Reincarnatie van een FM (een ouwe en misschien flauwe?)

Over het algemeen heb je, als je een baan hebt, een 'iemand', die boven je staat. Ik noem dat voor het gemak maar even zo, een iemand. Het kan een man of een vrouw met de nodige capaciteiten zijn, maar het kan ook een geweldige achte...., oh nee, ik mag niet vloeken, maar het kan ook een hele en dan ook totale nobody zijn, die verpakt is in de sekse van man of vrouw. Vaak worden die mensen aangeduid met hun achternaam maar dan wordt die naam wel voorafgegaan door een drie letter woord. Ik noem maar even: "die k.. van een Jansen, die l.. van een Dekker", of soms met langere woorden die dan als voorvoegsel worden gebruikt en die dan vaak ook nog met een k...  beginnen. Soms eindigen die woorden op een muziek instrument als -viool, soms met een verpakkingsmiddel als -zak. Er zijn natuurlijk ook mensen die een beetje thuis zijn in het dierenrijk en die de k.. laten eindigen op hommel. Dat is overigens een heel nuttig beestje uit de orde der vliesvleugeligen. (Ze staan bekend onder de naam Bombus, overigens.) In de taxonomie worden ze vermeld als grotere bijen. En inderdaad: zo leer je nog eens wat op je vrije avond, toch?
Maar goed, we hebben, allemaal, onze chefs boven ons staan in de hiërarchie van de wereld. Zelfs, als je de lijn doortrekt, heeft Rutte een chef boven zich en heeft de koning, (ik mot der nog steeds aan wennen, aan dat woord, na al die jaren koningin te hebben gebruikt, net als aan het begrip Zr. Ms. schepen, als het over de marine schepen gaat, waar we niet meer zoveel van hebben overigens), een chef(in) boven zich. (Ja, mannen, wees even eerlijk! Wie is de baas thuis, nu ja, anders, wier deelt de lakens uit? Lakens waar wij dan weer de bedden van mogen op maken?) Dus is Maxima dan eigenlijk de baas in ons land? Nou, nee, want Maxima heeft een moeder en die is dus de schoonmoeder van onze koning en ja, we hebben allemaal schoonmoeders of gehad, toch? En nee, geen flauwe grappen meer over Hang-Kreng-Hang, of Gadot-Gadot, nee, flauw allemaal.
Maar goed, een ieder van ons werkenden, heeft over het algemeen een chef boven zich. Zoals gezegd: je kunt met hem/haar over de vloer/door de deur of niet. Vaak is dat ook gewenning, natuurlijk. Met mijn huidige (directe) chef, moesten we, beiden, even wennen. Even aftasten en dat duurde even, maar die verkenning is gebeurd en het gaat goed nu en we kunnen door deuren en bochten.
Maar er zijn andere situaties te bedenken hoor. Je kent ze allemaal wel, die chefs die alles op alles zetten om hun doelen te bereiken en vaak zijn die doelen een voor die mensen naast hogere rang, zoals dat in keurig marine jargon heet. Vaak gaan dat soort mensen, bijna altijd gewoon eikels M/V (hoewel dat laatste vrij moeilijk is), zoals de Mokumer zegt, door roeien en ruiten om dat doel te bereiken. Omdat ik een heel groot deel van mijn leven zelf leidinggevende ben geweest, weet ik, uit ervaring, dat je heel veel fouten kunt maken in dat werk.(zelf ben ik altijd vrij "low profile" geweest wat mijn carrière betreft, denk ik achteraf en zonder spijt.
Kijk, mijn maatje en meelezer B, zei altijd dat je niet de populaire pi. van de dag hoeft te zijn, om leiding te geven en da's natuurlijk ook zo. Maar! Je moet wel trachten om je mensen te motiveren en dat doe je beter door sympathie en empathie te tonen naar de mensen. Enfin, als je zelf wat ouder wordt, kijk je ook nog wel door de opstelling van leidinggevenden heen, hoor en zie je dat het vaak onzekerheid is van de 'leidinggevende' of 'wannabee leidinggevende.' Maar hoe dan ook, er zijn chefs en chefs.
Ik had er ooit een waar ik niet zo mee door die bochten en deuren kon. Een gedreven man, die alles tot in de puntjes wilde hebben, wat zijn goed recht was natuurlijk, sterker nog, het was zijn werk. Maar het liep allemaal wat uit de klauwen, eigenlijk. Zoals altijd was er steeds meer werk, steeds meer taken, steeds minder tijd. Ik kreeg op een bepaalde morgen zo veel opdrachten van hem dat zelfs een werkbij er niets meer mee kon. Niet alleen  het aantal taken, maar ook de verschillende locaties van die taken lagen nog al veel en ver uiteen. Ik zou zeker vier paar handen en twee paar benen hebben moeten hebben om dat allemaal te kunnen in de paar uur die me waren toegewezen om het te doen. Langzaam werd ik het beu. Op een gegeven moment schoot ik hem aan. Hij zat in het kantoor. (De Keten grap: waar is een chef als je hem niet kunt vinden? In het kantoor, natuurlijk, waar anders?)
Ik vroeg hem, beleefd, of hij even tijd had. 'Joh, ja, natuurlijk, wat is er?' 'Geloof je in reïncarnatie?' vroeg ik hem. Keulen en donderen, bepaalde neus uitwerpselen zien branden, dat zijn allemaal uitdrukkingen van of over hoe iemand verbaasd kan kijken. Nou, een dergelijke uitdrukking zag ik ook op zijn gezicht! 'Hoezo dat?' vroeg hij. 'Nou', antwoordde ik gevat, 'omdat ik er wel in geloof namelijk.' Zijn wenkbrauwen stegen naar zijn haargrens. 'Eh?', bracht hij uit. 'Ik geloof namelijk dat jij in een vroeger leven een brandweerwagen bent geweest, je weet wel, zo een rode, met alles er op en eraan. In Sesamstraat hebben ze het er vaak over.' (Niet dat hij het begrip Sesamstraat al zou kennen, dat was iets te hoog gegrepen qua IQ, maar ik probeerde het.) Zijn wenkbrauwen waren nu zo hoog, dat je die alleen wel eens ziet in een Suske en Wiske stripverhaal, namelijk een dertig centimeter boven zijn haargrens. 'Eh, wat en hoezo?', was het intelligentste wat hij uitbracht. Ik maakte het verhaal af:
'Nou ja, het enige wat jij kunt zeggen is: Doedit, Doedat, Doedit, Doedat. En dat hoor ik heel vaak van brandweerwagens.'

Hij vond het niet erg grappig, ik eigenlijk ook niet, want ik had het geintje gejat, maar het kwam wel goed door. Dus.
Een ouwe en een flauwe, maar wel waar.