Jullie hebben het ook allemaal, waarde lezer, wat ik je brom. Jullie hebben vast ook ooit in jullie levens mensen en dieren, of dingen of plaatsen, maar ook situaties meegemaakt die een onuitwisbare herinnering in je leven hebben achtergelaten. Natuurlijk hebben jullie dat allemaal en ik heb ondertussen de deur naar al die herinneringen nu redelijk opengedaan.
De mensen/personen zijn vaak geliefden van je geweest. Soms, hopelijk niet, is het je geliefde partner geweest. Of het zijn je grootouders, je ouders, ooms, tantes en soms, helaas en vooral heel triest, je kind of kinderen die er niet meer zijn. Maar ook een geliefde poes of hond, paard, konijn, nu ja, je begrijpt het, nietwaar? (In ons geval is het onze geliefde Tabby, die nu een fraai 'altaartje' heeft in ons huis, die we nog elke dag missen. Ja, sentimenteel, zo ben ik, ondanks mijn grote smoel.)
Maar er zijn natuurlijk ook dingen. Je eerste (race) fiets, je eerste autootje, een bepaald boek, dat je, ooit uitgeleend, nooit meer hebt terug gekregen. En, er zijn plaatsen of plekken, in de wereld, waar dan ook. Ik zelf heb af en toe een enorme heimwee naar Indonesië. Ik heb het land, voor mijn werk dan, een paar keer bezocht en het is "onder mijn huid gaan zitten", hoewel dit geen fraai taalgebruik is. (Een Anglicisme: Crawling under your skin.) Maar, ook Australië behoort overigens tot die plekken die in mijn kop blijven zitten, maar ook de beelden van die kudde walvissen, misschien wel vijftig of zestig van die fenomenale dieren, die ik, (ik was niet alleen, we voeren met vier Marine schepen, daar) in de buurt van Antarctica zag, waarbij de kalveren keurig in het midden van de kudde werden gehouden, staan in het geheugen gegrift.
Hoe veel jaar kan zo een herinnering bewaard blijven? Het menselijke brein is een vreemde PC, eigenlijk. De computer slaat dingen soms niet altijd goed op, of verminkt ze of zo en een programma verouderd ook wel snel en is vatbaar voor allerlei storingen. Maar, een beetje Handige Harrie vind vaak wel al de zaken terug op de harde schijf. Zelfs ik, vind af en toe allemaal zaken terug waarvan ik dacht dat, nou ja ..) Bij de menselijke geest is dat soms moeilijker. Alzheimer en nare TIA's kunnen de geest helaas dermate vertroebelen dat de harde schijf in ons brein zelfs de namen van onze kinderen en kleinkinderen, of het herkennen van die kinderen en kleinkinderen, onmogelijk maakt.
Maar: hoe komt het nu, dat ik, (hoewel nog behoorlijk gezond van lijf, nu ja, ik ben in de zestig en er beginnen steeds meer piep- en kraakgeluiden aan het lichaam te ontspruiten, zo, dat stukje oud Nederlands hebben we weer gehad,) dat ik nu, na vijfenveertig jaar, ongeveer, nog steeds mensen, in mijn verhaal (nu ja het volgende dan) een bepaalde mens, herinner? Omdat die mens indruk heeft gemaakt, neem ik aan, omdat die mens krassen in mijn ziel heeft nagelaten. Omdat die mens ergens voor stond, waar ik toen een voorbeeld aan nam? Omdat ik die mens toen vaak meemaakte in de laatste dagen van het bestaan? Nee, in dit geval is dat niet zo, mijmer ik nu, achter mijn Olivetti geze..
Stop, stop, het begint nu op een flauwe persiflage van Hubert Lampo te lijken. (Een door mij enorm bewonderde Vlaamse schrijver die helaas al een jaar of wat gestorven en helaas ook al weer vergeten is.)
Jullie hebben het ook, waarde lezer. Wat ik je brom. Je krijgt af en toe een nieuwe collega, een nieuwe chef, een stagiair(e), een nieuwe chauffeur, je hebt soms contact met een of andere hotemetoot, nou ja, noem maar op, wiens achternaam je opeens heel bekend voorkomt, sterker, de naam sprekend lijkt op die van een oud collega of zo, want die had (ten overvloede) die naam ook. Ik ben dan zo een ventje dat dan vraagt: 'Goh, ik kende ooit, bla, bla, bla en zo' Ik heb tot twee maal toe een antwoord gehad, op honderd maal vragen, dat diegene inderdaad een zoon of neef/noem-maar-op van de naamgenoot in kwestie was.
Er was een chauffeur die een zoon was van een collega die ik een vreselijk watje vond.
(Nee, erger, een l..hannes van het zuiverste water en dan nog eens een jankerd, ook, zo'n ziel, je kent ze wel. Maatje, meelezer en criticus, B., had ooit een poker netwerk opgezet. Illegaal, ja, maar ja, je mag ook niet op de stoep fietsen en dat heb ik vanmorgen nog gedaan. De naam van die man was Jordes, nee, niet natuurlijk, maar da's een lekkere anonieme naam, in een tijd dat ik heel kritisch geobserveerd wordt over mijn Blogs. (Dat verhaal komt na mijn pensionering nog wel. Nee, daar hoef je maar een jaar of twee op wachten). In elk geval, hij, die J., verloor behoorlijk veel poen aan het groepje illegale "Las Vegas" figuren. Het was in de jaren zeventig, trouwens en ja, we verdienden niet zoveel. Dat was een van de redenen dat ik NIET mee deed aan het spel. Ik had net een trouwakte getekend en er was net een baby geboren. Maar J. deed dus wel mee en verloor zijn poen en begon te janken. Hij wilde zijn poen terug, want anders kon hij: niet naar huis/zijn verloofde niet onder ogen komen/geen brood kopen, nu ja, dat soort gedoe.
B. was onverbiddelijk. "If you can't stand the heat, don't go into the kitchen", zouden we nu zeggen, maar B. zei het wat simpeler en directer en het resultaat was dat een huilende J. het weekend dan maar de wachten overnam, (onder andere een zaterdag wacht van mij) zodat hij in ieder geval drie gratis maaltijden had.
Aan dat verhaal dacht ik toen ik de zoon van J. hoorde vertellen dat hij met plezier mijn groeten aan zijn pa wilde overbrengen. Ik heb hem maar het verhaal dat ik net schreef, onthouden.
=Morgen meer, over een man van 45 jaar her, een man van nu en de relatie tussen die twee!=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten