Nu ja, je wordt, als mens, niet vrolijker van al dat gedoe in de wereld. Bommen hier, aanslagen daar, blauwe brieven overal, je baan kwijt, een goeie maat van je naar een ander land te zien gaan binnenkort, een andere en ook hele goeie maat met weer eens een nare diagnose te zien, er is weer een overleden familielid, het houdt allemaal niet op. Dus denk ik dat het tijd is voor een wat luchtiger toon. Even uit hijgen, zeg maar, even een "cool down".
De wereld is niet alleen maar zwart en of wit, maar heeft, net als een herfstbos, meerdere tinten en vaak fraaie. Zo ook de taal. "De taal is een voertuig van de geest", zei Driek van Wissen, ooit eens dichter 'des vaderlands", wel eens. De man is veel en veel te vroeg overleden, zoals vele leuke en goede mensen. Nee, nee, ik ben helemaal geen dichter, ik ben geen humorist, ik ben nauwelijks grappig. Oh ja, ik weet een leuke mop te waarderen en vertel der af en toe wel eens eentje, zonder al te veel succes, maar een cabaretier ben ik niet. Maar, waarde lezer, vandaag wilde ik het eens hebben over "Nomen est Omen." Jij, lezer, weet dat Latijns is dat het betekent dat "de naam een voorteken" is.
Ja, ik weet het, vroeguh, toen alles betuh was, had de Volkskrant, de krant van Links Nederland, een stekelige, chagrijnige en nog steeds wat zurige krant, maar wel met prachtige verhalen, een wekelijkse bijlage die de naam droeg die ik al tussen " " zette. Helaas is die rubriek al jaren verdwenen. Net als de teletekst pagina's die reacties van mensen op diverse Tv programma's al dan niet telefonisch doorgaven. Ik weet nog dat die op de 300 serie pagina's stonden en dat ik me er bijna dagelijks enorm mee vermaakte. Maar goed, alles veranderd en niets blijft helemaal hetzelfde. DWDD, helaas. Er zijn overigens wel wat dingen en namen die ik onthouden heb van die rubriek in die krant.
Nu ja,ik hoef geen deur in te trappen, maar oké, even wat voorbeelden, voor dat der weer eens een dreigingsniveau wordt verhoogd of dat er weer een "Code Oranje", verhoogde gladheid op onze Vaderlandse wegen, gaat dreigen. Ik las in die rubriek, nu ja, jij, lezer, kent ze misschien ook wel allemaal, namen als: "Van de Plas, Uroloog". "Dokter Mes, Chirurg", mijnheer: "Scheur, gynaecoloog". Ik heb een dokter "Lucht" gekend die longarts was en een mevrouw in mijn kenniskring die last had van galstenen "liep" bij dokter "Leever." Ik heb een fysiotherapeut gekend die "Spier" heette en een marine officier die "Zeeman" als achternaam droeg. Ik kende een vrouwelijke marinematroos die Bottelier werd genoemd. De grap was dat ze ook Bottelier (voorraad beheerder van eten en drinken) was, in die toen nog fraaie en compacte en overzienbare KM. Ook mevrouw Provoost kende ik. Provoost was, ooit, in de KM iemand die de zorg droeg voor de hygiëne van een schip. Deze mevrouw deed juist het tegenovergestelde, maar als ik dat uitleg, word ik voor pornograaf uitgescholden.
Ik heb ooit wel eens een riedeltje gedaan over de Marine en bijnamen, toch? Kort: een hele smalle matroos met grote oren werd "PLAMO" genoemd, PLank Met Oren." Een Marinier, die Wesselius heette, werd uiteindelijk, via WC Luis, als Latrinus benoemd, MARNS hebben geen WC's, maar latrines, zeg maar.
Ook wij, mijn bijzonder gewaardeerde en meer dan geliefde vriendenclub, mannen en vrouwen van ooit* en van stavast, die zich nooit in hebben gelaten met bepaalde behoorlijk nare figuren uit een ander en niet te noemen verleden*, hebben namen en bijnamen, die we elkander als koosnamen toewerpen. Soms ook boos, dat zijn we ook, natuurlijk, we zijn mensen. Vaker zijn die bijnamen zorgend, ik krijg het haast niet uit mijn b.., maar vaak zijn die namen echte koosnamen. Wij, die ouwe club, die "uitgerangeerde figuren", zoals de bij * wel eens gedacht word, zo zouden de verraders* dat zeggen, zijn allemaal nog heel actief werkend of zorgend en helemaal duidelijk aanwezig in het openbare leven en doen het allemaal goed in "deus' waereld", zoals Vondel ooit eens verzuchtte.
Nee, ik hou gewoon van taal, van namen en bijnamen. Dus even dit stukkie! Maar: ik hou vooral van die exclusieve groep "maten", waar ik altijd op kan rekenen!
* Dat "ooit" verleden heeft veel van ons m/v in die groep, nu ja, allemaal eigenlijk, de kop gekost, door die "zullie". M/V die eerlijk waren en die deden waar ze voor stonden, voor het belang van hun patiënten, zeg maar en niet voor het belang van hun carrière. Maar, de wullie, wij van die groep dus, kijken met opgeheven hoofden en stramme nekken, wel terug op een "leven" in dienst van "de" ander, de patiënt,, de m/v die, zoals dat tegenwoordig heet: "intra- of extramurale zorgvrager" is. Mij gruwelen die woorden, hoor! (Waarschijnlijk uitgevonden door die "zullie" zodat ze zich nog meer konden distantieerden van hun eigenlijke werk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten