Dit is natuurlijk het meest trieste Blog dat ik tot nu toe heb geschreven. Zoals ik al eens verteld had, maakte onze ouwe trouwe Tabby het niet zo goed meer. Ze was natuurlijk al een aantal jaren diabeet, maar kon daar verder goed mee leven. Ze kreeg twee maal daags een spuitje met insuline, we hielden haar in de peiling, we hadden haar op dieet en ze zou er misschien wel dik twintig of ouder mee kunnen worden, maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik legde al uit, dat ze uitgezaaide tumoren in haaar lijfje had en dat onze dierenarts haar nog maar een korte duur van leven gaf.
Afgelopen woensdag hebben we een afspraak gemaakt om haar in te laten slapen. Wij vonden dat het nu over was. Ze, de "foodjunk" zoals wij haar altijd grappend noemden, at niet meer, ook haar lievelingshapjes waar ze altijd op aanviel, konden haar niet meer bekoren. Dus ja, ze leed. En dat was iets wat wij niet wilden. Dus brachten wij met z'n drieën, haar naar de dierenarts. Met z'n drietjes. E., mijn vrouw, E., onze dochter en ik. En zo was de cirkel rond.
Want nu alweer een dikke zestien jaar geleden wilden we een katje, voor de drie kinderen, voor ons en voor de gezelligheid, natuurlijk. De meiden hadden een advertentie gelezen in het lokale krantje, dat er een mijnheer was, in Zuid, die een nest met kittens had en waar hij graag van af wilde. De beide meiden gingen er, op en zaterdag, op af. Bij de mijnheer gekomen zagen ze inderdaad vier of vijf leuke kittens, met een dikke ma en een slanke, rode pa. Ze zochten met zijn beiden een beestje uit, degene die het meeste nieuwsgierig was. De mijnheer was een Fransman en had de kittens allemaal Franse namen gegeven. De rooie doerak, want dat was het, heette Babette. Maar: zij zochten het beestje niet uit, katten hebben de neiging hun personeel uit te kiezen en dat deed Babette ook. Zij koos ons. En die zaterdagmiddag kwam ze bij ons in huis en bleef ze meer dan zestien jaar. En ja, wij waren haar personeel. En ja, het was een nieuwsgierig aagje, tot de laatste dag. En ja, het was een Doerak. Wat ze allemaal niet ondernam! In de gordijnen en in het behang klimmen, de nagels scherpend net naast de krabpaal, aan de banken en zo dus. Vanaf de grond in de hoge boekenkasten klimmen, waarbij de ruggen van de boeken als ladder werden gebruikt. Verstoppen in de meest onmogelijke hoeken en gaten. Een run door de open balkondeur nemen, op de rand springen, maar even niet hebben opgelet dat het geregend had en dus twee etages lager bij de buurman in de doornen struiken belanden. Het baasje mocht haar er weer uit halen en liep vervolgens een week met allemaal pleisters en wonden van die stekelplanten.
Later, toen ze al "suiker had" moest ze, in verband met de prikjes, mee op vakantie, maar, reizen, nee da's niks voor kattebeesten. Katten zijn honkvast, hebben hun eigen gebiedje waar hun personeel ook aanwezig is om hen op al hun wenken te bedienen. Dus vakantie, in zo'n bungalow? Nou nee. Maar, toch genoot ze wel, op de kattenmanier. Ze lag naast ons als we op het platje bij het huisje zaten en waarschuwde ons als we bedreigd konden worden door verscheurende wilde dieren als hazen of eekhoorns. Dat deed ze heel inventief en effectief. Ze sloop, op haar buik, eh nee, niet naar het gevaar toe, maar naar binnen, naar de veiligheid van het woninkje.
Ik maak het kort, mijn tranen bevlekken dit papier alweer. Ze heeft een heerlijk leven gehad, met veel liefde en veel mensen die om haar gaven. De kinderen zijn de avond voor haar vertrek allemaal langs geweest en ja, er is veel gejankt.
Ze heeft een waardig afscheid gehad. Ze was helder tot de laatste seconde. Dochter E. had de kracht er bij te zijn toen ze haar prikje kreeg, wij niet. We hebben haar nog zien liggen. Zoals ze was. Een lieve doerak, een nieuwsgierig aagje, met een prachtig en lief kopje, waarop geen spoor van lijden te zien was.
Dag Tabby, bedankt voor alles. Een goede reis en ja, misschien?
Binnenkort is de crematie en krijgen wij haar urn mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten