Niet helemaal toevallig, maar wel heel gelukkig, was ik vandaag vrij. Niet helemaal toevallig, omdat het vandaag en natuurlijk vooral morgen, zaterdag, op koningsdag, gewoon drukke dagen zijn in onze wijk. Mijn lief E. en ik, wilden graag de voorbereidingen zien, maar aan de andere kant was het ook heel moeilijk om in of uit de wijk/straat te raken en ik had helemaal geen zin om door achenachtenig beveiligers er op te worden gewezen dat ik daar niet mocht staan en daar niet met de fiets mocht komen of dat onze auto de wijk niet kon of mocht verlaten, snap je?
Wel helemaal gelukkig was ik vrij, want ik had gisteren, donderdag, een partij vracht voor mijn kiezen gehad, dat ik even dacht dat het weer de kerstdagen waren! Holy Moly! Ik sjouwde en vulde me de Jan je-weet-wel en moest zelfs meer dan een uur, onbetaald, overwerken. (Oh ik compenseer die tijd wel, hoor, dat is het probleem niet, maar het was stikvervelend, want ik had een andere afspraak en moest die dus afzeggen.)
Ik fietste die middag naar huis met pijn in mijn voeten, knieën en een afgrijselijk pijn in mijn rug. De harde wind tegen, toen ik op op de fiets naar huis ging, hielp er ook niet veel aan om die rugpijn te verhelpen en zelfs nu, een dag en een avond later, loop ik te sukkelen met die pijn en loop ik "als een ouwe man", volgens mijn lief. Tja, en na een dag als gisteren, voel ik me ook een echte oude man. Een man wiens lijf aan het slijten is: grand scale.
Vaak zijn vage rugpijnen de voorbode voor een "full time" hernia, heb ik, helaas, in de praktijk ondervonden. Hopelijk blijft het nu bij de pijn alleen. Ik smeer me rot met van die Midalgan achtige zooi, maar gaat dat echt helpen? Ik moet er maar in geloven. Aan de andere kant: met of door zo een hernia ben ik zeker drie of meerdere maanden uit de 'werk' lucht. Hetgeen dan wel weer betekent dat ik drie of meerdere maanden dichter bij mijn echte pensioen ben. Doorbetaald verlof. En, uit ervaring, weet ik dat FT zeggen dat de beste therapie tegen een hernia is om te gaan fietsen! Als ik het dan ook nog wat uitsmeer? Veel hernia en veel fietsen? Wie weet, red ik het er nog een jaar of wat mee? Dus ben ik dan zoals Pink Floyd zingt: A day closer to death?' Nu ja, bij mijn echte en verdiende pensioen!
Somber en down en depri? Ja, behoorlijk. Ik moet nu echt heel eerlijk gaan zijn. Ik ben niet die vent meer van, zeg, tien jaar geleden, of zelfs van vijf jaar terug. Ik ben een zestiger nu, maar dan wel een die het niet wil weten! Ik liep, vroeger, altijd 'rondjes' om die jongere generatie heen, ik lachte hen inwendig een beetje uit als ze het hadden over hun lichamelijke problemen, man wat ben ik moe, wat heb ik hard gewerkt en zo, ik lach nog steeds een beetje als ze de hele tijd met die maffe telefoontjes rondlopen en aps aan het downloaden zijn en zo, ik riep hen toen toe, als ze me: "hé opa", of "ouwe l..", noemden: "hebben jullie de Alp d' wel eens opgereden?"
Maar nu merk ik dat het minder gaat. Mijn lijf doet het minder. Qua werk dan, hoor. Mijn liefdesleven, samen met dat van E., natuurlijk, is nog behoorlijk op peil, hoewel dat jullie niets aangaat. Mijn en ons leven met de kinderen en de kleinkinderen is nog steeds helemaal prima. Mijn fietstochten zijn nog steeds wel aardig, ik geniet er met volle teugen van en ik rijd nog mooie afstanden en met een mooi gemiddelde, maar: ik wordt ingehaald tegenwoordig! Iets wat me een paar jaar geleden niet overkwam en, als het dan gebeurde, zat ik die man of vrouw (maar dat gebeurde niet vaak, dat van die vrouw die me inhaalde dan, ik heb mijn trots) net zo lang na, tot ik hem of de enkele haar, wel inhaalde.)
Ja, gezeur dit Blog? Ik denk het. Maar, ik word steeds meer "solitair", eenzamer of meer alleen of zo. Ik word steeds meer een eenzaat, denk ik.
Ik bedoel, ik heb, maar wil dat ook bewust, steeds minder mensen om me heen nodig. Laat ik het anders en dus zo zeggen, ik wil steeds minder mensen om me heen zien. Met mijn gezin, in de breedste zin van het woord, ben ik helemaal blij en gelukkig. Vooral de beide kleinkinderen vind ik, en E. ook, allebei geweldig. Ik heb natuurlijk bepaalde collegae om me heen, die ik dagelijks zie en waar ik helemaal mee door de bocht kan. Maar verder? Ik weet het niet. Ik heb gebroken met een paar "ouwe maten", die ik al sinds jaren her had. Ik ben met ze gebrouilleerd geraakt omdat ze me dingen wilden opdringen, waar ik helemaal niet op zat te wachten of waarvan ik vond dat ik daar totaal geen zin in zou hebben. Maar ook omdat ze afspraken achte mijn rug zaten te maken, maar soit!
Ik heb gebroken, overigens zonder ruzie, met mensen die ik (ooit) vaak en graag zag. Gewoon omdat ik er helemaal geen zin meer in had. Gewoon omdat ik mijn eigen ding wil doen. Ik wil me niet meer aanpassen aan mensen, die ik verder (soms) nauwelijks ken, om naar hun 'moeilijke' verhalen te luisteren en daar dan op te reageren. Ik heb natuurlijk ook verhalen zat, over mijn, nu ja, ons leven, onze troubles en zo, maar die mensen, die mij als "groot oor" zagen, luisteren daar dus helemaal niet naar. Een van die vrienden zei ooit wel eens: 'Goh, dat je je dat nog herinnert? Ik, heb je dat verhaal een jaar of twee geleden verteld." Ik zei dan: "Ja je hebt het me vertelt. Maar ik luister wel naar mensen!" Hij begreep de hint niet, overigens.
Herkennen jullie, de generatiegenoten die deze Blogs lezen, dat nu ook? Of ben ik nu echt een "Rogue male" aan het worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten