(Kennen jullie ook van die mensen? Van die collegae die op een andere planeet leven?Sterker, in een totaal ander solair systeem hun ding doen? Ik weet niet of ik dit Blog ooit zal publiceren, als ik eerlijk ben. Het komt misschien 'the close' bij een van de medewerkers van ons filiaal 'to be of comfort'.)
Ik heb dus even nagedacht. Ik doe het dus wel! Nee, nee, nee, wat een gedoe. Nee, hoor, nu even geen Engels en socio/softie gel.. voor een paar echte harde feiten. Ik verstop het verhaal niet meer. Of de FM's nu meelezen of niet! Of ze blij zijn of niet! Nee, ik wist eerst niet echt zeker of ik dit Blog zou laten verschijnen, omdat het gaat over een collega van me, ik wilde dat allemaal wat anders en anoniem benoemen maar nee, verdikke, ook dat niet meer, geen getwijfel, nee, ik doe het! Het gaat over een mannelijke collega, (die helemaal anoniem blijft, maar herkenbaar bij de lezers) die zich helemaal van de wereld, nu ja, van de winkel dan, afkeert en zich helemaal alleen op zijn eigen afdeling concentreert en die zich dus verder totaal niet bemoeit met de rest van de winkel en ook niet met zijn medewerkers in die winkel. Het is iemand die zich zo helemaal in zichzelf en in zijn eigen werk keert, dat hij bijna een vreemde is voor mij en misschien wel voor ons, de rest van de collegae. Maar dan ook echt, hoor. En dat werkt mij en een paar van die collegae al een behoorlijk aantal weken nogal op de zenuwen. Dus, ik schrijf het Blog dus wel en publiceer het dus ook en de persoon die het aangaat zal het waarschijnlijk niet lezen, helaas, want anders zou hij er misschien wat van op kunnen steken. (Als hij die intelligentie al zou hebben, hetgeen ik betwijfel. Nee, nu niet zo cynisch en kritisch)
Dus zullen jullie zeggen: moet je het dan wel schrijven? Als hij het toch niet leest, wat lost het dan op? Da's een slimme opmerking en eveneens een hele discussie waard. Het antwoord is simpel: ik wil het gewoon nu even van "me af schrijven", want ik ben dat Prima Donna gedoe van die man even helemaal beu! Dat kwam omdat ik hem vandaag weer als een koning van zijn afdeling alleen zijn eigen werk weer eens zag doen en omdat hij zich, zoals altijd, weer eens onttrok aan alle taken die er bestaan (naast die van de zogenaamde "gemeenschapstaken") zoals ik dat dan maar noem. Maar dat hij dan waarschijnlijk ook geen idee heeft van die andere taken of dat hij zich daar totaal "uitwerpselen" aan heeft. (Sh.. vind ik een naar woord) Ik denk dat het laatste het geval is.
Hij kwam een week of zes geleden bij ons aantreden vanaf een ander filiaal van De Keten, ook ergens in de stad. Ik groette hem, stelde me voor, hij noemde zijn naam, die is blijven hangen omdat een hele goede en geliefde collega van mij, toevallig zo ook heette. De woorden die we bezigden waren: "Ik ben die en die, ik ben die en die", acht woorden, ongeveer. Ik rond af en plus naar, zeg tien woorden. Dat is het. Meer woorden heb ik niet gewisseld met de man, echt niet. In alle zes weken dus. Nee, je hoeft geen prater te zijn, dat ben ik ook niet, hoor. Ik ben een stille Willy. Ik zeg niet veel overdag, maar 's avonds ook niet. Jullie kennen me.
Maar: werk is werk, je doet dingen samen en je helpt elkaar, waar dat mogelijk is. Dat is in mijn hele "vorige leven" zo geweest en dat verwacht ik nog steeds van collegae en vaak (soms) is dat gewoon ook het geval. Dus zijn dingen als 'laden en lossen', de vrachtkarren opbergen of door gaan rijden naar de diverse afdelingen, gewoon gemeenschapstaken. Daar wordt je voor betaald. Dat is je werk. Daar l.. je niet over. Dat doe je. Net als je een brand blust of een gewonde helpt of een klant de weg wijst of een collega matst, of zo. Ik los met de mannen (en soms een vrouwelijke collega, ene S.) van de zuivel- en de groenteafdeling de vracht van ook allerlei andere afdelingen, daarna laden we het retour goed' op de wagen en ik (en de anderen ook) heb daarnaast nog veel dingen te doen. Ik heb al geschreven dat ik de buitenkant van onze toko "aanhark" en dat ik dat ook af en toe doe met de parkeergarage. Dat is tijd die ik eigenlijk niet heb. Maar tijd die ik wel moet maken. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn eigen werk. Ja, dat weet je, ik ben van de "koude kant", van de diepvries. Dat is vaak een bak werk, moet ik zeggen. Maar goed, dit een beetje terzijde. Alleen maar om aan te geven dat er meerdere taken zijn die wij, gabber A. en ik moeten doen. Ok het schrobben en dweilen van de winkel hoort daar bij trouwens. Wat niet erg is, werk is werk, maar het gaat van je werktijd af, begrijp je?
De persoon in kwestie, voelt zich waarschijnlijk te goed om ons, gewone werklui, of gewone stervelingen of zo, te komen helpen in het los - en laad werk. Werk dat we natuurlijk doen, voor alle en dus ook voor hem en voor zijn afdeling.
Maar, de man komt zelf nooit opdagen om te helpen of om zijn "eigen" vracht naar zijn eigen afdeling te vervoeren. Nu ja, dat is toch wel het minste dat je doet. Ik bedoel maar. Ik ga voor mijn buurvrouw belangeloos de boodschappen doen en die gaat dan ook nog eens vragen, nee eisen, dat ik die boodschappen op ga bergen in haar kasten en zo.
Heb ik een gaatje in mijn hoofd? Zie ik zo bleek? Ben ik van de pot gelazerd? Docht het ff not!
Maar, volgens die man schijnt dat normaal te zijn! Althans de figuur heeft nog nooit ene poging gedaan om ons te komen helpen om, ook dus een deel van zijn zijn werk te komen doen. Onze groenteman, ogenschijnlijk een niet al te gemakkelijk mens (tenzij je hem hebt leren kennen, dan valt hij heel goed mee) noemde de immer afwezige collega, "Bob de Bouwer", maar dat is een nare kreet. Bob de Bouwer is wel een leuk figuur namelijk. Ik noem die man: "De dooie", vanwege zijn totaal gebrek aan animositeit, ofwel omdat hij totaal onzichtbaar is en zich dus helemaal niet profileert. Dus: mogen we hem niet. Dus: werken we hem tegen. Dus: laten we zijn vracht gewoon staan ergens. Dus: is dat allemaal heel kinderachtig. Dus: hebben jullie gelijk in die opmerking. Maar: wij werken ons het Jantantjes, en de Rieftief en zo en ja, om dan ook nog een een collega te ontlasten die sch... aan jou heeft? Nee, we zijn daar gewoon te veel 'gewone' mensen voor.
Ok, oké, ik weet het, we hebben als werkende mens allemaal een "scapegoat" nodig, we willen allemaal een 'pikorde', maar dit is eigenlijk niet van een hele andere orde, hoor. Een 'lulletje' van de klas doet het zich zelf ook aan. Net als "De Dooie", net als "Bob de Bouwer", overigens.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten