=Heel kort: ik werd 'bijna' gearresteerd voor het betrappen en ingrijpen bij en van boeven tijdens een ramkraak=
"Ik arresteer u op het bezit van een verboden wapen!", brulde een man in politieblauw met twee van die horizontale strepen, dus een, in mijn ogen, nog net niet al te hoog gestegen agent mij in mijn oor, met een getrokken wapen op mij gericht! Ik weet veel van wapens, natuurlijk, heb er vele soorten van gehanteerd. Weet je, een wapen doodt niet, maar de persoon die de trekker overhaalt wel en deze jonge wout leek me iets te triggerhappy! Dus bek dicht, handen omhoog en in mijn nek leggen en vooral niet 'reclameren'.
De "tegen-over-boven-buurman" was wakker geworden van het laweit en had alles gezien en gehoord en rende nu, deshabille, zeg maar, hij sliep natuurlijk ook al, nu ja, hij lag in ieder geval te bed, onze kant op en vertelde het hele verhaal aan de inspecteur. Men liet de wapens zakken, maakte excuses en ik mocht weer gaan. Met mijn sabel. Ik vertelde, op de vraag van de inspecteur dat ik die sabel had gekregen voor "bewezen diensten aan het vaderland", zoiets dan en hij leek onder de indruk. Een of ander snel aanwezig en dus een soort noodbedrijf, timmerde, later die nacht, nog snel wat planken en spaan borden voor de ramen om het geheel enigzins af te dichten. De volgende ochtend liep ik natuurlijk de winkel, die door het ontredderde personeel in een verre staat van verval was aangetroffen, even binnen en vertelde hen het verhaal.
Ik zou nog vaker, nu ja, de jongste zoon ook, dus meerder malen getuigen zijn van pogingen tot inbraken op de/onze winkel. Vaak hoorden we wat lawaai en zo en riepen dan vanaf het balkon: "Halt, politie/bewaking/we laten de honden los", zoiets dan. Dat was over het algemeen genoeg om scootertjes, bevolkt met niet in Nederland geboren figuurtjes, weg te zenden. (Een keer ben ik me zelf tegen gekomen. Ik rende weer eens naar beneden en zag een vogel staan die echt en werkelijke een moker op mij wilde doen neer komen. Ik dook net achteruit en de slag van de moker, de zwaai, daalde op 's mans eigen knie neer door het momentum. Hij vetrok gillend van de pijn, de moker achterlatend, op zijn brommertje, naar zijn reservaat, dat ergens in Pinguinistan ligt, geloof ik.)
Dus ja, al met al konden we een potje breken bij de chique mensen van de chique zaak. Dat was wel nodig ook, achteraf. Ons heerlijke huis is namelijk in de jaren vijftig/zestig van de vorige eeuw, de tijd dat Amstelveen van dorp naar stad veranderde, gebouwd. Waarom is ons huis heerlijk? Nu ja, het is een "flat", maar met een zee van ruimte, maar ook met de ouderwetse knusheid van een pijpenla van een keuken en zo. Maar wel met balkons, grote ramen en vensters en een goede isolatie, want van baksteen bouw en geen gipsplaten. Er werd, voor die jaren was zuks super modern, meteen al CV aangelegd. Met een centrale haard, die al dat water dan opwarmde. Men vond, een jaar of wat geleden, dat allemaal maar niks, die kachel moest verdwijnen en der most een HRM ketel komen. We hebben ons er lang tegen verzet. De kachel was een leuke warmtebron en vooral gezellig, zeiden we, maar niks, nada, noppes. Die haard moest en zou verdwijnen en we kregen te maken met voortschrijdende inzichten, zeg maar. HRM was je van het, kachels waren achterhaald, Dus moest en zou er een dergelijke installatie worden geïnstalleerd. We wilden de haard wel behouden. Ja, kan maar dan maken we haar onklaar, was het antwoord. Maar goed, dan heeft u nog iets staan voor uw ouderwetse schoorsteenmantel.
Dus bogen we het hoofd. Nu was de CV installatie ook al niet zo betrouwbaar, hoor. De waterdruk verliep snel naar een niet veilig niveau en vaak moesten we water bijvullen. Maar, zei men, na de nieuw geïnstalleerde HRM ketel, was dat probleem ook voorbij. Niets was minder waar, bleek. We moesten nu de installatie bijna twee wekelijks bijvullen. Geen erge klus op zich, maar wel weer een gedoe en met nattigheid en overlast en zo.
Dus hadden we, afgelopen maandag, het systeem maar weer eens bijgevuld en de lief had net de laatste zooi opgedweild of de beneden bel ging! Haastig en pissig. We deden open en er stond een behoorlijk geagiteerde bedrijfsleidster uit de 'benedenwinkel' voor ons. "Ik heb een enorme overstroming!", zei ze, komt dat bij jullie vandaan? "Ik kom der aan", riep ik en repte me naar de HRM ketel, die, na het bijvullen, op een fraaie 2.0 had gestaan, maar nu naar 0.1 was gedaald "and counting", zeg maar! Oh, oh, er was vermoedelijk dus een leiding in onze woning geknald, maar dan wel onder de badkamer vloer, een betonnen vloer waarin een leiding van de keuken door de badkamer naar de woonkamer was ingemetseld. Ik ging naar beneden, naar de winkel. Daar was men met emmers en dweilen en moppen bezig om de enorme watervloed op te ruimen. Het was een ravage. Kennelijk was er dus echt die leiding, die in de badkamer, gesprongen en had het water, zoals water dat doet, de weg van de minste weerstand gevolgd en was de schoenenzaak, lekker naar beneden, binnengestroomd. (Ik had natuurlijk nu ook door waar al dat eerdere CV water naar toe was gevloeid, overigens, denk ik, onderweg verdampend?) Ik deed verontschuldigen aanbieden, natuurlijk, maar kijk en daar kwam nu even dat wel opstaan en "verdedigen" voor 'onze winkel' om de hoek kijken: "Jullie kunnen er niets aan doen, dat was totaal geen opzet en bovendien, jullie hebben ons zo vaak voor schade en roof behoed, nee hoor, niets aan de hand", zei de dame die het bedrijf leidde. Ik beloofde onze loodgieter ASAP te bellen, deed dat natuurlijk ook en een half uur later stond J. voor de deur.
Een bijzonder bevlogen loodgieter en een aardig mens.
(N.B.: die
eerder vernoemde gassies hadden overigens hun inbrekerstuig bij/in de winkel
laten liggen en tijden later zouden de vingerafdrukken en de aangetroffen DNA
sporen op de mokers me pas helemaal vrij pleiten, maar ik ben nog wel formeel een tijd een 'verdachte' geweest!)
=meer? nu ja, omdat jullie aandringen=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten