Het is weer sinterklaastijd en dus ook weer ZWARTE Pieten tijd. Ik schrijf het woord zwarte met hoofdletters en cursief, dus hebben jullie, trouwe lezers, die ik heel dankbaar ben voor het lezen van - en de aan- en opmerkingen op mijn schrijfsels, wel al door hoe ik tegen de afgelopen "zwarte pieten discussie" aan sta te kijken. Ik heb me daarvoor ook genoeg geuit op het uithangbord van de (vaak) verongelijkte mens: Feestboek. Ik geef eerlijk toe dat ik me (achteraf soms helaas) ook heb laten verleiden tot soms messcherpe discussies met piepeltjes, waarvan ik het bestaan of de namen of de reden van hun bestaan niet eens meer weet, om onze enige en echte traditie te verdedigen tegen de "niet gelovigen" die, afgelopen zondag, met wel twintig of zo mensen op de Dam stonden te protesteren tegen de aanwezige ZWARTE Pieten. Indien je dat nog niet door mocht hebben: Zwarte Piet is zwart, zei Mark Rutte al (een hele ware en misschien wel de eerste en misschien wel enige verstandige opmerking van deze premier) en dat zijn dus "woorden als worsten", zoals sommige van mijn Brabantse vrienden wel eens zeggen.
Maar: met het begin van de Sinterklaas tijd, in De Keten begint dat al met het etaleren en verkopen van de eerste pepernoten en de eerste taai poppen op de laatste dag van augustus, begint, iets later, ook de muziek die we dagelijks over ons uitgestrooid krijgen, te veranderen. Nu ja, de muziek in een super is natuurlijk driehonderd dagen van het jaar Muzak, heeft men mij ooit verteld. Aangename en simpel op elkaar volgende noten en melodieën die de koopgrage klant in de winkel dienen te houden. Ik geef als voorbeeld Whiter shade of pale, een nummer (song, zo heette dat toen) uit mijn jeugd van de band Procol Harum.
Het nummer is een 'cover', zeg maar, van een etude van een pianoconcert van Bach.(Ik geef hier even, ik heb me rot lopen zoeken in mijn CD collectie, naam en toenaam: "Wachet auf, ruft uns der Stimme, BMV 140. Ja, ik doe alles voor mijn lezers, hoor. Mocht je verder nog wat willen weten over dit, van oorsprong, klassieke nummer, dan heeft Maarten 't Hart, een door mij bewonderd schrijver, er ook nog veel over te vertellen in zijn boek "Mozart en de anderen".)
Om maar te zeggen dat ik geen lompe boerenl.. ben, toch?
Maar, je loopt in de winkel van je keuze, (maar het liefste in mijn winkel, natuurlijk), en je hoort dat fraaie nummer van Bach/Procol. De tekst heb ik ergens, waarnaar ik even heb moeten zoeken maar ik geef beneden wat regels aan. Ik moet heel eerlijk zeggen dat die tekst waarschijnlijk via diverse flessen met geestrijk vocht is ingegoten, met spuiten en naalden van diverse grootte en inhoud is ingespoten en misschien wel met rietjes ter grote van een kachelpijp is ingesnoven in de breinen vaan de mannen die de teksten verzonnen en zongen of, op zijn best, voordroegen, want er is geen ruk van te begrijpen.(Maar het is wel een fantastisch nummer)
"We skipped the lights fandangle,
and turned cartwheels across the floor"
dan is daar dan nog het refrein:
And so it was, later
as the miller told his tale
that her face, at first just ghostly,
turned a whiter shade of pale"
Dat is ongeveer alles wat ik meekrijg van het nummer. Maar ja, wat mot je der mee?
Ik hoor jullie, net als ik, de woorden mee hummen op de melodie (van Bach) die mijn/onze generatie nooit meer zal vergeten.
Maar goed en hoe dan ook, dit is een nummer, een song, een hit, die het net als het nummer van de Beatles, Yesterday, nooit meer uit het collectieve geheugen van een of meerdere generaties gaat. Dit is dus ook zo met de meeste van de sinterklaasliedjes, nee geen songs, nee, dat niet. Maar wel allemaal jeugdherinneringen, toch? Oh nee, do not tempt me, ik ga ze echt niet allemaal opnoemen. Maar er is een reclame van BOL.com, waar een late en gehaaste vader nog even snel wil inkopen voor het kinderfeest. Hij komt allerlei problemen tegen en dat wordt leuk vertaald door een paar strofes uit heel bekende liedjes. Zo stapt hij in (honden)uitwerpselen onder het gezang van: "Wat ik in mijn schoentje vind", rijdt verkeerd: "'t Is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker", krijgt een prent van de verkeerd geparkeerd Harries: "Sinterklaasje bonne, bonne, bonne" en loopt in zijn haast met zijn onderlijf tegen een Amsterdammertje: "De zak van Sinterklaas".
Ja, daar kan ik om lachen, ik ben een simpel mens. (Trouwens die reclame van Das Auto, VW, met dat hondje dat na blaft wat de auto van zijn baasje aan geluiden maakt, krijgt van mij ook nog een dikke negen, hoor."
Maar, aan het eind van je werkdag staan die liedjes zo in je hoofd geprent dat je er, onderweg naar huis of zo, continue aan herinnerd wordt, tot gek makend toe! Dus zat ik vanmiddag op de fiets met "hij komt, hij komt" in mijn kop, terwijl ik er nog helemaal niet was!
=morgen even iets over Bach en Frieda Boccara=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten