Ontmoetingen, leuke en minder leuke!

Een kleine week geleden, op een fraaie, droge en zonnige zondag, gingen mijn oudste zoon, S., ik heb hem vaker opgevoerd in mijn Blogs, zijnde de vader van de twee heerlijkste en beste kleinkinderen van de wereld, en ik, op van die fietsen met kromme sturen en een heleboel tandwielen, een leuke fietstocht maken. Aanvankelijk wilden we naar Zandvoort, maar dat dorp aan het strand is zo overspoeld met gemotoriseerd verkeer, vooral door Oosterburen bestuurd en het dorp is zo commercieel in het seizoen, dat ik der niet veel voor voelde. Ik kom er wel eens in april of mei en dan drink ik een kopje koffie voor een knaak of zo. In het hoogseizoen, op hetzelfde terras, als daar nog plaats is, betaal ik daar het dubbele voor.
Nee, we maakten een rondje Vecht. Langs allemaal fraai moerasstroompjes, zoals je die in het veengebied van Noord Holland en Utrecht hebt. De Bullenwijk, de Waver, de Holendrecht, het Gein en ja, zo, verder via Weesp, naar de Vecht.
In Weesp moesten we wachten. De brug over de Vecht was open, nu ja, of dicht, het licht er aan aan welke kant je staat: als watersporter of als fietser. Er stond een wat ouder echtpaar te wachten om de brug, wandelend, over te steken en ja, we raakten in gesprek. Ze vertelden dat ze een boot bezaten, die nu in de jachthaven lag en waarmee ze het land door toerden. We beantwoorden hun vraag waar heen en waarvoor. 'Waar komen jullie dan vandaan?' vroeg ik. 'Of ik dat niet kon horen?', antwoordde de aardige, grijze mijnheer me, met een tegenvraag. En nee, ik hoorde geen of nauwelijks een dialect. Mijn zoon, die bijna plat Zaans/Mokums spreekt wist het ook niet. 'Uit Schiedam, hoor', zei de mijnheer. 'Goh', we hoorden het echt niet', antwoorden wij. De leuke en ook al behoorlijk grijze mevrouw lachte en liet wat zinnen origineel Zuid Hollands/Rotterdams doorklinken. We lachten en babbelden nog wat en mijnheer gaf nog wat uitleg over schepen die passeerden. Het type en het tonnage en zo.
Ja, wat leuk, zulke mensen, die elkaar geen van allen kennen en die opeens, heel ontspannen, een leuke babbel houden. Ik wees hen het huis van Midas Dekkers en het fraaie ronde torenfort dat nog uit de tijd van de Waterlinie stamt en we maakten ons weer op reis, toen de brug weer dicht/open was. Een behoorlijk aantal fraaie kilometers later kwamen we in Nederhorst den Berg. Mocht je nog nooit van dat plaatsje gehoord hebben is dat niet erg, hoor. Het is een beetje ene rommelig plaatsje waar Dieuwertje Blok ooit eens ter wereld is gekomen. Er staat wel een kasteel. Een fraai kasteel waarvan het oudste deel uit de 13e eeuw stamt en de rest uit de 16e eeuw. Maar het werd vooral bekend doordat Maarten Toonder, de tekenaar van "Bommel en Tom Poes", er in de jaren '70 van de vorige eeuw zijn intrek nam en het kasteel, geromantiseerd dan wel, opvoerde in zijn "Olivier B. Bommel" (met bediende Joost) verhalen. Eenmaal bij het kasteel aangekomen stopten we, natuurlijk, de zoon wilde het geheel ook wel eens aanschouwen. Ik wees hem op de torentjes en de lange oprijlaan en ja, zoals fietsers doen, rookten we ff snel.
Ondertussen was er een gezin, pa/ma, dikke dertigers, en drie nog niet puberende kinderen, allemaal op vouwfietsen, aangekomen die in, redelijk geaccentueerd Engels, aan ons vroegen waar ze en wij, naar zaten te kijken. We legden uit dat het "Bommelstein" was en ja, dat snaaiden ze geen r.. van offcourse. We legden uit van Toonder, van cartoons, strips en zo, maar nee, der gingen geen bellen af. Toen zeiden we "Tom Poes" en ja, hoor, daar ging het los. 'Ja, die kenden ze, wel, dat witte figuurtje, met die oude brombeer en zo. Woonden die hier, nu ja, was dat hier gesitueerd?' We legden uit dat Toonder hier ... en zo voort! We vroegen verder en het gezin kwam uit Israël, bleek. Ze hadden een boot gehuurd in Utrecht met vouwfietsen en al erbij en trokken vier weken varend en soms fietsend door ons land. S., een voetbalfanaat pur snag, legde uit over Ajax en de relatie met Joden en zo, en dat Nederland pro Israël was, maar dat begrepen ze niet echt leek het. We wezen hen de weg naar een terras iets verderop.
Ja, leuk, dat soort ontmoetingen, ik kan der zo van genieten! Gewone mensen, die gewoon doen en genieten van het leven, van het land, van de omgeving.

Minder leuk was mijn laatste ontmoeting, eentje van een uurtje of wat her. Er is een tendens in ons land dat mensen tegenwoordig niet meer met elkaar praten of zo, maar alles via een schermpje doen. Vaak met daarbij behorende oordopjes in. In mijn dorp, dat is Amstelveen zoals jullie wel weten, is er momenteel een soort rage met die dingen. Is er een nieuwe Pokemon of zukse zaken in de maak? Ik weet het niet en vroeg er nog wel eens naar in diverse winkels. Niemand wist het juiste antwoord, en ja, dus zag ik alleen maar verdwaasde figuren die op hun telefoons keken, onderling druk over legden en helemaal geen idee hadden waar ze waren of zo verdiept in dat scherm opgingen dat ze ook geen flauwe notie hadden dat er meer mensen op de wereld bestonden dan zij zelf. Al dagen, ja echt, ergerde ik me aan die idioten die een schermpje met info belangrijker vinden dan het sociale gedrag. Ook op de fiets kwam ik die mafketels tegen en ik moest vaak behoorlijke uit zwaai manoeuvres maken om niet gewond te raken of tegen die achterlijken op te botsen. Het lukte bijna altijd, alleen vanavond even niet.
Ik moest nog even snel naar de winkel, de koffie was bijna op en op de terugweg zo op een appende/schermkijkende/met oordop uitgeruste/niet in het levende staande nerd tegen me op. Hij liet zijn dingetje vallen en begon tegen me: 'Kun je niet uitkijken, eikel, gvd de gvd, nu ligt mijn tablet op de grond en ben ik w.....'
Ik bleef onwaarschijnlijk kalm. Ik zei niets, ik beschuldigde hem zelfs niet dat hij tegen MIJ op knalde. Ik beschuldigde hem zelfs niet dat hij een eikel met een schermpie voor zijn domme giegel was en dat hij met toeters in zijn oren rondliep. Ik gaf hem zelfs geen ros voor zijn domme kanis, nee, dat deed ik allemaal niet, kom, een mens kan zich vergissen en per ongeluk tegen iemand aan botsen toch en zich niet willen verontschuldigen? Ja, da's gauw gebeurd en dat ja, dat is zeg maar een ongelukje?

Ik nam een stapje naar voren en stapte, natuurlijk per ongeluk, op zijn fraaiste bezitting, dat maffe schermpje. 'Oeps', zei ik en sleepte het dingetje nog een meter onder mijn schoen mee. Stom van me, natuurlijk, goh, ik had dat niet in de peiling, maar ja, ik ben ook niet zo gewend aan de kwetsbaarheid van die dingen. Ik heb zo een ding niet, overigens, ik ben liever een sociaal mens.
Het apparaatje bleef op de hoek van "De Galerij" en de "Rembrandtweg" liggen en ja, helaas voor de nerd kwam er een grote vrachtwagen van Simon Loos aan, die net haar vracht bij de Appie had afgeleverd. Het ding knerpte onder de grote wielen van de truck heel even en maakte ook nog even een raar geluidje, maar toen was het schermpje dan ook  definitief naar de eeuwige schermvelden gegaan.

De man bleef radeloos achter, kijkend naar het spoor dat zijn enige vriend die hij waarschijnlijk ooit had gehad, achterliet. Gek, een beetje glimlachend, liep ik naar huis.