Ja, die titel van zo een bericht kunnen we allemaal wel verzinnen, nietwaar, luie Blogschrijver? En ja, dat is natuurlijk ook zo. Maar man, man, man, wat is fileleed echt leed! Ik leg het nog uit.
Maar ik begin positief. We hadden dus als filiaal de regiowedstrijd gewonnen van al de filialen in onze regio. Eh ja, dat is logisch. Maar: het is eigenlijk niet logisch! Wij, van ons filiaal, zijn dan wel de grootste toko in onze regio, maar we hebben in verhouding tot de andere winkels wel een stuk minder personeel, maar dan wel weer meer 'vierkante meters verkoopvloer', ja zo heet dat echt, en al die meters moeten allemaal tip top in orde en in great shape zijn. We hadden allemaal verwacht dat het nieuwe, net geopende filiaal, een paar honderd meter verderop, dat zo splinternieuw is dat je verf nog ruikt, bij wijze van, wel met de plak en de eer zou gaan strijken. Dus was onze verbazing groot en onze vreugde ook, toen bleek dat wij die prijs uit het vuur hadden gesleept, zie dus ook het vorige schrijfsel.
(Het blijkt nu, zei gap A. tegen me, dat onze beide afdelingen: zuivel en diepvries, op numero twee van alle zestig toko's is terecht gekomen! Ver voor de allergrootste winkels uit onze De Keten. Talk to the professionals, natuurlijk. Gab A. is goed, maar vertrouwen is beter en ik heb het gesjekt en ja, hoor, hij had gelijk!)
Maar, die prijs was dus verrassing nummer een op die Happy Day. Een tweede verassing was dat mijn oude gabber H. terug kwam werken bij ons. Ik heb met H. nogal wat kilometers gemaakt, zoals fietsers zouden zeggen. Het is een Turkse mijnheer, ergens in de twintig, zegt hij, ijdel als hij is, maar wat ik niet geloof, hij woont aan de noordelijke rand van onze stad, is getrouwd en heeft ondertussen drie kinderen, wat ik dan wel geloof. Hij was overigens net zo verbaasd als ik dat was, om elkaar in het oude en vertrouwde 'winkeltje' weer terug te zien. Je kent het wel zoals dat dan gaat: schouderbeuken, omhelzen en "God man, wat ben jij oud geworden" en zo, tegen elkaar brullen. Na een half uur samen bezig zijn wisten we eigenlijk niet meer dat we elkaar al jaren niet meer hadden gezien.
De dag erop was het dinsdag en ik stond om zeven uur in de morgen de vracht te doen. (Goh nee, ik hoef niet alles uit te leggen, maar ik vind van die halve pagina Bloggen ook niks, dus dit is een flink stuk bladvulling, toch?) Ik kletste wat met de chauffeur en vanuit een ooghoek dacht ik een bekende aan te zien komen lopen? Aan lopen zien komen? Zien aan lopen komen?
Nee, ik zag een bekende aan komen lopen. En ja hoor! Het was mijn, andere, ouwe gabber R, die een tijd geleden was overgeplaatst naar dat nieuwe filiaal, verderop. Ik mocht hem altijd graag, maar vraag me niet waarom. (Geintje. Ik weet het echt niet. En da's ook weer een geintje.) Hij had op de laatste dag van maart al gezegd dat hij de volgende dag terug zou komen. Dat stemde me toen wel vrolijk, eerlijk gezegd. Maar die volgende dag, die dag waar hij het over had, was het dus de eerste april en het was R's idee van een grap!
Even een zijstapje, iets wat jullie niet van mij gewend zijn natuurlijk. In dat vorige leven, waar ik het tot vervelens toe over heb, waren overplaatsingen eerder regel dan uitzondering. Je werd als marineman, maar ook al marinevrouw, ongeveer elke twee jaar naar een andere uithoek van de marinewereld gezonden of naar een ander schip of naar een andere club van de mariniers en zo. Ik ben nu, in bijna elf jaar De Keten, pas aan mijn tweede "plaatsing" toe. Vroeger hadden mijn toenmalige collegae me uitgelachen en gehoond als ze het hadden gehoord. Ik heb geloof ik al eens laten doorschemeren dat ik maar bij een van de geboortes van de kinderen was? Heel veel van mijn toenmalige collegae hebben die zelfde verhalen overigens, hoor. Nu ja, andere verhalen, andere tijden.) Enfin, ik had weer twee oude en vertrouwde maten om me heen en dat is prettig. Misschien komt dat dan ook wel omdat ik de zes kruizen, op mijn leeftijd noem je het geen kruisjes meer, hoor, al gepasseerd ben, dat ik het prettig vind om mijn "laatste jaren", oh sombermans, in betrekkelijke harmonie met mensen die je kent te slijten? Oh wee, wat somber! Nee, maar het zal er wel meet te maken hebben, misschien.
Ik ben NIET oud, ik hoop het ook nooit te worden, althans niet in de negatieve zin, looprek, dementie en doofheid, maar je leeftijd gaat wel tellen. Dat zei ik tien of vijf jaar geleden nog niet, maar ja, live goes on.
Nu ja, vandaag/gisteren was het woensdag en het menu van de week schrijft dan voor: Oppas dag bij de beide kleinkinderen in Zaandam. Een heerlijke dag, om die twee kleintjes, nu ja,de ene is zes en de andere is anderhalf, mee te maken en op te zien groeien. We hebben gelachen, gevoederd, opgevoed en lol gehad, en al met al was het weer een leuke "oppasdag". Zoonlief kwam eigenlijk onverwacht vrij vroeg thuis en wij vertrokken iets eerder dan verwacht. De afstand Zaandam en A'veen is, via de snelwegen, de A 10 en een klein stukje stukje A 2, ongeveer 25 kilometer. Dat is een half uurtje rijden, met stoplichten tegen en zo er bij. Maar, we hebben een nieuw record gevestigd. Vandaag (ondertussen gisteren dus) duurde die terug rit: een uur en vijftig minuten. Het verkeer in de Zeeburgertunnel, op die beruchte ring A 10, zat muur, maar dan ook muurvast. Dat was dan ook wel weer begrijpelijk. Er bleek een vrachtwagen geschaard te zijn in die tunnel en van drie rijstroken die daar zijn moest het verkeer naar een rijstrook. We, E. en ik, hebben nu weer eens aan den lijve ondervonden hoe asociaal verkeer deelnemende landgenoten zijn. Ken je die signaleringsborden met een pijl die schuin naar link- of rechts onder wijst? Die pijl die wil zeggen dat je moet invoegen? Ken je die signaleringsborden met dat rode kruis? Die aangeven dat die rijstrook is afgesloten? Ja? Nou dan zijn jij en ik waarschijnlijk een van de weinige Nederlanders die die borden kennen. De rest van het, ik noem het maar zo, gajes reed door, gewoon recht door en hard. Sch.. aan de borden, sch... aan de wereld. Ik, gezagsgetrouwe oen die ik ben, sorteerde voor en voegde in, op tijd, maar het bleef maar duren en duren die file. Er werd verder geen info gegeven en ook de radio vertelde niets op haar fileleed nieuws. In het begin grapten we nog wat. "Och je kunt je soap ook morgenavond bekijken. Ja en die wielerwedstrijd wordt volgend jaar ook verreden, dan zie ik die nog wel. Wil je nog en dropje? Nee, doe maar niet anders hebben we vannacht niets meer te eten." Nu ja, die flauwe ongein.
Maar na een uur ben je het echt helemaal zat. Gelukkig fiets ik veel en ken ik dus heel veel sluiproutes.
Als ik nu eens via de afslag Durgerdam zou rijden? Die zou me via de "Schellingwouderbruggen" naar de Piet Hein tunnel voeren en zo de stad in en via Oost en Zuid naar de A1. Of, mocht ik al wat kunnen zien, zou ik in elk geval na de Zeeburgertunnel op het parkoers komen?
Dat dan maar. Weet je dat het file nieuws op de radio enorm summier is? Ik zei het al. E. en ik zaten er midden in, we hadden in een uur twee kilometer afgelegd en de radio vermelde flauwtjes, dat er wat oponthoud op de ring was! Om uit je vel te springen!
Maar wij waren natuurlijk niet de enigen die de vluchtroute namen. Het was redelijk druk, maar we reden wel. Na de Piet Hein tunnel afslag richting Utrecht, volgen jullie hem nog, genomen te hebben, kwamen we op een bijna lege ringweg terecht. Doorsperen naar huis.
We waren tegen zes uur thuis. Twee uur over nog geen dertig kilometer. Vreselijk en bedankt hoor, file info van de radio. Geen nieuws is ook nieuws of zo?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten