Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden,
worden weer buren.
(Onder aan de Blog staat het hele (gejatte) gedicht overigens. Het heet formeel: Moeder de Vrouw.)
Nu ja, dit is een deel van een gedicht van Martinus Nijhoff en het ging over de nieuwe brug over de Waal naar Zaltbommel. Dat was ergens in de jaren dertig of zo, in 1933 om exact te zijn. In die jaren was het natuurlijk heel wat om een heel nieuw geconstrueerde brug, allemaal stalen vakwerk, te zien bouwen en in gebruik te zien worden genomen, zeker over een brede stroom als de Waal en haar uiterwaarden. Het was zelfs zo ongewoon dat de bekende dichter, die Nijhoff toen al was, de moeite nam om er een speciaaltje, nu ja, een heel gedicht aan te wijden. Maar, het was toen, in die jaren, echt nogal wat bijzonders! Denk je in, in de hoogtij van de 'crisis', voor de jeugdige lezertjes, de zakenwereld was, in 1929 in de USA helemaal in elkaar geklapt en miljoenen mensen over de hele wereld leefden in bittere armoe. Ook ons land was bijna helemaal vervallen in totale armoede! Maar dan heel anders: het rijke "Indië" zoals dat heette bracht miljarden binnen, maar de toenmalige regeringsleider, een Christendemocraat, Colijn, wilde niets van verhoging van steun en zo weten, dus het volk leed armoede. Een fraai staaltje van christelijke naastenliefde, weer. Colijn leed geen armoe, hoor.
Dus om zo een bouwwerk op te starten, man, man, man, dat was nogal wat en het werd dan ook beschouwd als een zoveelste wereldwonder.
In navolging van Nijhoff ging ik dan wel niet naar Bommel, maar naar Muiden, om het aquaduct te zien. Ik was in charmant en aangenaam gezelschap, deze keer. Jullie kunnen het verhaal over de A1 en al die zaken, amper gemist hebben. Er was nogal wat reuring over in het nieuws en in de bladen en kranten en zo. De A1 voldeed niet meer aan de eisen voor modern snelweg verkeer. Te smal, want er waren slechts twee rijstroken beschikbaar en bij Muiden was er ook nog eens een ophaalbrug over de Vecht in de snelweg, waardoor 's zomers vaak de brug open was of ging om de vaak enorm grote plezierboten te laten passeren. (Dat die schepen vaak "Black Money" of "Tax Free" genoemd zouden moeten worden is een heel een ander onderwerp.) Maar goed, de bestaande situatie was niet meer te doen. Dus ja, alles moest breder en de brug over de Vecht, een van de rivieren die nog door de Romeinen bevaren zijn. De brug over de Vecht (een zijtak van de oorspronkelijke Rijn), was voor Romeinen een belangrijke waterweg, moest nu een aquaduct worden. (Grappig, toch, de Romeinen zijn de uitvinders van de aquaducten.) In de media werd dat aquaduct voorgesteld als zijnde het 'grootste' aquaduct ter wereld, overigens, maar, wat moet ik me dar bij voorstellen? De Romeinen hadden watergangen, zoals de vertaling van aquaduct luidt, van wel 90 kilometer lengte, soms wel drie verdiepingen hoog gemetseld. Het waren enorme staaltjes van bouwmeester schap en innovatie. Een technologie die ongeëvenaard is gebleven tot diep in de 19e eeuw. Er zijn nog (delen van) Romeinse aquaducten te vinden in Italië, natuurlijk, maar ook in het huidige Spanje en Frankrijk, ooit ook allemaal delen van het Imperium Romanum.
Daarbij vergeleken steekt de watergang onder de Vecht, met nauwelijks 170 meter lengte, nogal schril af. Nee, ik begrijp het wel, hoor. Het is natuurlijk wel een enorme staaltje van techniek om een rivier, de Vecht is hier denk ik twintig meter breed, in een enorme bak beton te vangen en daarna er een vijfbaansweg onder aan te leggen. Gelukkig hoefde ik dat allemaal niet uit te prakkizeren, ik ben niet al te techneutisch aangelegen.
Goed, mijn fietsbud en ik keken met enige bewondering naar links, naar de rivier die hier over de weg stroomt en al die dure prauwen voortdreef en iets later keken we naar rechts, waar de A1 dus vijfbaans breed uit het aquaduct kwam. De weg is dus, dat was de bedoeling, de intentie, zo zeer verbreed om de files die de snelweg naar Amersfoort en de Duitse grens zo vaak teisteren op te lossen of te verhinderen. Tot onze grote verassing en verbazing zagen we een enorme file zich ontwikkelen. Maar echt enorm, want: vijf breed en, zo te zien, richting Bussum, ook heel lang.
Verdimme, dacht ik en zei ook zoiets tegen mijn medefietster, dat was dus de bedoeling niet, toch? Men, de regering, die uiteindelijk opdracht geeft voor zulke geldverslindende projecten, zou ons toch niet voorgelogen hebben? Ik bedoel, voor, misschien wel twintig miljoen pietermannen, ik heb een dergelijk getal gelezen, dacht ik, mag je wel wat verwachten, neem ik aan. Maar dat je de dag na de opening van die hele dure en verbrede snelweg, die alle problemen moet oplossen, meteen in de rij mag aanschuiven, net als bij een slechte Super bij de kassa, dat lijkt me niet de bedoeling. Kijk, het was rond elven dat wij er naar keken, toch geen tijdstip om vanaf Mokum een file te creëren. (Wees eerlijk, wie wil er nou uit die zalige stad vertrekken om in de boerenbuiten te gaan kijken? Ja, niemand toch? En al helemaal niet rond de middag!)
Toch stond er een file. Onder het motto: Asfalt trekt auto's aan, zoiets. Maar nee, er werd de man/vrouw in het voertuig weer eens worst voorgehouden, natuurlijk. Ga lekker met je voertuig van en naar je wer, wij, de staat zorgen ervoor dat je vlugger thuis bent, doe dat nu maar, pak de wagen. Wij, regering, hebben er ook voor gezorgd dat je op veel plekken 130 per uur mag rijden, want dan ben je weer een minuut of twee eerder thuis.
Maar, da's toch allemaal vern..erij? Of ben ik nu zo stupide dat ik er gewoon in tuin, in die loze praatjes? Of is het weer eens een fraai verhaal van de regeringspartijen om de burger te lokken in de strijd voor de verkiezingen, zodat hij het rode potlood op de bekende cirkeltjes gaat plaatsen? Kijk, de premier zorgt ervoor dat ik wel vijf banen lang onder een rivier door kan, waar eerst een brug was. Kijk, ik mag 130, waar ik eerst 120 mocht! Dank, regering, dank! Ik ben bang dat het helaas de waarheid is. Want, ik heb niet het idee dat met al die verbeteringen en verbredingen aan onze grote en doorgaande wegen, het afgelopen jaar meer dan een miljard euri, er veel verbeterd wordt aan de doorstroming. (Ik heb het nu even niet over de uitstoot van en het gebruik van diesel en benzine of zo.)
Ik ben overigens een groot liefhebber van TXT pagina 730: filemeldingen. Er is dus nauwelijks verschil te lezen in de narigheid en frustraties die de mensen momenteel van en naar hun werkplek ondergaan en dat met wat jaren her. Integendeel, er staan steeds meer rijen. Momenteel ben ik "in between jobs", ha, ha, maar er bestaat een kans dat ik in september weer mee mag gaan doen aan het werkende deel van de maatschappij. Da's in Aalsmeer, tien kilometer van mijn woning. Heerlijk, slechts dik twintig minuten ver. Op de fiets dan!
Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden,
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken,
mijn hoofd vol van het landschap, wijd en zijd -
laat mij daar midden uit oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.
Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer,
en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten