Dus ja, ik was een rebel 'off sorts" vroeger, tegenover mijn 'opvoeders', maar ook de kids van vandaag met al dan niet hun pods en pads en dat soort zaken, weten ons, de ouders en de ouderen, het bloed af en toe onder de nagels weg te trekken hoor. Maar, hoe dan ook, ik ben nu een "grumpy old man", volgens vriend H., een "mopperende oude man", aan het worden. H. heeft wel een beetje gelijk. Dat ligt natuurlijk aan de leeftijd en aan de werkdruk waar je, als oudere, ook onder gepaard gaat. Gel..! Nee, ik ben helemaal geen oudere en ik voel me dat ook totaal niet. Zo bedoel ik het ook helemaal niet, eigenlijk. Ik kan nog steeds met de besten mee, ik heb veel meer werk- en leefervaring dan die snuitebollen en ze maken me niet echt gek, hoor. Als de jeugd me wel eens "hé, opa" noemt, (maar dat is gekscherend) vraag ik hun fijntjes wanneer zij de laatste maal de Alpe d' Huez hebben opgefietst, of wanneer zij voor het laatst een rondje IJsselmeer hebben gereden. Het antwoord is dan vaak een totale stilte!
Maar, het is niet zozeer dat ik het werk allemaal niet aankan, man, ik draai qua werktempo, rondjes rond de jeugd, maar het is wel zo dat ik (en mijn generatiegenoten) minder snel "recupereren", zoals de Vlaming dat zo heel mooi zegt. Recupereren is herstellen. Herstellen van een lichamelijke inspanning over het algemeen. Een coureur: 'Allez man, ik waar nog geheel niet gerecupereerd van die rit naar diene Alpedezes, weettenie, en dan stong alweer diejen tijdrit opt program, weetenie?' (Slecht Vlaams, maar ik heb een dergelijke uitspraak wel degelijk meerdere malen gehoord.)
Nee, ik, en de mijnen, maar ik ga niet voor de collegae spreken, hoor, ik wil ook niet voor hen spreken, herstellen minder stellen van de toch wel grote fysieke inspanningen die ik elke dag lever. Weet je, ik heb wel eens opgeteld dat ik elke werkdag een middenklasser (een auto, geen leerling) optil. Combineer dat met het aantal aangevoerde containers of rolwagens die we elke dag in de greep moeten houden, ik rond naar beneden af een veertigtal, met een, ook naar beneden afgerond, gemiddeld gewicht van 150 kilo, en dan weet je dus wel dat wij van ons filiaal van De Keten, elke dag genoeg lichamelijke inspanning leveren. Geen langdurige inspanningen, hoor, maar steeds korte en hevige, net als die hippe, vlotte, yupachtige, veel geldverdienende en niet al te zware banen hebbende figuren die ik vaak in sportscholen zie en die dan mooi staan en liggen te zijn voor die enorme spiegels waar dat soort Adonis instituten mee is uitgerust. (Ik ga jullie niet beledigen om te vertellen wie Adonis was en wat een "adonis" tegenwoordig is, ik weet dat jullie slimmer zijn dan ik, vaak.)
Ik fiets veel en heb veel gefietst in mijn leven. Weet je dat je per kilometer die je op de (race) fiets aflegt ongeveer 20 Kcal verbruikt? Dat is aardig wat en ook helemaal niks, eigenlijk. Ik heb veel heuvels en wat bergen beklommen op mijn fiets en het maffe daarvan is, dat het aantal verbrande kilometers bijna gelijk is bij het stijgen als bij het dalen of op het vlakke rijden. Ik heb de befaamde berg beklommen, waar nu zoveel om te doen is (door de charlatan die er met een paar ton vandaan is ten koste van het doel van de stichting waar hij "gratis" voor zou werken) en ik was daar, op die, zeg veertien kilometer lange en benauwde en zware klim, net zoveel energie kwijt als ik dat op een tochtje naar hui kwijt raaks. Zo rond de 300 Kcal. (1200 Kjoules, ongeveer) Maf hè?
Maar goed, ook van die tocht herstelde ik wat moeilijk en dus tegenwoordig ook van de drukke dagen op het werk. Oh nee, het heeft natuurlijk niet alles met spierkracht en zo te maken, hoor, het is ook en misschien wel voornamelijk, de geestelijke druk die, me/ons wordt opgelegd. Ik ga even naar het verhaal van gisteren, waar ik aangaf dat ik (ik is "we", afgesproken?) nog steeds de arbeidsdruk voel om mijn werk af te hebben en goed af te hebben. Ik kan er niet tegen om halverwege het werk de zooi de zooi te laten en alles uit mijn klauwen te laten pleu... en dan maar het hazenpad te kiezen. (ook weer een fraai woord, vind ik. Ik heb het al jaren niet meer gelezen, eigenlijk.) Dus wil je, in de tijd die je bemeten is, ook die opdracht goed en volledig uitvoeren. Da's maf en inderdaad van een vorig leven. Ik heb dat getransporteerd naar mijn huidige leven, maar ik ben een beetje blijven stilstaan bij de logistiek van onze tijd. "Leg uit, je zwamt, leg uit!"
Nou, waar we, zeg tien jaar geleden, wel al het file fenomeen kenden, was dat fenomeen alleen geldig in de toen geldende spitsuren. Vanaf zeg half acht, tot half negen. Maar, die files en de drukte op de wegen is verschoven. Tegenwoordig is een file rond tien of elf uur in de morgen, heel normaal, sterker, eerder uitzondering, dan regel. Dus komt de vrachtwagen die altijd rond half tien ons kwam bevoorraden, vaak rond kwart over tien of half elf aan. Waar ik eerst dus dik twee uur de tijd had om mijn vracht te vullen heb ik daar nu nog maar een goede anderhalf uur de tijd voor. Maar dat betekent dus wel dat ik die anderhalf uur enorm "energiebewust" en zo praktisch mogelijk moet indelen en dus geen tijd heb voor gebbetjes en geintjes en dat soort zaken. Maar ja, wij zijn er voor de klanten en als die een vraag hebben, gaan we die vraag beantwoorden en dat kost dus ook tijd. Tijd die je dus nauwelijks hebt.
Maar goed, tot nu toe is het me, bijna, altijd gelukt om mijn werk af te krijgen. Met vaak een stresserig gevoel, dat dan wel weer. Maar als ik dan in de middag thuis kwam, voelde ik wel dat ik die vermoeidheid niet zo maar van me af kon schudden zoals ik dat in mijn beste jaren deed. Daar heb ik nu echt tijd voor nodig, voel ik.
Dus ja, dan ben je de volgende ochtend weer op je plek en je ziet dat de "mannen van de avond ervoor" (goh, het lijkt wel de titel van een SF boek) er weer eens met de pet naar hebben gegooid. Wat je dus een rot gevoel geeft. Zelf heb je je zooi wel af, maar die club dus weer niet.
Dat geeft dat je, mopperige ouwe man die eigenlijk helemaal niet wilt zijn, weer eens wat te mopperen hebt op die zooi en die collegae.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten