Hoe dan ook, de december maand is de drukste maand van het jaar voor winkels en warenhuizen, bakkers en slagers en poeliers, nu ja, alle retailer zaken zeg maar. Vanaf zes december krijg je alweer je spullen voor de kerst uitgeleverd, zijnde chique, dus dure, wijnen, van die displays met onder andere Ferrero Rocher meuk, je kent ze wel, die goudkleurige stellingen vol bonbon achtige zaken, de eerste wild leveranties worden gedaan en ook de DV afdeling wordt alvast bedeeld met zaken die je van je leven niet kunt of gaat verkopen. En, blijkt, het hoofdkwartier van De Keten zal het nooit leren. (Ik spreek in de super waar ik onze boodschappen doe, een "blauwe" overigens, collegae die dezelfde ervaringen hebben.) Ik bedoel dat de inkoop afdeling niet luistert naar, of geen idee heeft of wil hebben, wat er op de werkvloer gebeurt.
Zo kreeg ik vandaag een container vol met hele fraaie en dure ijstaarten, met sneeuwpoppen (consumptie ijs) en allerlei goed bedoelde en feestelijk uitziende spullen en trullen. Ik krijg die, ik mag het niet zeggen, maar doe het toch, troep nu al drie jaar op rij. En, niet een (1) doosje, maar van alles wel tien of zo. Die spullen, ik heb een ander woord in mijn hoofd, maar ik het netjes, verkoopt Niet, Not, Nicht, Non, Ne Pas, Njet. Ik gooi daarom dus trouw elk jaar een goede tweehonderd euro van die dingen weg. Daar maken we melding van, natuurlijk, maar de afstand tussen hullie en wullie, (zij en wij) is dermate groot, dat er niet op gereageerd wordt. Zelfs FM's kunnen schijnbaar geen veto uitspreken tegen deze (in mijn ogen absurde) leveringen. De afstand tussen de ivoren toren en de stenen werkvloer groeit met de dag, lijkt het, dus. Met als resultaat van het gebrek aan luisteren naar de vloer dus: Derving. Mot ik het uitleggen? Even dan: derving is dat wat je moet weggooien wegens breuk (kapot) of over de datum zijnde. Dat is dus een pure verliespost. Ik gaf al aan dat voor elke tien cent verlies er een euro omzet gemaakt moet worden. En dat in deze moeilijke tijden?
Nu ja, daar is wel een oplossing voor gevonden hoor. Men heeft gemeend om te moeten bezuinigen, omdat personeelskosten en derving aardig de pan uit swingden. Die oplossing heeft er uit bestaan om geen Banketstaaf of Letter meer te geven aan het personeel, rond het sinterklaasfeest.Ik ga heel eerlijk zijn: banketstaven en al die zooi zijn de pest voor je (eventueel nog aanwezige) lijn. Ze zijn heerlijk, maar man, man, wat een calorieën zitten er in. Dus ja, van die kant bezien is de directie goed bezig met het gezond willen blijven houden van de werknemer, maar dat is natuurlijk een onzin verklaring van mijn kant om het wat luchtig te houden.
Nee, het is gewoon een bezuinigingsoperatie. Ik? Ik begrijp het wel. Onze Keten heeft een man of wat, zesduizend, of zo aan het werk? Dat maal anderhalve euro is, ik rond even af, bijna 10 ruggen minder om af te schrijven. (Op een omzet van ons filiaal van wekelijks twee en een halve ton? We hebben zestig filialen die allemaal rond de twee ton 'draaien', ga maar even rekenen.) Nu gaat het me niet om die Letter of staaf of hoe je het wilt noemen. Ik koop ze zelf wel, de dag na vijf december, dan zijn ze nog eens vijftig % goedkoper ook. Nee, het gaat om (nu socio turbo taal, jaren negentig, laat waaien) "een stukje waardering". We, met z'n allen, filiaal- en ketenbreed, hebben geaccepteerd dat we met veel minder mensen, hetzelfde en dus meer werk moeten verzetten. We hebben minder tijd om ons werk in te doen, het werk is gewoon drukker geworden en toch hebben we het allemaal weer gefikst. Dus zou je denken: een schouderklopje van de baas.
Maar: niet is dus minder waar. Geen schouderklopje, geen erkenning voor het harde werk, geen complimentje, nops, naks, nada. Nogmaals, die letter? Ach, laat maar, we kopen die zelf wel. Nee, het principe telt even. Laat nu, een maal per jaar, zien dat je als directie betrokken bent bij je mensen. Gewoon, maak een gebaar. Uit sociologische rapporten, ik heb ze in mijn eerste leven allemaal moeten lezen en er lering uit geput, blijkt dat mensen blijer zijn met een schouderklopje en een goed woord, dan bijvoorbeeld met een bonus.
(Hoewel ik denk dat het Politburo van ons HQ allemaal een fikse bonus in de wacht gaan slepen. wat ik natuurlijk niet mag zeggen, en dat doe ik dus ook niet.)
Een kerstpakket? Nou, wat denken jullie zelf? Nee, ik ook niet.
Het gaat me niet om de poen, like I said. Kerstpakketten en Letters van waardering zijn een geschenk, geen recht, alles wat je krijgt is meegenomen en ja, een gift. Maar: tegenover de mensen die dagelijks zorgen voor de toekomstige bonussen van de mensen die niets hebben met de werkvloer, is het een aardig gebaar, lijkt me om ze wel uit te delen. Nu ja, ik zet er de schouders maar weer onder, ik gooi rond de kerst van 2015, mijn laatste Kerst in Superland, weer voor tweehonderd of meer plakka's weg. Again: no lessons learned, denk ik dan waarschijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten