Ik was somber en depri en zo. Ik weet het. Het was geen echt leuke Blog dat laatste. Laat ik het er op houden dat ik gewoon moe was en pijn in mijn rug en mijn lijf had. Gelukkig voor mij, is het stukken beter. Lekker gerust, veel aan andere dingen gedacht en: lekker gefietst! Fietsen is een absolute vervanger voor allerlei antidepressiva, geloof me!
Koningsdag, het laatste verhaal er over, ik beloof het, brak aan onder een fraaie blauwe hemel met een net een niet al te stekend Oranjezonnetje. Ik wilde toch nog even lekker even buiten spelen en dus vertrok ik, rond een uur of negen, voor een tocht in de omgeving van een kilometer of vijftig of zo. Dat vertrek werd bemoeilijkt door allerlei obstakels zoals, "wouten", "wouten wagens", betonblokken en dranghekken, die me noodzaakten om via allerlei slinkse omwegen, mijn stad, die nu behoorlijk aan het volstromen was, te verlaten. De stad, in ieder geval mijn deel ervan, kleurde al helemaal Oranje. Het koninklijk bezoek aan Graft en De Rijp, prachtige plaatsjes, bezoek ze ooit eens, moest zelfs nog beginnen. Vroeg in de ochtend werden de laatste voorbereidselen bij ons nog getroffen en waren er een heleboel mensen heel druk aan het werk. Rond elf uur was ik weer terug en diverse kinderen, al dan niet met aanhang, waren gearriveerd en deden koffie en thee, soep en tosti's of zo. Natuurlijk moest ik nog even douchen, "soppen" in KM taal. Ondertussen stroomde de straat vol en voller. Oranje, muurbreed, Oranje mutsen, hoeden en kronen en klompen. Gezellig! Allerlei muziekgroepen probeerden hun toeters en bellen uit, maar ook de zeeverkenners, die hun bootjes, een fraaie botter of schouw, in elk geval een platbodem met zwaarden en ook een zeilvlet, recht tegenover ons huis hadden gemeerd, hesen en streken zeilen en deden dingen met schoten, halzen en vallen en zo. Zei de oude marine man.
Recht voor ons huis was een "Persvak" gemaakt met dranghekken. Dat vak was, tot op dat moment, nog helemaal leeg. Alle persmensen waren natuurlijk mee met de Royals in die andere plaatsjes waar de entourage was. Er was slechts een (1) cameraploeg ter plekke. Terwijl ik onder het "gemalen water" stond, vroegen die twee mannen aan E., die even op het buiten stond, of ze bij ons op het balkon mochten staan filmen. E. heette ze welkom en ze installeerden zich. Het waren aardige en vlotte kerels en ja, wees eerlijk, zo vaak heb je niet een camera ploeg over de vloer. Wij zijn niet van die mensen die aan 'Spijt', of 'Familiediner' of dat soort openbare exercities van leed doen om op te vallen. E., nuchtere en bescheiden dame die ze is, vroeg of ze haar svp niet in beeld wilden nemen. Ze houdt daar niet van. Ik ook niet, natuurlijk. Jullie kennen me ondertussen wel. Lucas B. Graver en de B staat voor bescheiden. Oh, ik weet dat ik knap en leuk en aardig en intelligent ben, maar ja, Bescheiden ben ik vooral.
PLAATS SMILEY, NU, STAAT IN MIJN AANTEKENINGEN! SHIT, VERGETEN IN TE VOEGEN!
De Tv mannen waren aardig en spontaan, ze vertelden honderd uit over hun werk en, vroeg ik: 'Waarom zijn jullie niet in die andere plaats?' 'Ok', zei HUP, ik heb zijn naam in de drukte mis gehoord, maar hij had een oranje T-shirt met HUP aan, 'dat ga ik je vertellen. Wij maken een item over de scouting. Er zijn twee knullen van die club die we volgen. Dat zijn die en die.' Hij wees. Hij zei iets in zijn micro en de twee jongens keken op vanuit hun botter, Fram en zwaaiden. Wij, "balkonezen", zwaaiden terug. 'Die twee knullen', zei HUP, 'volgen we al vanaf vanmorgen, sinds het ontbijt en we maken die reportage. Natuurlijk ook over Koningsdag, maar dan in het licht van, begrijp je?' Ik begreep, E. en ik schonken fris in voor 'de mannen' en ons zelf. De oudste dochter was ondertussen ook aangeschoven, gezellig maar het balkon was wel erg vol en druk nu.
De jongste zoon, een kop groter dan ik ben, riep: 'Ik zie de bus, daar komen ze.' En ja, daar kwam het spul en tot 'grote verassing van het hele volk', verklaarde de verslaggeefster Astrid Kersseboom, die de officiële kant van het koningsnieuws doet, zeg maar, naderhand, waren de drie 'prinsessen', wij, van het volk zouden zeggen, die drie meiden, maar goed, ik ben Amstelvener en, volgens vriendin L, een beetje bekakt geworden, er opeens bij. Ok, sentimentele pipo, die ik ben. Maar ik ben grootvader en mijn E. is grootmoeder, van de beste en mooiste kleinkinderen van de wereld, en het ontroerde ons wel. Leuke jonge en vlotte meiden. De oudste, de kroonprinses, Amalia, weet hoe het moet. Ze zocht de camera, zwaaide gepast en ging op haar aanstaande 'volk' af. Ze babbelde met leeftijdgenootjes en zwaaide, koket, naar camera's en mensen.
Ik deed het overigens het domste wat je kunt doen. Ik zei, tussen neus en lippen en met een sjekkie in de hand, maar echt geen oranjebitter of andere geneugten op, zoals vriend G. beweerde, achteraf, dat ik hem, de koningin en zijn neef Maurits, wel herkende maar dat de vraag was of zij mij wel herkenden na al die jaren, lachte ik. E. kende het verhaal, mijn kinderen ook en zoonlief zei: 'Oh ja, je kent de koning van vroeger, toch?' HUP reageerde. Hij is een journalist en een goede geloof ik. 'Oh ja? Hoe zit dat dan?' vroeg hij. Ik vertelde, heel kort, heel summier, want ik moest zwaaien en kijken naar de mensen die voorbij kwamen, hoe dat dan wel zo kwam en was en zo. HUP vroeg of hij het verhaal mocht gebruiken en of hij het mocht "draaien" en of het waar was, want ja... Het verhaal was waar, niet eens aangedikt en hij liet het opnemen door zijn camera man.
Ik vertelde de anekdote, je hebt haar gelezen, of je kunt haar lezen op een van de vorige Blogs. HUP zei dat het waarschijnlijk geen nieuws item zou zijn, maar dat het misschien wel op de website zou kunnen komen. Ik ben natuurlijk helemaal niet ijdel of zo. Maar, ergens prikte het. Later, veel uren later, klikte ik hun site even aan. En ja hoor: pontificaal in beeld, met mijn verhaal. Ik schaamde me even helemaal dood, "bescheiden" mens die ik ben.
Ondertussen was het zes uur geworden en de straat, die even het middelpunt van Amstelveen, nee, van ons land was geweest, was weer helemaal leeg. Mannen met bladblazers en met van die lange bezems hadden het vuil opgeveegd en het daar gedeponeerd waar de borstelwagens van de gemeente het op konden vegen. Op een verdwaald vlaggetje en een leeg flesje na, herinnerde niets meer aan de hoogtijdag die we hadden meegemaakt. Het leek wel een wielerwedstrijd die was gepasseerd. Zo heb je de koers, een minuut later is het voorbij.
"We hebben alleen nog de beelden", zegt men dan wel eens. En ja, ik heb nog de beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten