Ik hoorde het nieuws van de dood van JFK van een (in mijn herinnering) betraande nieuwslezer. Maar dat zal wel een vijftig jaar latere, romantisch ingeslopen wending zijn. (Wat ik wel las, vorige week, is dat het officiële Tv journaal veel te laat en te traag en te afwachtend was met en over de berichtgeving, maar dit terzijde.)
Mijn zus "trad ter kamer in", zoals gezegd en zag mijn snoet. Zij was toen al 18, een leeftijd die voor mij bijna grensde aan de middelbare. Toen hielden we nog van elkaar, ik mocht haar vreselijk graag en ze was mijn favoriet. Maar ja, 'poep gebeurt' en "we have fallen out", nu al dertig jaar geleden bijna en het zal nooit meer goed komen ook en dat dan in een wederzijdse, overigens nooit uitgesproken, overeenkomst.
Ze zag mijn snoet en vroeg. Ik vertelde haar de feiten. Ik snapte eigenlijk niets van het gebeurde en begreep natuurlijk de eventuele implicaties van dat gebeurde al helemaal niet. Ik was elf, hoe kon ik ook. Zus zette, gelukkig niet hysterisch, anders had ze de zooi laten vallen, het blad met koppen en glazen neer en deed de drie stappen die woon- en voorkamer van elkaar scheidden.
Goed, een terzijde. Denk nu niet dat het huis een soort paleis was of zo, hoor. De woonkamer mat vier bij vier meter en de 'voorkamer' ook. Rechts van de woonkamer was de keuken, een pijpenla van twee bij anderhalf. Tussen de woon- en de voorkamer, was de hal met de trap naar boven, waar drie slaapkamers waren gelegen. Allen even klein. Ik moest op weg naar mijn slaapkamer door die van mijn ouders. Hoewel die toen al oud waren, een stuk in de zestig al, hadden ze nog wel eens 'gemeenschap'. Mijn kamertje werd door een paar millimeter dun wandje van de hunne gescheiden en man, je wilt niet weten wat het is om, heel vaag en stil, maar toch, te horen dat je ouders 'gemeenschap' hebben!
Ik ben nu op een leeeftijd die die van mijn pa benaderd en ik moet eerlijk zeggen dat E. en ik.. God nee, de kinderen lezen misschien wel mee.. Gatsie.
In ieder geval, voor ik dat soort zaken over de aanslag en zo allemaal kon overdenken stond de woonkamer al vol met 'grote mensen', allemaal (de mannen) met sigaren of pijp in de mond of met Peter Stuyvesant filtersigaretten, de dames dan. Wel hadden ze allemaal nog het borrel- of bierglas in de hand, want een Groninger is moeilijk te scheiden van zijn drankje. En de rest is geschiedenis. Na de begrafenis en, eerder, de inauguratie van Lyndon B. Johnson, die een pleurishekel aan JFK had eigenlijk, kwamen de moord op de (vermoedelijke) dader, Lee Harvey Oswald, allemaal live op Tv te zien. (Jack Ruby, ja, inderdaad, een louche figuur werd geloof ik ook doodgeschoten, maar dat is niet zo belangrijk.)
Daarna kwamen de complot theorieën die tot op de dag van vandaag voortduren. De Amerikaanse president zou (in opdracht van) vermoord zijn door: zijn vicepresident Johnson, de Maffia, de CIA, de Russen, de Cubanen en nou ja noem maar op, de halve wereld. Het laatste nieuws op dit gebied is dat hij zich zelf zou hebben laten vermoorden omdat hij ongeneeslijk ziek zou zijn geweest. Nee, lach nu niet, dit is weer zo'n serieus verhaal uit de Amerikaanse keuken. (Of hebben ze iemand afgeluisterd die een geintje maakte? Met die gekke Yanks weet je het maar nooit. Ik kreeg een (heerlijk scherp en kritisch) mailtje van maatje B. naar aanleiding van mijn vorige Blog. B. heeft een behoorlijke tijd in de States doorgebracht en is, ik zeg het voorzichtig, geen fan meer van die natie. Hij vermeldde dat zijn kritische mail waarschijnlijk nu ook wel was onderschept en helemaal fantastisch vind ik die gedachte niet. Mooi idee voor een T-shirt: Been there, did the thing, got spied on.
Maar goed. Wat de meeste van jullie, brave en oplettende lezertjes, zich nog wel herinneren is de Bijlmerramp. (Vier oktober '92) Het meest ongelooflijke gebeurde. Een scenario zoals nog nooit een schrijver of filmmaker bedacht had. Een Boeing, een vrachtvliegtuig, en gelukkig geen vol beladen passagierskist, boort zich in de hoogbouw van de Amsterdamse stadswijk. Er waren 43 doden te betreuren waaronder, heel triest, een paar vriendjes van een van mijn kinderen. Ik weet ook nog precies waar ik en mijn gezin waren die avond. Wij zaten namelijk onder de aanvliegroute van het toestel. We hebben het bakbeest op een honderd meter hoog boven ons huis langs horen - en zien scheren en hoorden iets later de enorme knallen en zagen de vuurtongen tussen de flats door oplichten. Het laatste is een verzinsel, ook door de tijd ingegeven. De flats waren dermate dicht bezaaid en dermate hoog dat we de vlammen zelf niet zagen, maar wel de weerschijn die de vlammen tegen de nachtelijk hemel gaf. En meteen waren er weer de complot theorieën. Er waren "mannen in witte pakken" verschenen die geheimzinnige dingen deden tussen het puin, er was een geheimzinnige helikopter en er werd een verband gelegd met de Surinaamse crimineel/politicus/dictator/drugsrunner en moordenaar Bouterse (die ook al zo'n lekker zoontje heeft) die in een van de flats zou verblijven en al dat soort zaken meer.
Dramatisch dieptepunt was dat de mede buurtbewoners, vaak ook mensen uit de voormalige overzeese gebiedsdelen, de moeite namen om de getroffen flats, en de flats die geëvacueerd werden, benevens een winkelcentrum, te plunderen. Hun optreden was zo agressief dat de politie te paard het schorem niet de baas kon en er een aantal pelotons ME moest worden ingezet. Tja, je moet je toch eens afzetten tegen de slavernij nietwaar? Bovendien: drugs verkopen is veel vermoeiender.
Dan komt 9/11, nine/eleven. Ook van dit afgrijselijke moment dat de wereld in een soort WOIII heeft gestort, die tot de huidige dag nog duurt, weet ik nog exact waar ik was op het moment dat de eerste toren in elkaar zeeg, nadat vreselijke fanatieke moslimdwazen haar door middel van een vliegtuig opbliezen of lieten neerstorten of hoe je het dan ook maar wilt noemen. Ik zat op de fiets, hoe kan het ook anders.
"Leg uit, we willen het weten, kom, leg uit!' In 2001 was ik aan het Wappen. Het Werken Aan Pensioen, zoals de KM dat noemt en dat (ik ben te lang weg uit de organisatie om te weten hoe het nu is) toen oogluikend werd toegestaan. Ik had Vorstin en Vaderland meer dan 30 jaar trouw gediend, had een eventuele bevordering tot officier afgeslagen omdat ik dan alleen maar bureauwerk zou doen op een stoffige dienst in Den Helder, waar ik dan ook nog eens met allerlei losers en klunzen en carrière jagertjes zou moeten samenwerken. Met de voornoemde groep had ik net menig (helaas) verbaal, robbertje uitgevochten en ik kon hun bloed wel zuipen. Zij de mijne ook. Ik wees hun namelijk vaak op het feit dat zij van de praktijk van ons vak net zoveel wisten als de bekende ezel van sperziebonen afhalen. Helegaar niks namelijk en ik verwijt het die gasten nog tot op de dag van vandaag. Ik wapte: ik had een goeie sergeant, Mario, een hele goede assistente, Wilma en een hele adequate dokter. Heerlijk. Ik ging iets eerder van huis en ging ook iets eerder naar huis en ach, ik amuseerde me. Nou ja, na dertig jaar varen en werken en uitzenden mocht dat ook wel. Maar, die beruchte dinsdagmiddag, moest ik even langs Jos, mijn fietsenmaker. Een reserve bandje halen of een lampje of zo, het was al donker in de morgen als ik naar het werk ging. Ik "trad ter zake in." Jos had een kleine winkeltje annex werkplaats en had een knechtje. Soms, hij vroeg het wel eens, werkte ik een zaterdagmorgen bij hem als het echt druk was. Ik trof Jos in opperstaat van ontreddering aan bij het obligate en altijd aanstaande radiootje.Ik keek naar hem, zag zijn blik en vroeg: 'Wat is er loos,Jos?' Jos keek op en ik vergeet nooit de blik op zijn gezicht: 'Lucas. Er is een vliegtuig neergestort op een wolkenkrabber in New York. Ze denken aan een aanslag.'
Ik schoot in de lach. 'Ok Jos ,lekker geluncht? Paar biertjes erbij? He, je maakt mij de zeik niet lauw, hoor. Luister, even het volgende, Jos ..'
=gaat echt nog verder=
(Sorry voor jullie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten