Bijna de GAR bereikt

Ik weet het, ik weet het. Je hoeft me niet meer met mijn neus op dat feit te duwen. Ik weet het al een tijdje, dus ja, het verrast me niet meer, natuurlijk. Ik heb me er wel al bij neergelegd, overigens. In mijn hart niet hoor, dat durf ik eerlijk te zeggen, maar, mijn geest zegt wat anders. Het is een dingetje, zeg maar, Goh, hoe haat ik die laatste woorden, maar ja, het is een natuurlijk, lees biologisch, gegeven. Oh, ik heb het meer meegemaakt in mijn omgeving. Vaak en veel trouwens en ik had, ik was veel jonger toen nog hè, moet je weten, voor me zelf besloten om nooit zo te worden, maar ja, zoals Elschot al zei: "tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren" en ja, dat is natuurlijk gewoon zo. Dus ja, ik ben het toch geworden. Ondanks alles.
Langzaam, hoor, dat wel. Je merkt het nauwelijks, weet je. Nee, dat weet je niet, want je hebt mijn leeftijd nog niet. Maar, geloof me, als ik zeg dat het sluipend komt. Nee, het heeft niets met Miserie of Narigheid (privé) te maken. Je weet, ik noemde zijn naam vaker, dat er een filosoof is, die ik nogal bewonder. Een man met een brede en wijde kennis en die er nogal veel over geschreven heeft. Nou ja, over dat Miserie en zo. Die man heet(te) Paco Saul. Een belezen man, een wijze man, een aardige man ook, heb ik begrepen van hen die hem hebben gekend, of zijn geschriften hebben gelezen, maar ook en vooral een man die rake uitspraken deed. Over narigheid zei hij bijvoorbeeld: "Miserie komt op snelle paarden maar gaat met trage ossen weg" en denk daar maar eens over na. Nou ja van af de apostrof ben ik de gene die die woorden zeg, maar, hij heeft wel gelijk. Nee, hij heeft groot gelijk.
En ja, ik ben het dus ook geworden. Ook langzaam en sluipend en zonder dat ik het zelf in het snotje had. Mijn omgeving? Misschien wel, ja, maar, nogmaals, het gaat zo sluipend en zo traag dat zij er natuurlijk ook in meegegroeid zijn. Kinderen, kleinkinderen, mijn liefste E., ze hebben het allemaal langzaam meegekregen. Maar ook de meeste van de collegae waar ik al wat langer mee werk. Maar ook mijn weinige, maar trouwe vrienden, die ik twee maal per jaar in het café ontmoet. Ja, soms zeggen ze er wel wat van, of herhalen ze het nog eens, maar echt kritiek, nee dat heb ik niet van hen gehad. Nu ja, soms, een bedekt woord, een opmerking, een zucht of zo. Maar, ze hebben me er nooit om veroordeeld, hoewel ik het me helemaal zou kunnen voorstellen dat ze het wel zouden willen of kunnen doen.
Is dat loyaliteit of collegialiteit of vriendschap? Dat kan, natuurlijk. Ik ken hun beweegredenen niet, natuurlijk, zo diep praten we ook weer niet, het is altijd "druk, druk, druk" in De Keten, nu ja, in ons filiaal dan. (Dat komt natuurlijk ook omdat we steeds minder volk op de werkvloer hebben en nog steeds een van de schoonste winkels van onze Keten zijn, maar dat even terzijde.)
Kan ik er wat aan doen? Ja, vast wel. Maar wil ik het ook wel? Diep in mijn hart, (houd ik nog steeds veel van jou) is een liedje dat Willeke Alberti ooit, in de jaren zestig zong. Wie? Willeke Alberti. Nota bene: een zangeres, tevens actrice, die ooit getrouwd was met ene Soren Lerby, ooit een topvoetballer bij 020 en ook met ene John de Mol. Ja, de man die nog steeds van die bagger voor de Tv produceert en de moeder van John de Mol Jr, die in de voetsporen van zijn vader is getreden en ook al die bagger enzovoort.
En, diep in mijn hart, heb ik der helegaar geen zin in, om al die moeite te gaan doen en mijn leven weer eens om te gooien. Weer? Nu ja, da's sterk uitgedrukt, maar in mijn vorige leven was elk nieuw schip, elk nieuw bataljon, elke andere kazerne weer een vorm van je denken en leven omgooien. Nee, met partners had ik dat niet zo. Ik ben pas aan mijn tweede toe, dus dat ligt geloof ik onder het landelijk gemiddelde.
Dus ja, ik laat het maar een beetje gaan. Langzaam aan bereik ik de GAR. Wa's dat? Vertel, vertel, we willen het weten! GAR is een Amerikaanse (Slangmerican) afkorting voor Golden Age (of) Retirement en dat hoef ik niet te vertalen, denk ik? Ik kom daar nu dicht bij in de buurt. Doordat ik, bijna "redundant" , overtollig is dat, ben geworden, denk ik niet dat ik er nog iets aan moet veranderen. De twee maal zes uur in de week die de collegae of chefs nog met mij moeten optrekken, loont de moeite van een extra inspanning mijnerzijds niet, bedenk ik me al een dag of wat. (Ja, die winterdagen hé, je hebt toch wat meer tijd om na te denken of zo.)
Dus nee, ik doe er verder niemand kwaad mee. Dat weet ik zeker. Ik maak het alleen me zelf wat moeilijker, misschien. Nu ja, het is mijn leven, toch? Dat mag ik toch leven zoals ik dat wil? Nou dan.

Nee, wat krijgen we nu? Wat een rare reacties op mijn FB. Hoezo, hardhorend? Hoezo gehoorapparaat? Hoezo, sluipend doof? Ik ben helemaal niet doof, ik ben slechts een beetje hardhorend en dan ook nog maar aan een oor, ja, duidelijk, ja?
Doe niet zo maf. Ik, gehoorapparaat? Joh, laat naar je kijken. Nee, ik word steeds meer Grumpy, dat bedoelde ik. Dat ben ik, dat weet ik en dat verander ik niet meer. Beloofd is beloofd.