In een Duitse Super

Sinds gisteren zijn echtgenote, a.k.a "de lief" en ik afgereisd naar het zuiden van het land, om precies te zijn, naar een bungalowtje in de buurt van Arcen, in Limburg. (Arcen bekend van Hertog Jan, spreek uit Arsen, trouwens, hoorden we van een inwoner van de plaats.) Het is momenteel een beetje 'Hors de saison' zeg maar, dus ja, de prijzen van de vakantie bungalows zijn wat lager en dat is voor een stel in onze positie belangrijk. (Ik werk, nu ja, zoiets dan, bij De Keten, dus ja, dik verdienen doe ik niet.) Daarnaast is het vaak wat rustiger in die tijd, geen "feestbeestende" tieners die zonder pa en ma uit mogen en zo heb je dus ook wat meer rust en ruimte om te fietsen en te wandelen en zo. Dat laatste is wel heel relatief overigens. Omdat het 'buiten seizoen' is komen er, om dezelfde redenen dat wij er ook komen, heel veel senioren en ik bedoel dan 'senioren'. 
Ik misgun ze helegaar niets, begrijp me goed. Je kent ze wel. Het zijn zeventigers en tachtigers, die nog een keer hun stuurmanskunst in de auto willen laten zien en dus met een 80 kilometer vaart de A2/A50/A73 bevolken, waarbij ze zelfs de beroeps vracht ophouden. Uiteindelijk komen ze dan in de receptie van het park aan, moeten daar dan inchecken en ja, daar snappen ze dus van alles niets, hebben de verkeerde 'voucher' bij zich, of de, in dit geval toegestuurde "Keycard" om de slagboom van het park en de voordeur van het huisje te openen, beschouwd als een soort creditcard en daarmee gepoogd te pinnen en dat ding is dus ingenomen door de pinautomaat.
Soit. In dit park, ik raad het jullie aan, "Klein Vink", heet het, was van het inchecken in de oude zin van het woord, geen sprake. Bij het slaghek waren lieftallige en vooral jonge dames neergepoot die vroegen of we de Keycard hadden! Op vertoon! ja dus, dus waren we al ingecheckt en hoefden we ons niet te melden bij de receptie, alleen voor het verkrijgen van een account voor het net, maar dat moest een van ons dat later even doen, dat duurde maar een paar minuten, als we dat al wilden. Wij waren de enigen die dat wilden, bleek overigens later.
We parkeerden vlak bij het huisje, gebruikten de elektronische sleutel van de deur, daar stonden uitgebreide aanwijzingen voor het gebruik van de kaart op, keken even op dat voorbeeld, openden de deur en gingen naar binnen, we oh'den en ah'den wat, laadden de auto uit en ja, nu is het vakantie. We zaten in een geschakeld bungalow van een rijtje van zes. Vijf oudere en meer en erg grijze stellen, sorry, ik ben de enige grijze van "ons" stel, natuurlijk, stonden te hannesen en te klootviolen met de kaart. Op zijn kop, verkeerde kant, niet begrijpen, er was er een mijnheer die hem dwars voor het raam van de deur hield, een andere klopte er mee op raamkozijnen en zo, nee dus. Dus hielpen we twee oudere stellen, die de mare meteen rond verspreiden dat "dat jonge stel", wij dus, het wel snapten en hen wel wilden helpen.
What ever. We haalde de belangrijkste boodschappen voor de dag even buiten de deur, deden een snack en deelden een heerlijk en stille avond, met zijn tweeën. (Ik keek onder andere op mijn laptop naar de serie "The Pacific". Ik had de zesdelige DVD set voor mijn verjaardag gehad van de jongste zoon en zijn vriendin. Ik had het nooit gevolgd op de buis. De grap was dat ik een half jaar geleden het boek had gelezen tijdens onze eerste vakantie van het jaar. Geweldige serie, overigens!)
Vandaag gingen we even de grens over. Stukje rijden, de buurt bekijken en wat boodschapjes halen. We kwamen in Straelen, net over de grens met Venlo. Een klein, net en leuk stadje met nogal wat geschiedenis. Een verstild en rustig maar schoon plaatsje. We gingen de Edesco binnen. Een soort De Keten zeg maar, qua prijsstelling. Een winkel die je overigens met gemak zes keer in het filiaal van De Keten waar ik werk(te) had kunnen plaatsen en nog ruimte had overgehouden, maar mensen, mensen, mensen. Wat een nette en schone winkel. Wat was die verzorgd, schoon en netjes, ondanks dat het al. een stuk in de middag was. Ik deed, zeikerig, de "onderbak" test. Als je wilt zien hoeveel moeite er aan winkel besteed wordt en hoe schoon die is, moet je eens door je knieën gaan en goed op de onderste bakken, waar vaak de goedkoopste spullen liggen kijken en zeker even onder die bakken, op de vloer van de winkel dus. Je wilt niet weten wat voor totaal nieuwe levensvormen je daar soms aantreft! Maar hier? Brandschoon! Het personeel bestond vrijwel allemaal uit volwassenen, gewoon mensen die al mochten stemmen en autorijden zeg maar en dat op zich was al verfrissend. Vrolijke mensen en mensen die opgewekt je vragen (mochten) beantwoorden.* En: wat een assortiment! Vooral op eet gebied dan. Duitsers eten graag en flink en veel, wisten we altijd al, maar hier zag je net nog eens beantwoord. Vers, ingepakt in dozen of pakken of blikken of diepgevroren, mensen, mensen wat een weldaad, allemaal. Niet dat er rijen van vier dik dezelfde pakken/potten stonden, nee, ze stonden maar "op een", zoals dat in vaktermen heet, maar der stonden dan wel zestien verschillende producten, waarbij in onze supermarkten er maximaal vier staan! Ik heb nog nooit zoveel verschillende soepen, sauzen of maaltijden in blik of pak bij elkaar gezien! We sloegen veel en niet helemaal (en soms helemaal niet) verantwoorde dingen in, voor minder geld dan zelfs bij onze prijsvechters, want ja, het is vakantie, toch? Je moet wat eten toch? Bovendien, ik had die ochtend al weer een flink stuk gefietst, dus mijn kacheltje moest wel branden! Ik talmde wat bij het bier schap. Niet eens al te lang, vond ik. Tja, dat kan, je ziet wel eens wat. De lief stootte me aan. "Ik wil vanavond voor het donker thuis zijn hoor."

We dronken koffie in een "Konditorei" en opeens schoot me het liedje van Vico Torriani weer te binnen. De originele tekst is natuurlijk anders, maar wij zongen, ik was zes of zo: "In einer kleine Konditorei, dar sassen wir zwei und frassen fur drie!" Zoiets dan!

 * Maatje R. werd op zijn vingers getikt door de leiding omdat hij een praatje maakte met klanten. Dat was nadat we een "brainstormsessie" hadden gehad waar we er op werden gewezen vooral te moeten praten met de klanten! Men noemde dat openstaan! Maar, als je dat deed werd je dicht gemept!