Kaspar 2 en een vreemde Graaf.

Le Comte de Saint Germain

Kaspar vertelde, desgevraagd, dat hij zijn leven lang in een cel, kelder of onderaards hol, had gewoond, waar hij alleen water en roggebrood kreeg en zijn enige kameraadjes twee speelgoedpaarden en een speelgoedhond waren. Of er nu jaloezie was, of omdat men van hem af wilde omdat hij misschien te veel wist of belastend voor iemand zou kunnen zijn, zal men nooit meer weten.
Anderhalf jaar nadat hij in Neurenberg was aangekomen, werd hij slachtoffer van een aanslag. Zijn verwondingen waren echter niet ernstig en na enkele dagen was de jongen weer hersteld. De maanden voorafgaand aan de aanslag gingen reeds de geruchten dat Kaspar van misschien wel uit een buitenechtelijke koninklijke, of hoogadelijke relatie stamde en de aanslag op hem wakkerde deze geruchten natuurlijk aan. 
Op 14 december 1833 werd Kaspar Hauser naar de tuin van slot "Anspach" gelokt, waar hij opeens werd neergestoken. Drie dagen later overleed hij aan zijn verwondingen. De moordenaar liet enkel een mysterieuze enveloppe achter, waarin hij zichzelf als 'M.L.Ö.' voorstelde, maar verder geen enkele motief van zijn daad gaf. Later zei men dat het gewoon zelfmoord was. Ja, natuurlijk, zeven keer in je rug steken, typisch geval van zelfmoord, toch?  Zelfmoord  werd, na de lijk schouwing al uitgesloten, maar het kwam de bewindvoerders waarschijnlijk beter uit! Er verschenen allemaal tegenstrijdige verklaringen van artsen en zo en men liet het maar voor wat het was.
Zijn grafschrift luidde: 
Hier ligt
Kaspar Hauser,
Een raadsel van zijn tijd,
zijn geboorte onbekend,
zijn dood duister.
1833.

Kaspars laatste woorden waren overigens: "Ik heb het zelf niet gedaan". Wat hij daar mee bedoelde? Niemand zal het ooit weten.
In veel later jaren werd er onderzoek naar hem gedaan, maar zijn lichaam is, net als de grafsteen, niet meer te vinden. Tijdens een bombardement in de Tweede wereldoorlog is het graf en vermoedelijk ook zijn stoffelijke resten, verwoest. Ook DNA onderzoek leverde later niet veel op, temeer daar er, nu nog bestaande, mogelijke voorouders van nu nog bestaande, grafelijke of hertogelijke, mogelijk vorstelijke en zo, geslachten niet mee willen werken. Zo blijft Kaspar Hauser tot op heden, bijna 175 jaar later, nog altijd een mysterie.

De foto die je boven dit Blog ziet, is niet van onze Kaspar voornoemd. Het is een portret, olie op linnen, of zuks, (van een onbekende artiest, overigens) van de Graaf van Saint Germain. De man, hij was inderdaad een graaf, (vertelde hij) leefde van ongeveer 1710, denkt men tot ??, heden, denkt men. Voor ik de dieperik in ga: die Graaf was een "homo universalis", zoals men dat ooit noemde. Hij was schrijver, wiskundige, componist, filosoof, maar bovenal was hij alchemist en hij zou de bron van het eeuwige leven hebben ontdekt! Hoe maf klinkt dat? Absoluut en helemaal: totaal maf. 
Maar laat me, in de nog te volgen verhalen, iets meer over hem en zijn leven en bestaan vertellen. De winter breekt aan, Sint en zwarte Piet zijn in het land, de donkere dagen staan voor de deur. Na Sint komt het Kerstfeest, met al zijn overleveringen en al dan niet geloofwaardige verhalen. Nu denken we dat dat befaamde hemelverschijnzel, De Ster van Betlehem, een komeet was, nu weten we bijna zeker dat de zondvloed uit de bijbel een natuurramp was, een doorbraak van de Middelandse zee, maar ooit, ooit geloofden de mensen in die verhalen. 
De winter was de tijd dat de gezinnen zich zo goed als helemaal binnensloten in hun woningen, hofsteden of plaggenhutten om elkaar lange en soms griezelige, maar vaak heel geheimzinnige en mysterieuze verhalen te vertellen. Over Witte Wieven, over dwaallichten en dichtgemetselde ramen en verdwenen kamers en geesten op en in kastelen, ging het dan vaak. In de haard knapte het houtvuur, op de kachel trok de pot met warme chocolademelk of slemp en de kinderen mochten langer opblijven. Men ontstak vuren, kerstbomen en zo, om de donkere krachten buiten te houden en de geesten te weren.

=We zijn weer in die donkere dagen aanbeland en ik vertel graag wat verhalen. Over die graaf, die nog steeds zou leven en zelfs ooit getrouwd geweest zou zijn met een bekende Franse zangeres. Ook wil ik het eens hebben over Shakespeare, die helemaal geen dichter of schrijver was, maar een bastaard kind van een Antwerpse heer die hem zijn verhalen influisterde. Maar: ik ga ook vertellen over Atlantis, dat helemaal niet zo ver weg lag. Denk hierbij aan Vlissingen en Ulysses, wat Engels is voor de Odysee?=