Plaatsen van herinnering 3

=Even terug. Ik kwam bij mijn fietsenmaker Jos, die helemaal onder de indruk was van het radio journaal. Er was een Boeing in een van de Twin Towers gevlogen=

Dus verliet ik mijn fietsenmaker met mijn aankoopje. Ik was was wel wat lacherig eigenlijk, maar ook enigszins bezorgd. Ik had, een jaar of wat voordien, een boek gelezen van Tom Clancy, Debt of Honour, waarin de schrijver, (waarschijnlijk geïnspireerd door het Bijlmerdrama), een boze terrorist, in dit geval een geflipte Japanse vlieger, een Boeing in het Witte Huis laat neerstorten. Toen ik dat boek en de spannende ontknoping las, had ik gewild, ik had toen als schrijf adspiraties,dat ik zo'n fantastische slotscène zou hebben kunnen verzinnen. (Tom Clancy is overigens vorig jaar gestorven. Hij schreef van die vuistdikke boeken waarin zijn helden echte helden waren, die nooit geen wind lieten in bed en waar de slechten slechten waren die altijd wind.., je begrijpt me. Clancy vond de overigens hele rechtse Ronald Reagan zelfs een tikkie te links en hij verguisde alles wat maar iets naar die richting wees. Zijn boeken hebben een hoog Amerikaans gehalte voor vrijheid van wapens en zo. Ik moet toegeven, hij heeft wel een Afro-Amerikaanse held in zijn boeken. Cynisch, dit is cynisch.)
Maar goed, ik dacht na en ik dacht: 'Stel dat het nu wel zo is?' Ik stalde de fiets op het balkon van onze toenmalige woning en onze jongste dochter, ook al een E., riep, ze was al vrij van school en keek Tv, 'Pa, kom gauw, er is een drama aan de hand in Amerika.' Ik vroeg of dat, wat ik gehoord had, waar was en ze beaamde alles en gaf een kort en bondig verslag. Mijn andere E. was al naar haar werk en had me het verhaal niet kunnen vertellen. (Ik had nog geen mobieltje, in die tijd.) Toch een beetje bedrukt en nog steeds wat sceptisch en met wat ongeloof (wie verzint zoiets nu eigenlijk?) ging ik, nog steeds in mijn fietstenue, voor de Tv zitten. Op dat moment knalde, live in beeld en in mijn geheugen voor de rest van mijn leven) het tweede vliegtuig in de andere toren.
Ik weet niet helemaal precies hoe de rest van de middag is verlopen. Als in een droom, nee, als in een nachtmerrie heb ik de rest van mijn dingen gedaan, die middag. Ik heb me gedoucht, natuurlijk, het boodschappen lijstje afgewerkt en ik heb geloof ik, maar eens een ongezonde magnetron maaltijd voor dochter en zelf gehaald, ik had geen geduld om nog eens te gaan koken. Ik wilde zoveel mogelijk de nieuwsgaring zien, de rest van die middag en die avond. Er kwamen, zoals dat gaat, continue andere onduidelijke en vage en paniekerige meldingen van nog meer aanslagen, en vaak met Live beelden, door. Het Pentagon zou zijn aangevallen, maar dat was niet gelukt, want ergens in de buurt van het Washington was dat toestel door de passagiers op de gijzelaars overmeesterd en neergestort, dat wel, maar ver voor ze haar doelwit, het Witte Huis kon bereiken. (Maar ook met alle inzittenden als slachtoffer). Ik begreep, de wereld stond echt stil, jullie hebben het allemaal zelf meegemaakt, dat er in het begin van de avond al gespeculeerd werd op terroristen die uit het Midden Oosten zouden komen en het Islam geloof zouden aanhangen. Toen het Journaal dan ook nog eens meldde dat jongeren van een andere cultuur dan de onze, jullie begrijpen me, in een provincie plaats in Gelderland, uitgebreid feestvierden en Amerikaanse en Israëlische vlaggen hadden verbrand en dat de politie niet had opgetreden, kreeg ik door dat ons land in een akelige spagaat was beland. Dat Nederland, ooit zo vol tolerantie, een woord dat nu door de linkse kerk wordt uitgespuugd, omdat links nooit eens trots zal zijn op ons land en ons volk, maar dat onze tolerantie tot een minpunt zou dalen. Ik vreesde dat er misschien wel eens een "burgeroorlog" zou kunnen beginnen, gelukkig is dat nooit zo ver gekomen, maar dat ons "volk", onze "natie" vanaf nu, wel verdeeld was in "Zij en Wij".  En dat gaf me een heel slecht gevoel. Dat  maakte me woedend. Hoe durf je een vreugde dans uit te voeren als een zooitje ongeregeld duizenden onschuldige mensen de dood in jaagt? Hoe durf je, als Imam, opgeroepen door notoire Amerika haters als P en W, in het openbaar je tevredenheid uit te spreken over zo'n gruweldaad'? (En dan nauwelijks een kritisch tegen woord krijgen!) Hoe durf je als Marokkaanse gemeenschap, (ik lieg niet, het is gebeurd) levend en meedoend (participerend heet dat tegenwoordig) in ons land, zoals we toen nog dachten dat die gemeenschap wilde, de schuld van die gruweldaad bij Israël en het Joodse volk te leggen? Ik was woedend. Ik was des duivels en natuurlijk net zo verbouwereerd als de rest van ons land, althans van de normaal 'participerende' en meedenkende bevolking en niet het zooitje landverraders dat, (de nieuwe, tweede "zwarte weduwe", ene antisemitische mevrouw Duisenberg) op deze avond, een lans ging breken voor de Palestijnen?
(Oh ja, ik leg uit: de eerst zwarte weduwe was de weduwe, ja dat spreekt, van NSB leider Rost van Tonningen. Ze bleef, tot de dag van haar dood, het Hitler en Nazi regime verdedigen in woord en daad en gebaar.)
Maar, zoals wij allen, Nederlanders toen, waren we versuft, verbaasd, verwonderd, geschrokken en vooral
woedend. Maar daarnaast was er was ook nog een gedachte die me steeds weer inviel. Een gedachte die ik ontleende aan de vrij recente geschiedenis. Namelijk, dat degene (of meervoud) die achter de aanslag zat, zo zijn eigen graf gegraven zou hebben. Je kunt zeggen van de Yank wat je wil, maar: do not fu.. with us, is hun credo. De Japanners hebben dat al eens meegemaakt, toen ze zo laf, zonder oorlogsverklaring, de Amerikaanse vloot in Pearl Harbour aanviel. Het heeft de Amerikanen jaren en miljarden en vooral miljoenen mensenlevens gekost om die "Day of Infamy" uit te wissen. Dat de aanval van de Japanners uiteindelijk heeft geleid tot de Koude oorlog (en de vreselijke atoomdreiging) en dus tot de oorlog in Vietnam is een net zo logische reeks gebeurtenissen als die waarom de oorlog van 1870 tussen Pruisen en Frankrijk, uiteindelijk heeft geleid tot de Tweede Wereldoorlog.
En ja, Hank the Yank ging de strijd aan. Ze keek niet op een paar mensenlevens en tot de dag van vandaag is het oorlog in het Midden Oosten. Afghanistan, Syrie, Iran, Israel en de Palestijnen, Libanon, Pakistan, overal in de landen waar mensenrechten, en voornamelijk vrouwenrechten, met voeten wordt getreden, is het hommeles.
Dat zegt meer over de rechten voor vrouwen, vind ik, dan over de kerels die zich hun 'baas' noemen en die weer eens willen meten wie de langste heeft of wie het verste kan piesen!
 
=Ik moet nog meer, Pim F, Theo van G. Tristan van der V. Dus ja, je leest het nog wel. Of niet, even goede vrienden, hoor.=