Er is nooit een mens gelukkig geworden als hij zijn huis, have en goed verplicht moest verlaten! Zo, dat staat er dan. Ja, we, wij allen, gaan wel vaker op vakantie, naar dichtbije of verre oorden, naar allemaal verre landen of landstreken. Maar, da's helemaal vrijwillig! Wij, sommigen van ons dan, gaan of gingen, door de keuze van hun vak, vaak naar hele verre oorden, hetzij aan boord van schepen, of aan boord van vliegtuigen of op allerlei productieplatforms, zoals maatjes B. en I.,dat altijd noemen. Denk hierbij aan zeelui, militairen, personeel van vliegmaatschappijen, booreiland werknemers, zakenlui, topsporters met hun fietsen, nou ja, noem maar op. Over het algemeen is dat vooral vrijwillig of is het geheel in het werkcontract zo afgesproken. Dat is mij natuurlijk ook vele malen overkomen. Ik ben vaak op reis geweest en ben zelfs een halve wereld en dus twaalf tijdzones van mijn geliefden verwijderd geweest. Van mijn beste vrienden m/v, weet ik dat hen dat ook overkomen is. Reizen is heel vaak fijn, educatief, ontspannend, geld opbrengend, nodig of "van moeten", zoals de Vlaming zegt, maar er komt (bijna gelukkig) altijd een eind aan. Althans in mijn geval en van die van veel van de bovenvermelde vrienden ook. Hoe leuk en zo reizen ook kan zijn, aan het einde van de reis wacht er bijna altijd het veilige thuis, (partner, eventueel kinderen), het eigen honk, de eigen omgeving, de omgeving waar je je weer thuis voelt, je eigen taal kunt spreken, waar de bakker en de slager je begrijpen als je een bestelling doet. De plek waar je cd's staan in hun rek, waar je boeken op je lijken te hebben gewacht vanaf hun plek op de planken, waar je eigen bed, al dan niet met partner is, maar dat huis dat wel in een vertrouwde omgeving staat, waar je gewoon thuis bent, dus.
Pro en con dus, nu. Con, nu!
Wij, ik spreek nu even over ons land en onze landgenoten, hebben het niet slecht, nu ja, daar kunnen we boeken over vol schrijven en enorme avonden lang, al dan niet begeleid met een goed glas, over discussiëren, maar, geef toe, over het algemeen is het redelijk tot goed toeven in onze streken, toch? Er zijn natuurlijk landen waar dat absoluut niet zo is. Landen waar burgeroorlog heerst, waar regeringen niet zo democratisch zijn als bij ons, landen waar je dus niet kunt, lees: 'mag', zeggen dat een MP, ik bedoel natuurlijk mijnheer Rutte, een sukkel is of dat bepaalde partij bonzen dom zijn. (Zie de discussie in de PvdA, momenteel.) Als je dat zegt, dan wordt je opgepakt, zie Birma, zie China, zie Korea. (Nu ja, noem al de overige landen maar op.) Dan ga je de lik in of erger. Dus ja, ik begrijp dat je, als normaal mens, met een gezin, dat soort landen liever gaat verlaten. Dat zou ik ook doen. Als ik, met mijn gezin, zou moeten vluchten, voor een of andere magoggel die mij het leven onmogelijk zou maken, dan was er trouwens al heel wat mis in mijn land natuurlijk en had ik mijn burgerschap rechten al niet echt goed begrepen.
Ik bedoel: de mensen als geheel volk, de bevolking van een land dus, is stukken sterker dan die verrekte regeringsleiders van die landen. (Tunesië, Libië, Egypte, recente revoluties) Die mannetjes, die regeringsleiders, zijn over het algemeen nare en laffe ventjes, kijk maar eens naar Assad of Erdogan of zo, die zich gewoon verschuilen achter een hoop militairen die het vuile werk voor hen doen. Dus ja, de bevolking van dat land, nu ja, die landen, hebben het allemaal gelaten over zich heen laten komen en zijn nooit in opstand gekomen tegen die regeringsleider, hoe zijn naam dan ook moge zijn. En dat vind ik bang en laf van zo'n volk!
"Tja, je OH't wel makkelijk, hoor ik jullie zeggen, maar zo werkt het niet!", zeggen jullie nu! Oh nee, werkt het zo niet? Een geschiedenislesje dan maar! Ik hou het kort.
Het Engelse volk kwam in opstand tegen Koning John, in 1215: resultaat: de Magna Carta, de eerste grondwet ooit. Het Nederlandse volk deed dat tegen Filips de tweede, zeg maar rond 1600: resultaat: een eigen staat. Het Franse volk tegen de Franse koning en de adel en zo, 1789: resultaat: een vrije republiek. De Yankees tegen het Britse koninkrijk, ook ongeveer rond 1770: resultaat: de US of A. België versus het Koninkrijk der Nederlanden, 1831, resultaat, een eigen Belgisch koninkrijk. De Russen tegen de Tsaren, 1917: resultaat: een puinhoop, nu ja, de Russen hebben altijd puinhopen en maken dat er overal van.
Dus ja, ik verwijt de vluchtelingen dat ze geen "vuist" hebben gemaakt tegen hun dictator, tiran, overheerser, maar dat ze de weg van de makkelijkste weerstand hebben gekozen. Dat ze zich als een lam naar de slachtbank hebben laten lijden. Nee, nee, nee, ik ben ook geen held, nee dat besef ik wel. Maar: ik sta voor waar ik voor sta. En: stel dat er een "Ruttentutten" regering van een rechts statuut, of een "Slinkse Groene Kabouterploeg" van een linkse dictatuur, mij mijn vrije mening en zo zou ontzeggen in MIJN land? Stel dat ik mijn huis zou moeten verlaten voor vluchtelingen, zoals Groen al wil? Ik zou in opstand komen. Ik zou me aansluiten bij een tegenpartij, of, als die er nog niet was, er een oprichten. Ik zou een rebel, een opstandeling, worden. Geen held, maar wel een vechter. En ja, ik zou mijn gezin laten vluchten. Ja! Maar naar een land dat in de buurt lag. Duitsland, België, het UK. Daar zou mijn gezin vermoedelijk wel veilig zijn. Net zoals de families van de Belgische soldaten, de Belgische vluchtelingen, dus in WO1 veilig waren in ons land. Stel dat ik te oud of te zwak was om me te kunnen verzetten? Dan zou ik ook vluchten, samen met mijn gezin. Maar: niet verder weg dan de landen die ik al noemde. Ik zou in de buurt van mijn, lees eerder, Thuis, willen blijven, de streek die ik begrijp en die mij begrijpt. Ik zou dus nooit naar een land willen gaan waar mijn uitkering hoger of beter is of zou kunnen zijn. Dan vlucht ik niet, dan ben ik op zoek naar centen en aalmoezen en een beter leven op kosten van een ander!
Ik begrijp dus natuurlijk ook de totale negatieve reacties van de Arabische buurlanden om die "gelijkgezinde", want moslim buurvolken, op te nemen niet. Nu ja, diep in mijn hart wel. In hun, chique ogen, is het gajes en ja, wie wil dus wel Tokkies in zijn straat? Jij? Ik? Ik heb al Tokkies op mijn "trap", en da's al errug!
=later nog eens over de foto van een overleden kind en de veel negatieve reacties daarop, die ik dermate verfoeilijk vind dat ik me vervangend schaam voor mensen die daar kritiek op hebben. Een dood kind is een dood kind, erg zat, punt uit!=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten