Grumpy old man

Ja, ja, dat 'grumpy old man' ben ik ook een beetje aan het worden, hoor, vriend H. Je hebt helemaal gelijk en ik moet er voor waken om het niet helemaal echt te worden. Weet je, je wordt al met al een dagje ouder en misschien daardoor een dagje minder flexibel, zoiets, ik weet het niet precies.
"One day closer to death" zong Pink Floyd al, nietwaar? Wat ik wel weet is dat ik de, ja, ik ga de ouwe l.. uithangen, de arbeidsethos van de generatie van de generatie voor mij heb overgenomen. Dat gebeurde nu eenmaal. Vergeet niet, ik, maar idem vriend H. en ook maat B., stammen uit de jaren vijftig. Wij hebben de 'Oorlog', waar onze opvoeders te pas en te onpas naar verwezen, nooit aan den lijve meegemaakt. Onze generatie kan nu, in retrospectie, kijken naar die bange jaren en naar het leed en de angst die onze ouders hebben meegemaakt, maar die voor ons nooit lijfelijk dreigend is geweest. In het psychische tegendeel misschien wel! In de jaren dat wij groter werden en puberden, kwamen de oorlogsherinneringen van de hele wereld, van onze ouders, zeg maar, tot leven. Er werden boeken uitgegeven zoals: "Battle Cry", van Leon Uris, "The Naked and the dead" van Norman Mailer, "The cruel sea" van Nicholas Monsarrat en al de boeken van Hans Hellmut Kirst, zoals de 08/15 trilogie. Doordat ons land in de wederopbouw was, werd er weer wat meer geld verdiend en konden onze ouders zich een abonnement veroorloven op de diverse boekenclubs die toen als paddenstoelen uit de grond rezen. Zodoende lazen we dat soort boeken en kwamen onder de indruk daarvan.
Waar ouwehoer je nu over man? Geen idee, maar het sluit wel een beetje aan bij wat ik wil ga zeggen. Doordat  die boeken, die veel verkocht werden, ook werden verfilmd en wij, de "post- oorlog" jeugd, dus konden zien wat die oorlog nu eenmaal was geweest, kregen we wat begrip voor die zeikerds van ouderen, (onze ouders voor het goede begrip) die het alleen maar over onderduikers, illegalen en Joden vervolging hadden en daar soms met huivering en soms met trots over spraken.
(Ik weet dat nog al te goed. Mijn pa zat in 'het verzet', waar mijn ma later achter kwam en hem verweet dat hij haar en de kinderen in gevaar had kunnen brengen.) Maar, nu, na de boeken en de films, wisten we dan zo ongeveer wat het dan was geweest maar we wisten niet wat we er mee aan moesten en waarom we die verhalen steeds bleven horen, hoewel ze vaak heel spannend waren. (zie pa in het verzet)
Maar na dit literaire, historische en cinematografische uitstapje kom ik weer terug bij dat 'mopperige ouwe man', zoals ik, een beetje, ben geworden.
Weer retrospectief weet ik dus waarom mijn ouwe heer af en toe, nu ja, iets vaker, een 'grumpy old man' was. Nu ik, op een paar jaar na, de leeftijd heb bereikt waarop hij ooit overleden is, denk ik, vaker en vaker, over die 'ouwe'. (Het schijnt dat ik nu sprekend op hem lijk, zegt 'men'. In mijn geboortestreek zeggen ze tegen me: 'Je bent uut zien kont 'sneden!) En natuurlijk denk ik ook over mijn rol als zijn jongste zoon in zijn leven en verdo...., dat is af en toe best moeilijk, (voor mij dan) concludeer ik nu. Maar, bedenk ik nu, ik kwam gewoonweg niet tot de standaard die hij, en zijn generatie, hadden gezet voor ons, hun kinderen en dus hun opvolgende generatie! Mijn  pa verwachtte teveel van me. Hij was nooit opgevoed met "Top of Flop", met "Rawhide", (Tv programma's van die tijd) hij had nooit de enorme aantallen boeken kunnen lezen die ik ooit kon lenen van Bieb of vriendjes en vond mij maar een luie vent omdat ik dat wel deed. Hoewel wij mensen allemaal een beetje een  beter "zelf beeld" van onszelf hebben (en naarmate de tijd verstrijkt, wij dat beeld allemaal positiever bijschaven) ben ik er nu achter, na zelf vier kinderen te hebben grootgebracht en, hopelijk, te hebben opgevoed, dat kinderen soms en af en toe vreselijke eikels en kwallen en onmogelijke onmogelijkheden kunnen zijn! (Pijnlijk om toe te geven, was ik dat zelf af en toe ook, nu ja, af en toe?) Maar, gelukkig komt het, over het algemeen, weer helemaal goed tussen ouders en kinderen.
Dus ja, H's en B's ouders, stammen uit ongeveer dezelfde generatie als de mijne, ook met hun oorlogsverleden en oorlogstrauma's. Die ouders hebben dat verleden op ons geprojecteerd net zoals zij, die toen tieners/twintigers/dertigers en vroege veertigers waren, hun arbeidsethos ook op ons hebben geprojecteerd. Dat arbeidsethos hebben ze moeten ontwikkelen in de jaren van de "wederopbouw". Ons land lag voor een groot gedeelte plat, nu ja, de stedelijke agglomeraties dan. Rotterdam bestond niet meer, de kuststreek was vergeven van de raketten sites, Den Haag was gebombardeerd en in Zeeland was het land onder water gezet. Dat, gecombineerd met de mensen die allemaal terug kwamen uit de kampen of vanuit andere oorlogsgebieden en en de enorme geboorte golf, maakten dat het volk, stom klinkt dat, maar ook wel romantisch en een beetje sociaal, weer de handen uit de mouwen moest steken.
 
 Af en toe duurt het lang, hoor, maar ik kom ooit wel eens terug op de essentie van het verhaal.