Woord vooraf aan dit Blogje: thuis hebben E. en de kids me altijd gesteund, hoor, laat ik dat vooral zeggen!
Ik ben een (klein) tijdje uit de lucht geweest, was een beetje uitgeplokt, niet helemaal echt bij zinnen, ietsje van het pad af, een beetje van de wereld, ietwat niet sporend, nou ja, een klein beetje een wrak, geestelijk dan, zeg maar. Daar waren nogal wat oorzaken voor en ja, veel van die oorzaken heb ik ooit wel eens beschreven of in elke geval opgeschreven, dan wel verteld. Ik was nerveus, werd cynisch en sarcastisch, dat ben ik vaker, maar nu meer dan anders, dus, ik zeek mensen af, geloofde al helemaal niet meer in mezelf en in mijn "plek" in de wereld en voelde me alleen maar op mijn "veilig" bij mijn gezin, de kids en de kleinkinderen en zo. Dus ja, echt in mijn sas was ik weer niet. Ik had geen idee wat me nou allemaal overkwam. Diagnose? Kortom: een Burn out, volgens het boekje ook nog, want zo gedisciplineerd was ik nog wel. Eerst alle symptomen samen laten komen en dan pas aangeven dat je het hebt! Leuk? No effing way, ik gun het geen mens! Maar goed, zo een geestelijk bevinden, door anderen opgedragen, trouwens, verandert je geest wel. Ik kreeg dus nogal wat over me heen, de laatste weken. En eigenlijk alleen maar goed bedoelde dingen hoor, eerlijk is eerlijk. Ja, kritiek, maar geen negatieve, maar opbouwende, maar ja, daar moet je op zo een moment in je leven wel mee weten om te gaan, toch?
Nou hoor ik bij een hele exclusieve club. Ik mag haast wel zeggen: de meest exclusieve club mensen op deze aardkloot. Nee, hoor, geen: "Gouden Rolex met gravering van de maker" bezitters, geen: "Ferrari met fabrieksnummer en handtekening in de carter geslagen" club, geen: "Miles High met zeven dames tegelijk" vereniging, geen: "ik ben een profvoetballer dus ik heb schijt aan de wereld" sociëteit, nee, ik ben lid van een veel exclusievere club. Die van de R en P. De Ruk en Pluk. Da's een vereniging waarvan slechts een m/v of vijftien lid van kunnen of mogen zijn. Die leden hebben geen kapitalen aan liggende gelden, hebben geen chique vervoer onder de bips, doen niet aan dure klokjes of, nu ja van die Miles High? Ik zie ze der voor aan, de schurken. Nee, nee, die mensen, die leden hebben slechts een ding gemeen: het zijn vrienden en maten. Vrienden en maten die elkaar in het verleden hebben ontmoet, elkaar gingen maggen, zeg maar en elkaar nooit uit het oog verloren, hoewel dat natuurlijk door de aard van het werk, met tussentijden wel gebeurde. Uiteindelijk kwamen we ooit weer eens samen. In een klein en wat onooglijk bruin café in Mokum oost. Er is een hele sterke ballotage overigens! Past die in onze club? Dat heeft dan alles te maken met de achtergrond van M/V. Heeft diegene ooit tot een verradersvereniging toebehoord in het Helders Geneeskundige gebeuren en voor niet ingewijden: laat de vraag bestaan!
Daar, in dat café zonder enige pretenties, werden vriendschappen opnieuw aangehaald, werd er heerlijk gelachen, werden er fantastische sterke verhalen verteld over van alles en iedereen en werden de vriendschapsbanden nog sterker door vaak gedeeld leed, zie bovenstaande gecursiveerde regel over Helderse verraders. Maten hebben maar een paar woorden nodig om te merken dat er met een van de andere maten iets niet goed gaat of dat der wat loos is, zeg maar.
Omdat het mijn maten waren togen ze, op een vastgestelde datum en tijdtip, waarop de meesten wel konden, naar de "thuisbasis" in oost. (Eh, ik had nog niet gezegd dat de meeste van die mensen wel een biertje lusten? Soms pure tonic, hoor, dat drinken bepaalde helden zelfs.) Nou ja, de meesten lusten wel een heel lekker biertje, soms zelfs wel twee ook.)
We spraken, we lachten en ja, in "no time" was ik, door goede gesprekken en, door mijn verhaal te vertellen, van mijn angst om niet meer te behoren tot de wereld af. Dit klinkt heel naar en heel ernstig en spychologisch en geitenwollen gedoe en zo, maar zo voelde ik me wel een tijd. Is het nu over? Ja, zo goed als over. Ik kreeg "proctologische" (Is: schop onder je togus en stop die lui die dit je aandoen in je eh, proctus, zeg maar) adviezen van F. en B. en R. en nou ja, van de club dus! Daar kon ik wat mee. We dronken nog een glas, deden allemaal een hele grote plas en alles was helemaal anders dan het was.
Vrienden, echte vrienden, laten je nooit vallen. Hoe k.. je af en toe tegen hen doet, hoe moeilijk je je ook opstelt en hoe moeilijk je het kan hebben! Maten! Ik zal jullie altijd dankbaar zijn en blijven. Voor alles wat jullie voor mij betekenen en voor alles wat jullie voor me hebben gedaan. Maten! Je moet het ervan hebben! Maten! Je moet ze maar hebben!
Ik heb ze! Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten