ik schrijven over de opvallende topprestaties van sporters die nauwelijks werden genoemd in de media? (Paulis en Head, Ligtlee, Rouwendaal en Weertman, om maar een paar te noemen?)
Maar nee, dog ik al gelijk, nee, dat kan wachten tot het einde van de spelen, dan kan ik mijn gedachten daar over beter weergeven. Wees eerlijk, de hockeymeiden, ja een Amstelveens dingetje dat hockey, natuurlijk, moeten nog in de finale en ik geloof dat ook de handbalmeiden nog moeten spelen.
Dus ik wacht nog even af!
Maar, ik heb dus wel een veel leuker onderwerp voor mijn jubileum Blog. Mijn jubileum Blog, dus! Nostalgie. Dat is altijd leuk, nostalgie. Vooral als je wat ouder wordt, hoewel ik het idee wel eens heb dat er mensen zijn die, qua leeftijd, dan wel jonger zijn dan ik, maar dat absoluut weten te verhullen voor wat betreft hun ouwe lu.... mentaliteit en het vertonnen daarvan. (Ja, ik ben zo oud als ik ben, maar ik voel me minstens dertig jaar jonger!) Ik ben geboren en getogen in het veenkoloniale plaatsje G., aan de oostrand van Drenthe, waar mijn vader molenaar was. Ik keek daardoor, misschien, namelijk een paar avonden geleden naar het geschiedkundige programma over ons verleden, (ja, goed, ik vat je, geschiedkundig gaat over het verleden, point taken) en zag daar een aflevering van "over dorpen in de jaren vijftig!" Het was een aflevering van "Andere tijden", zoals dat fraaie en interessante programma heet en het ging dus over het leven in dorpen in de jaren vijftig en zestig. Man, man man, ik schoot zo vol! Ik zag mijn jeugd weer helemaal voorbij komen. De melkboer die met een kar met daarop een 100 liter container van glimmend RVS langs kwam, de vrouwen die met een halve of hele liter kan een maat lieten afmeten. Ik zag de winkelier die bij de huisgezinnen langs ging en de boodschappen voor de aanstaande week zat te noteren in een voorgedrukt opschrijfboekje, ondertussen een kopje thee slurpend. (Nog thee of koekjes? Heeft u nog vermicelli en groene zeep? En afwasborstels? Margarine of wilt u reuzel?) Die boodschappen bracht hij dan op zaterdagmorgen langs, in een krat, die door mijn moeder zorgvuldig werden uitgepakt en opgeborgen, de boodschappen dan, niet de winkelier of het krat. Onze winkelier was ene heer Machiels, die een "Centra" supermarkt dreef. Later is die keten opgegaan in C1000, dat nu ook niet meer bestaat, en is opgedeeld in Coop en Jumbo meen ik te weten. Zijn enige zoon Anne was een vriend van me vanaf de lagere school, we groeiden samen op, ene Jan Winkelman was "ein dritte im Bunde", we speelden, maakten lange tochten door de velden rond ons dorp, sprongen met polsstokken over de "wijken en monden" in die veenkoloniale streek, fietsten naar het "Hemelriek", een zandven met een strand en veenachtig zwemwater en we staken ook nog eens een oud kerkhof in brand, maar dat was helemaal per ongeluk, hoor. Toen ik, rond mijn 17e besloot bij de marine te gaan boycotten zij mij! Ik was een "vriend en verdediger van het kapitalisme" verkondigden zij, ondertussen links geworden. Ik heb hem en die andere jeugdvriend nooit meer gezien en ben daar dus al helemaal niet rouwig over. Misschien slijten ze hun dagen liggend onder een hunebed, blowend naar de maan, of zo.
Maar man, man, wat herkende ik in die documentaire de meiden en de jongens ook uit die tijd. De meisjes met grote strikken in het haar, lichte jurkjes aan, de knulletjes met van die keurige, wat scheve kapsels met allemaal een scheiding naar rechts en overgooiers en korte broeken aan. Het waren bijna allemaal blanke en blonde koppies, op een enkele 'Indo' zoals we dat toen noemden, na. (We hadden geen idee wat dat was of wat dat woord betekende, hoor.)
Wat dat met je doet, zo'n programma! Ik kan er wel duizend Blogs over schrijven, maar dat wil ik jullie niet aandoen. Een paar herinneringen nog: op woensdag middag gingen wij, dorpskinderen, televisie kijken bij Opa Grit, een oude en gepensioneerde bakker en de enige man die een tv bezat in ons dorpje. We zwaaiden na afloop allemaal terug naar Tante Hanny. De eerste cafetaria werd geopend, we aten voor het eerst patates frites! We kregen een kwartje mee naar het (openlucht) zwembad, met water uit de rivier waar het dorp aan lag. Voor dat kwartje kon je een flesje prik kopen en een zakje chips, van Smith. Met een blauw, dichtgedraaid zakje in de verpakking waar zout in zat.
Elke winter kochten mijn ouders met enige buren een koe en een varken en lieten die beesten slachten en uitbenen. Het vlees werd diepgevroren in een grote vrieshal met allemaal aparte kluisjes, waar ook de groenten in de tuin in werden bewaard. De hammen en worsten werden gedroogd aan haken die uit het plafond staken. 
Tjee, ja, down memory lane, hoor. Het laatste beeld dat ik zag was een bord waarop stond: Fietsenverhuur K. Graver! Verdulleme, dat was een oom van me!
Nostalgie: heerlijk!

N.B. Hierboven de "molen van mijn vader". Ik heb het "tuinpad van mijn vader", prachtig lied van Wim Sonneveld al eens eerder beschreven in een van mijn 500 Blogs!