Super en Bach en Boccara

Wie van jullie, lezers, herinnert zich Frida Boccara nog? Ik zag haar, op Tv, vaak in het begin van de jaren zeventig. Ze was toen een megaster, zoals dat heette. Tegenwoordig zou het een "cool vette chick" of zo genoemd worden, of misschien een "Ueberweif" of loop ik al weer achter? In ieder geval, ze werd van de ene  op de andere dag wereldberoemd door haar optreden op een Songfestival, waar ze het net nummer: "Un Jour, un enfant" zong en waar ze zowaar gedeeld eerste werd met onder andere (een Spaanse en een Engelse) en ons aller Lenny Kuhr, die het lied "De Troubadour" zong.  Boccara was een dame van nogal internationale samenstelling: ze werd in 1940 geboren uit Joods/Marokkaanse ouders, in  Casablanca uit een geslacht dat dan weer ergens uit Livorno in Italië, stamde. Ze was een vrouw die zeven talen sprak, minstens, en die in 1996 aan een longziekte overleed en, net 56 jaar oud geworden, in Parijs begraven is. Het was een knappe vrouw, constateerde ik, in die jaren. (Veel Marokkaanse vrouwen zijn knap, maar moeten dat door hun achterlijke, oh nee, dat mag ik niet zegen, maar moeten dat door hun mannen/imams verborgen houden, helaas!)
Ik, die helemaal niet van muziek of zo houd, ik vind muziek een overtrokken vorm van emotie waar teveel aandacht aan besteed wordt, in tegenstelling tot het gesproken woord, maar ik zat die avond wel braaf met mijn E. op de bank naar dat songfestival te kijken. Maar dat was meer omdat het gebruik van Pc's en zo nog niet was ingeburgerd (en wij er dus geen hadden) en omdat ik niet veel te lezen had en nou ja, we kenden elkaar nog maar net en zo en wilden nog veel van elkaar ontdekken, eh, nou ja, je begrijpt me?
Hier moet echt iets van mijn hart: Songfestivals zijn tegenwoordig natuurlijk alleen maar commercieel getinte instellingen, waarbij corruptie en de belangen van de platenbazen hoogtij vieren ende festivals hebben, in deze jaren, niets meer te maken met de beste muziek of liederen van deze tijd. (Het is  net als Lance Armstrong en zijn zeven TDF zeges: wie het beste de zaak bedonderd, wint! Kijk maar naar al die Oost-Europese landen die altijd wonnen, door alleen maar op elkaar te stemmen.)
Maar, in die jaren, de laatste jaren van onze jeugd, dat schrijf ik om een poëtische indruk na te laten hoor, geloof er niets van, we hadden al een zooi kinderen en een zooi zorgen, maar wie niet, in die tijd van Lubbers en Den Uyl en bezuinigingen en economische krimp, maar we hadden we dan nog wel eens per jaar een songfestival dat toen redelijk onafhankelijk was. ABBA won ooit, Teach Inn ook en zo'n Ierse zanger, Logan?, geloof ik, zelfs twee maal. De presentatoren, M/V, gingen met een telefoonverbinding Europa af. (Bonsoir Paris, Good evening, London, Goedenavond Hilversum)  De volgende dag, en dat was altijd zo rond de vierde of vijfde mei, stonden de kranten weer bol van allerlei avonturen van de zangers en zangeresjes en van de heldendaden van de jury en zo. Heerlijke roddels.
Tegenwoordig word je helaas doodgegooid met allerlei programma's op de buis, waarin mensen, die totaal niks geen talent hebben, door allerlei mensen, die ook totaal geen talent hebben, worden afgezeken. Ja, Goor en Geer, de Borsatotjes en allerlei blonde meiden met grote tie... en een herseninhoud van een eekhoorn op vakantie in een iglo, en dat soort non personen, bedoel ik en ik hoop dat er iemand van jullie, lieve lezers is, die me verteld dat die piepeltjes WEL talent hebben. (Mijn mailadres is: Lucedith@gmail.com en ik ben benieuwd of ik wat van je hoor. Maar je mag me ook uitschelden hoor,no probs.)
Goed, Boccara dus. Een vrouw met een stem uit duizenden en met een fantastisch repertoire.Ze was in '69 al eens op dat festival met "Un jour, un enfant" en dat was geweldig. Later zong ze 'Cent Milles Chansons", ook al zo'n fraai nummer, dat je nog geregeld kunt horen in supers.
Maar, volgens mij, zijn de beide nummers die haar wereldfaam brachten, allebei nummers van Johan Sebastian. Nee, niet John Sebastian, (van Loving Spoonfull)  maar van J.S. Bach, bedoel ik. Maar, hoewel ik kenners heb gehoord die dat ook beweren, kan ik het bewijs niet vinden. Mochten jullie, lieve, aardige en trouwe lezers die bewijzen wel hebben, mail me, het adres staat boven!
Maar goed, Boccara stierf net als veel van die Franse chansonnière/diva's veel te vroeg en veel te tragisch. Dat gold ook voor Edith Piaf, die kleine vrouw (1 meter 47) die al op haar 48ste, berooid en verarmd en verguisd stierf (Milord en Non, je ne regrette rien). 
En wat dacht je van Dalida? Ook al zo'n trieste ster. Je (her)kent haar stem wast wel. Toen Mart Smeets nog een echte journalist was en niet helemaal ingekapseld was in de club van onder andere Lance Armstrong, (die ik heb nooit heb vertrouwd, maar ook nooit iets heb verweten), had hij een leuk "after tour etappe" programma. De avond etappe, heette het, geloof ik. Aan het begin en aan het einde van het programma hoorde je dan wat noten en een paar strofes van Dalida: "Buenas noches mia Amor". Het lied was romantisch, wat slepend en werd begeleid door een zielig gitaartje of zo, maar de stem van de zangeres was geweldig. Hees, doorrookt en doorleefd. Maar ook heel sensueel, althans voor mij, een man.
Ik kende Dalida wel als zangeres. Ze had onder andere Gigi l'amoroso opgenomen en ik kende haar ook van Parole, Parole dat ze met Alain Delon zong. Die Alain Delon zong ook al zo'n heelijk duet met Shirley Bassey, overigens, geluksvogel, toch?
Maar goed, ik zal je binnenklort iets meet berichten over Dalida, Delon en Bassey.
Ja, het is nu niet helemaal alleen meer over een Super, geloof ik? Ja, dan moet ik maar weer wat concessies doen. Ach, ik zal wel over de winkel blijven schrijven, maar af en toe even van het apd af gaan. Nou, zo erg is dat ook niet?