Nee, nee, nee, ik heb het nu niet over de laatste redevoering van "Il sick you" of "Dagoggel Trump" of zo. Nee, ik heb het nu over het "In Flanders Fields Museum" zoals het museum dat in de voormalige Lakenhallen van Ieper zetelt heet. Populair gezegd: het museum dat handelt over de diverse (drie minstens) veldslagen die in de oorlog van '14-'18 rond dit, toen volledig vernielde stadje, werden gehouden. Hoe komjederbij, bij dit bericht, fronsen jullie nu allemaal wenkbrauwen?
Al sinds enige tijd hadden mijn goede vriend F. en ik, het idee opgevat om eens naar dat museum te gaan, nu ja, naar het diepe van de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog te gaan om te zien hoe het nu allemaal echt zo waar was. Daar moet je voor in dat museum zijn geweest, natuurlijk, om ook maar enig idee te krijgen van het hoe en waarom. Vriend, nee, dus goede vriend, F. en ik hadden het er, ook in het vorige leven van ons beiden, vaak over gehad over die afgrijselijke, vaak, nu ja, altijd, totaal, zinloze veldslagen.
(Ok, even ter verduidelijking: nee, wij zijn geen in reïncarnatie gelovige zwevers of zo, hoor, maar beiden hebben we een druk KM leven achter de rug, we zijn nu beiden met een ander, heel ander, soort (werk) leven bezig, maar de KM periode ligt nog steeds dicht bij en in ons beider harten.)
Dus maakten we, ooit, een vage afspraak om eens naar Ieper/Ieperen/Ypers/Whypers te gaan om dat, aan al die veldslagen gewijde, museum te gaan bezoeken. (Voor vandaag, lieve lezer: zijnde de twintigste van de achtste maand A.D. 2017, werd dan die dag.) Er wilden meer mensen mee, maar nee, hield F. vol, het is een jij en ik dag, gewoon, twee maten die elkaar al meer dan dertig jaar kennen en die ervaring samen gaan beleven.
Ik pikte hem, bijna op tijd, maar net iets later dan de bij de marine gebruikelijke vijftien minuten voor de afgesproken tijd, (shame on you stip), op en we denderden naar zuid west Vlaanderen. We namen een bakkie onderweg en kwamen op de geplande tijd, rond 10.00 H aan in het hele fraaie stadje Ieper. Het parkeren was gratis op zondag vertelden een paar Vlaamse dames me, op navraag. 'Wat wil een 'Ollander nog meer?' maakte ik de grap af. Mensen, mensen, wat is Ieper een fraai, totaal gereconstrueerd stadje! In WO1 is het totaal in de puinpoeier geschoten, maar met liefde en oude stenen is het helemaal weer in (bijna) oude glorie hersteld, zie fotootje boven. Lakenhal en dus dat museum!
En wat een magistraal museum was het! Interactief, natuurlijk zou ik haast zeggen, een fijne toegangsprijs, 9 eurietjes, de helft van o.a. het Rijksmuseum in Mokum, en wat een fantastische collectie was er, en hoe interactief kan een museum zijn? Fraaie, verfilmde en gesproken, dagboeken van artsen en verpleegsters uit die tijd, (door acteurs natuurlijk uitgebeeld) waarin ze hun twijfel aan het falen en feilen van de medemens en hun eigen zorgen en angsten uitspraken. Het dagboek van een priester, nu weet ik waarom die geestelijken 'zwartrokken' werden genoemd, die zijn dagboeken 'voorlas' en een dagboek, van een 'gewone arbeids mensch', zoals dat heette.
De monologen van die medische mensen maakten meer dan indruk op ons. Wij waren zelf medische mensen en worstelden misschien ook wel met allemaal medische en ethische zaken in ons (toenmalige) leven, maar gelukkig niet zo erg als die medische mensen het toen meemaakten.
We reden, bewust, terug via kleine dorpjes, zagen dus om elke hoek of in elk veld kleine en grote begraafplaatsen uit die afgrijselijke oorlog. In Poelkappelle stopten we en zetten ons voertuig aan de kant en liepen een Britse begraafplaats op. F. maakte wat foto's, ik keek naar de enorme rij graven en pas nu drong het tot me door, hoeveel jonge kerels er, aan beide kanten, wel niet gesneuveld waren. Ik kreeg kippenvel en mijn maatje was ook onder de indruk. Ik las wat namen op graven, zag leeftijden, las "Soldier, only known to God", en dacht: vreselijk, het zal je zoon maar zijn die naar een slagveld wordt gestuurd en je zal hem nooit meer terug zien, sterker, zijn lichaam zal nooit meer herkend worden of een echte begrafenis krijgen! Ik moest slikken, had een brok in mijn keel, ik schaam me er niet voor om te zeggen dat er een traan vloeide en ook F. zag ik zijn ogen wissen.
Ja, ja, de onzinnigheid waar nog steeds politici hun onderdanen de dood in sturen voor abso BS en zo, oké, ik ga der nog wel eens op in. Nu even niet, ik ben nog steeds te veel onder de indruk van de opofferingsgezindheid van die mannen!
Even een lichtere en vrolijkere noot: we zetten koers naar Lichtervelde, dat in net verlengde van de straat naar Poelkapelle ligt. Waarom? Omdat Henri ‘Ritten’ Van Lerberghe, de 'Doodrijder van Lichtervelde' hier is geboren. Over hem heb ik het later nog in mijn andere Blog.
We deden overigens eerst een 'bakkie' op de meer dan fraaie Grote Markt van Ieper, op zondag gratis parkeren dus, met warm appelgebak met slag. We lunchten in Lichtervelde met "Friet met Stoverij", het nationale gerecht van de Vlaming en ja, dat was ook al heerlijk. Mijn Kcal/Kjoul teller staat even op het bovengemiddelde. Morgen maar eens stevig de pedalen ranselen en alleen maar wat groenvoer consumeren en zo, denk ik dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten