Afscheid!

Nee, niet mijn afscheid als Blogger, helaas voor jullie, misschien.
Maar, de wereld draait door. Zo is dat. Er is ook een Tv programma dat zo heet: De wereld draait door en ik vind dat een van de meest vervelende programma's die ooit (en helaas nog) op de Tv te zien zijn of zijn geweest. (Dus kijk ik er weinig of nooit naar en dus, ja jullie hebben gelijk, mag ik er geen kritiek op hebben) Maar, mijn onvrede of antipathie met dat programma ligt voornamelijk aan de presentator van dat gedoe, zo'n eeuwig jeugdig lijkend poppenkop mannetje van zes maal niks, met van die altijd dezelfde soort krullen en iemand die zich een enorme populaire dr.. vindt. In de termen van de mensen die niet op de Gooise matras werken of in de politiek zitten zeg ik altijd: 'die heeft nog nooit een natte rug gehad van het werken.' Het programma bestaat voornamelijk uit mensen die elkaar krabben waar het jeukt, die elkaar naar de bek lullen en uitermate bewonderen en hun boekjes of Cd'tjes komen promoten. Dat gedaan hebbende komen ze weer terug in elkaars Tv programma's (maar nu op een ander net of op een andere zender) om elkaars boekjes en dat soort dingen weer te promoten en dat gaat in een eeuwige stoelendans door en door.  Na hun verscheiden, wat me helaas al te lang duurt, komen er dan weer nieuwe praathoofden en die doen weer het zelfde en zo blijft Tv een zelflikkende lolly.
(BN'ers dus, vreselijke lui.)
Goed, weer even lekker afgereageerd en dat mag ook wel want mijn draadloze internet heeft het totaal begeven. Ik heb vanavond een half uur met de (hele aardige) mensen van Ziggo Help desk aan de lijn gehangen, kreeg duizend opdrachten van hen en na dat half uur was ik horendol, helemaal gek gel... en had nog steeds geen draadloze verbinding. Dus zit ik nu met mijn laptop, zoals dat bedoeld is, want het heet 'schoot ding' of zo, op mijn schoot te tikken. Dus helemaal over de riedel en over de plas en zo. Niets is zo frustrerend als een dom stuk technologie dat niet werkt.
"Afscheid", was de aanhef van m'n stukkie. En dat ga ik ook moeten doen, want wij van ons filiaal van De Keten, nemen afscheid van een aantal zeer geliefde collegae, die naar het nieuwe filiaal, iets verderop in de stad gaan. (ik schreef al even over dat nieuw te openen filiaal) Zoals dus al geschreven opent De Keten een nieuw filiaal waarvoor het personeel uit de omliggende filialen wordt gerekruteerd. Natuurlijk worden de betere mensen weg gehaald. Ik blijf dus gewoon in mijn filiaal, dat begreep je al, toen ik het over de betere mensen had! Maar er gaan dus een aantal bepalende 'sleutel' figuren weg, die we echt node zullen missen. Aflossing van de wacht dan?  Nee, denk het niet. Vergeet niet dat het nieuwe, wel kleinere, filiaal, veel klanten van ons zal overnemen. Dat betekent dat wij (hopelijk niet, maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) ook minder omzet zullen genereren. Dat betekent dus dat er minder verdiend gaat worden, dat er minder 'uren' zullen kunnen worden ingezet en dat er dus minder mensen op de werkvloer zullen zijn. (En dat er misschien ontslagen zullen vallen.) Dat is zuur. Dat kost veel mensen salaris, want ze kunnen minder uren werken. Ik ben al heel wat uren gekort al met al en hoop dat er geen vermindering meer bijkomt! Tja, ik en E. hebben dan wel een klein vangnet(je) maar je wilt ook je auto blijven rijden en zo. Maar da's allemaal persoonlijke sores, wees eerlijk.
Maar afscheid nemen van goede collegae is moeilijk. Niet alleen ben je gewend aan hun collegialiteit, maar ook aan hun hulp en steun als je moet lossen en laden en dat soort zaken. Maar ook als je eens vertrouwelijk wilt praten of met dingen in je hoofd zit die je even kwijt walt aan een vertrouwd iemand. (voor wat het werk of dat soort gerelateerde onderwerpen betreft, natuurlijk.)
Maar ja, de wereld draait door en mensen zijn als 'ships that pass in the night', natuurlijk. We komen en gaan in het leven, bewandelen soms samen dezelfde paden en nemen dan ook weer afscheid bij een volgende afslag of zijweg. Niet alleen met je werkmaten. Dat gaat in het echte leven ook zo, natuurlijk. E. en ik hebben al onze kids grootgebracht en wilden eigenlijk altijd met hen zijn. Maar kids worden groot en krijgen partners en dan weer hun eigen kids en ze gaan hun weg, met hun partners en gezinnen dan weer en alle toebehoren en ja, zo zijn we nu weer met z'n tweeën. Wat goed is, dat hoort, want dat is de natuur en natuurlijk. Maar ik weet, nu heel somber en melancholiek, maar ook realistisch, dat de liefde van mijn leven , mijn E. en ik ook ooit andere paden in zullen slaan en elkaar gaan verlaten en ik hoop dat zoiets pas over 150 jaar of zo is, maar dat is dus niet reëel. De realiteit is wel dat een van ons ooit zal sterven voor de ander dat doet en dat een van ons beiden dus een heel ander pad zal inslaan, zonder verder om te zien en zonder gesprekken, vrijpartijen, gesprekken over de kinderen en kleinkinderen of gezamenlijk oppassen,  of (kleine) woordenwisselingen en natuurlijk zonder verdere internetverbinding of faceboek of mailcontact of zo. De ander blijft dus alleen en eenzaam achter, ondanks alle steun van familie en zo.
Triest, maar het is zo.

Tja, zo is het nu eenmaal. Afscheid is misschien wel het meest trieste woord in ons leven!