DREIGINGS-NIVEAU VIER, hoor je overal op de Belgische Radio en Tv. België is dus geen vrolijk land meer van strips zoals Kuifje, Suske en Wiske en van veldrijden en pinten pakken, van "Moules/Frites"! Het is nu een land dat gebukt gaat onder het onvermogen dat ze zich zelf heeft aangedaan!
Ja, toch is het natuurlijk echt heel erg. Ik noemde het al in vorige Blogs: ik, we, hou(den) van België en haar inwoners en ik vind het vreselijk dat het land, nu ja de bevolking van dat land natuurlijk, gebukt gaat onder zoveel leed. Nee, nee, geen "eigen schuld, dikke bult", hoewel het wel zo is. Je zal maar in Brussel wonen, je zal maar een gezin hebben en ook nog eens kleinkinderen die daar wonen en dan onder zo een vreselijke dreiging staan! Ik, nu ja wij beiden, volgen het Belgische nieuws op de voet. Wij denken dat de Belgische regering het overigens wel goed doet. Geen enkel risico nemen, proberen alle mogelijke maatregelen te nemen die je maar, menselijkerwijs, kunt nemen, om de terreur tegen te gaan. Wijk niet voor terreur! Blijf standvastig! Er is een Nederlandse geschiedschrijver die ooit schreef ooit: "Verzaak niet". (Bedoelende: geef niet op, blijf trouw aan je zaak!) Wie die schrijver was, kan ik helaas niet meer achterhalen. Gebrek aan opleiding mijnerzijds denk ik. Mochten jullie weten wie dat was, ik geloof ene Algra, mail me dan s.v.p.: Lucedith@gmail.com.
Maar ik denk wel echt dat wij, het westen, nee, ik moet zeggen: de "beschaafden", in een oorlog gedwongen zijn, door de niet "beschaafden". Kijk: Rutte is niet mijn echte en eerste keuze als politicus, maar hij had wel gelijk met de uitspraak dat we: 'In oorlog zijn.' Zo voel ik dat namelijk ook. Dat dan allerlei labekakkers van andere partijen hem over dat woord 'oorlog' aanvallen: so be it. Die politieke schertsfiguren kunnen vaak de eigen broek nog niet dichtbinden en hebben vaak hele eigen agenda's met betrekking tot de niet autochtone kiezers die op hun moeten gaan stemmen en willen dat "O-woord" niet zeggen, natuurlijk. En nee, ik ben niet in oorlog met de niet Nederlands geboren man/vrouw die op mijn vrijdagmarkt hun groentes en fruit verkopen, of met die buurman die zijn dochtertje van vijf fietsen (zelfs schaatsen) leert. Hoe ingeburgerd kun je zijn?
Nee, het gaat me over die "clan", ik mag dat woord natuurlijk niet gebruiken, eigenlijk, een clan is een trotse Schotse familie, vol tradities, die niets te maken willen hebben met moorden en uitroeien van onschuldige figuren, maar van die dramatische en totaal negatieve figuren die een heel land, sterker nog, hele landen, overdreven gezegd een half continent, in hun wurggreep van de angst houden. België ligt plat. Omdat men te maken heeft met het, dat dan weer wel, open graven van een put, waar eerst een verdronken kalf in werd geworpen. Ik weet niet hoe trouw jij, mijn enige Blog lezer, deze opmerking ooit hebt opgevangen, maar: "Te laat, de ergste woorden die er zijn", zei Paco Saul, zie daar, ooit eens, als je tijd over hebt.
En ja, het is zo. In Brussel? In Molenbeek (NIET alleen daar) heeft men ooit de put gedempt en nu moeten er weer allemaal opgravingen aan te pas komen om dat kalf alsnog te reanimeren! (Lees dus mijn vorige Blogs) Geloof je zelf dat dat gaat lukken? Nee, ik ook niet.
Maar wat dan? Tja, moeilijk, ik ben geen Belg, ik ben geen Brusselaar, ik ken de stad een beetje, kom/kwam er graag, heb er goed gegeten en gedronken, maar nee, ik woon er niet. Maar ja, er moet een begin gemaakt worden. Misschien moet je de mensen uit Molenbeek verspreiden over andere wijken? Ik en de a.k.a. lief zijn er wel eens geweest in die wijk. Het is een naar stadsdeel. Oud West of Oost (allebei 020) zijn er vrolijke en "carnavaleske" wijken bij, in vergelijking. (Lezer en vriend F. gaf duidelijke en mogelijke vergelijkingen aan met wijken in 070 en 010 waar het ook zou kunnen ontstaan. Daar heeft 'ie dik gelijk in! Maar ik denk dat wij, Nederlanders daar anders mee omgaan.)
Molenbeek, der zijn overigens meerdere van die wijken in en rond Brussel, oogde toen, jaren her al, als een war-zone. Het deed ons een beetje aan Dublin denken, na weer een bom aanval. Dichtgetimmerde deuren en ramen, dichtgemetselde toegangen naar poortjes en wijken, vooral zagen we 'schotels' en mannen met rare en lange jurken met van die vreemde slippers en, als je al een vrouw zag, waren ze gewikkeld in vele hoofddoeken en Nikabs en zo. Nee, Molenbeek was geen leuke wijk. De wijk is vol met grauwe en verveloze huizen, met nauwe straatjes, er is geen groen (bomen/struiken/perken en zo) er hangen overal rolluiken voor alle ramen en nu ja, gewoon, het was een benauwende sfeer!
Weet je, als je je niet hebt aangepast aan je land of je stad, dan isoller je jezelf. Achter al die donker en grauwe façades en op de naar de Arabische wereld gerichte schotels, gaan dan vaak duistere gedachten en gevoelens schuil, naar een betere wereld, al dan niet aangewakkerd door de "haat zaaiende" piepels die op al die omroepen hun haat ongecensureerd kunnen uitzaaien.
Tja, we leven in sombere en duistere tijden ben ik bang voor. Hugo Claus schreef ooit een het prachtige boek: Het verdriet van België. Ik ben bang dat het ware verdriet van België nog lang niet is afgelopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten